9 november: Island in the sea!

Vannacht was het erg onrustig in het hostel. Tel daarbij op dat ik om 6u opgehaald zou worden en dus om 5.15u op moest en je snapt misschien dat ik nauwelijks geslapen heb.... Niet zo tof, maar ach. Het zij zo! 

Ik was in ieder geval wel op tijd op.

Toen ik buiten kwam, zag ik dat de straat voor een deel was afgezet en dat er allemaal mensen langs de weg zaten. Maar veel tijd om erover na te denken had ik niet want mijn bus kwam de hoek al om! 

Van de chauffeur begreep ik eindelijk dat een Christmas pageant een parade was waarbij de kerstman verwelkomd werd en dat die dus vandaag zou zijn. Het was de happening of the year, volgens de chauffeur en honderdduizenden mensen kwamen jaarlijks kijken, dus het zou een druk dagje worden en dat was ook waarom al die mensen er al om 6u zaten terwijl het pas om 9u zou beginnen... Dan hadden ze de beste plekken! 

Het zal wel! Jammer dat ik het niet kan zien, maar het is niet anders!

We gingen op weg en al snel kwam er een oudere mevrouw naast me zitten. Ze heette johanne en kwam uit Franstalig Canada. We hebben best wat gekletst en dat ging me niet moeilijk af! Ook had ik al even zitten kletsen met de jongen die ook uit het hostel kwam (Andreas uit Zweden) en ook dat ging vanzelf! 

De weg naar cape Jervis, van waar de Ferry zou vertrekken, was prachtig! Al vrij snel had ik mijn eerste kangaroe gespot! Het landschap was prachtig en heel gevarieerd. Op sommige plekken was het heel droog en 'bruin' op andere plekken was het juist heel heuvelachtig en groen! Echt gaaf. 

De Ferry overtocht was nogal wiebelig, er stond namelijk veel wind, maar gelukkig duurde dat niet zo lang. Maar het was toch wel erg genieten, alleen al de kleur van de zee, de rotsen en de lucht! 

Eenmaal op Kangaroo Island kregen we onze chauffeur toegewezen: Kalen, en oh hij is ontzettend grappig! Ik moet om bijna elke zin lachen! Maar ik geloof dat ik een van de weinigen in de bus ben. Het is een groep van 13 en daarvan zijn er 7 Duitstalig. Dan zijn er nog 2 Italianen, 2 Amerikanen een Canadese en ik dus!  De eerste 9 spreken en begrijpen nauwelijks Engels en dat is best irritant soms...

Op Kangaroo Island wonen geen aboriginals. Dat komt omdat zij dit zien als Ghost Island. Aboriginals geloven dat overleden mensen vóór ze naar het hiernamaals gaan, eerst naar Kangaroo island gaan voor ze verder trekken. Om die reden is Kangaroo island dan ook nog taboe bij aboriginals en komen ze er niet!

Op weg naar de eerste stop kwamen we langs een meertje met daaromheen grazende alpaca's. Dit meertje heet 'dead horse lagoon'. Dit omdat er ooit een boer was woensdag paard verdronken was in het lagoon en jij hem daar de volgende ochtend dood zag drijven. Hij noemde het 'dead horse lagoon' en tot op de dag van heden staat het dan ook zo bekend.

De eerste stop in het rijtje van vandaag was de clifford honey farm. Nu lust ik geen honing, dus dit was een onderdeel wat me niet echt trok....totdat we dus daar waren! 

Eerst kregen we een uitleg over de bijen en het proces van honing. Best wel boeiend! Zij hebben ongeveer 300 korven en per korf zijn er 60.000 tot 80.000 bijen. Reken maar uit! Ze hadden allerlei verschillende bomen en planten bij de korven staan (of andersom natuurlijk) en dus had iedere korf een ander soort honing. 

Bij binnenkomst kregen we een honingdrank zonder alcohol. Ik zag daar erg tegenop. Weigeren vind ik onbeleefd maar oh wat vind ik honing vies. En dus zette ik het met tegenzin aan mijn lippen. Maar het was lekker!! 

Aan de honing die we mochten proeven heb ik me niet gewaagd, maar ik heb wel een honing ijsje gekocht dat Jenny (de vrouw van de imker dave) zelf gemaakt had. Dit deed ik overigens meer uit beleefdheid dan wat anders, maar ook dit was best heel goed te eten! 

Hierna gingen we lunchen. Dat was ook best wel aardig, maar we moesten opschieten en binnen een half uur weer weg. Niet echt rustig dus. Maar dat was 'voor onze eigen bestwil', want hoe eerder we weg waren, des te langer hadden we bij de zeeleeuwen, onze volgende stop!

Dat was echt gaaf! Zelfs zonder de zeeleeuwen had je me daar best een paar uur op het strand of in de duinen mogen zetten! Echt cool!

Een zeeleeuw heeft haar net als wij en daardoor kan hij dus ook kou voelen net als wij. Hij heeft oren aan de buitenkant van zijn hoofd, terwijl de zeehond 'interne oren' heeft. De draagtijd van een zeeleeuw is 18 maanden en vanaf het moment dat het vrouwtje volwassen is, is ze dus continu bezig met zwanger zijn en baren...aan de lopende band.

We hadden geluk, want op dit moment waren er dus net veel zeeleeuwen geboren en was er dus meer activiteit op het strand. Dus we zagen er best wel veel en ook een paar baby's. Leuk hoor!

We moesten als groep bij elkaar blijven en mochten niet al te dichtbij komen. Zeeleeuwen zijn nogal gewoontedieren, nog meer dan ik. Ze houden zich altijd aan hun structuur en alles wat afwijkt vinden ze maar niks! Zo gaan ze drie dagen en nachten lang onafgebroken zonder slaap op vissen jacht en als ze daarvan terugkomen, gaan ze drie dagen op het strand (of in de duinen) liggen pitten en rusten. Ze zijn gewend aan toeristen en kunnen dat nog wel handelen, omdat ze het gewend zijn, maar als toeristen dus een stap te dichtbij komen worden ze humeurig en zijn ze uit hun doen. Vandaar de gids die vertelt waar je letterlijk mag gaan en staan!

Ik vond het prachtig en bijna jammer dat we weer verder moesten, maar toch niet helemaal, want we gingen naar Raptor Domain, een sanctuary voor roofvogels! Zij vangen gewonde en afgedankte roofvogels op vanuit heel Australië en lappen ze weer op om ze dan terug te plaatsen of bieden ze een oude dag als dat niet kan.

Daar werden we getrakteerd op een vlieg demonstratie. En ja, al heb ik het al honderd keer gezien, ik blijf het een traktatie vinden. Afgezien van de two wegged tail eagle, die de grootste roofvogel van Australië is, had hij niet zulke heel speciale vogels bij zich. Maar toch was het gaaf! Zo liet hij een barnowl van schoot naar schoot springen en kwam hij ook nog met twee kuckaburra's tevoorschijn. Dat was leuk. Ik heb hun geluid niet gehoord, maar dat doen ze ook eigenlijk alleen als er gevaar is. Maar er wordt ook gezegd dat ze het geluid maken om goedemorgen en goedenavond te zeggen. Dit omdat je ze meestal in de vroege ochtend of avond hoort lachen.

 

Na de vliegshow gingen we verder naar Reeves Point, een uitkijkplek over de baai waar we wat foto's hebben genomen. 

Om uiteindelijk door te rijden naar kingscote, waar iedere dag om 17u de pelikanen gevoerd worden (een snack want voor hun echte voedsel hoeveelheid moeten ze gewoon op jacht!). Dat was best een spektakel moet ik zeggen! 

Na deze laatste activiteit werden we in het hotel van keuze afgedropt en moesten we het verder zelf maar uitzoeken. Dat klinkt negatief, maar dat is het niet hoor.

Na de geneugten van een hostel is dit hotel een oase van luxe en comfort! Ik heb een dubbelbed dat moet kraakt, uitzicht op de oceaan, airco en verwarming, wat ik maar wil, een tv, een luie stoel, een bureau, een waterkoker en theezakjes! En last but not least: mijn eigen douche en wc! Het kan bijna niet anders dan dat jullie wel snappen wat voor oase van rust en ruimte ik me bevind! 

Ik geniet er enorm van en vind het niet erg dat ik hier morgenavond in mijn eentje nog een nacht zit!

Het hotel heeft een restaurant met heerlijk eten! En daar heb ik dan ook net samen met de Canadese Johanne een lammetje weggesmikkeld (omdat de kangaroe even niet meer op het menu stond :-( ) en dat was heel goed te pruimen! Ook hebben we afgesproken om maandag samen in Adelaide (ofwel addela-iede zoals johanne het uitspreekt) in een restaurantje te gaan eten. Mooi! Hoef ik niet weer de keuken in ;-)

Maar goed, vroeg slapen dus, want morgen weer een lange dag! We worden om 8.40u opgehaald en gaan weer tot 17.30u non stop dingen bekijken.