Maar voor ik naar het congres kon, moest ik eerst zorgen dat ik een bezwaarschrift kon indienen bij het UWV. Altijd fijn vanaf de andere kant van de wereld! Toen dat geregeld was kon ik naar het congrescentrum. Maar ik was zo ontzettend moe, dat ik mezelf er niet toe kon zetten om naar de ochtendsessies te gaan. En dus heb ik op m'n gemak thee gedronken en wat gekletst met mensen die ik op het feest had ontmoet.
Dit jaar hebben ze een soort van wedstrijd georganiseerd. Je kunt één van de sprekers winnen om mee naar huis te nemen. Je kunt een donatie geven bij de spreker die je mee zou willen nemen en als je kaartje getrokken wordt, dan krijg je de bijbehorende beer mee naar huis. Ik heb niet gewonnen, maar wel een leuke foto er aan over gehouden vind ik!
Vandaag waren we naar boven verschoven, want beneden in het congrescentrum waren twee andere grote evenementen. Één was de sexpo extreme, ik hoef vast niet te beschrijven wat dat was, en die andere was de 'all star cheerleading competition'. Toen ik dus aankwam in het congrescentrum, stond de hele hal dus vol met oefenende cheerleaders, in alle vormen en maten.
Ik dacht altijd dat cheerleading iets Amerikaans was, dat je voor je lol deed om de football teams aan te moedigen en om jongens te scoren, maar dat ligt toch echt wel een beetje anders.
Nu heb ik in Nederland op tv ook wel eens de series 'cheerleading perection' gezien, waarin moeders de trainer zijn van het cheerleader team en de kinderen half dood drillen om hun eigen mislukte droom waar te maken (en andere moeders het licht in de ogen niet gunnen, maar dat terzijde), maar vandaag kon ik zien hoe populair cheerleading eigenlijk is!
De allerkleinsten vond ik toch echt wel té schattig voor woorden.
In de middag was er bij ons dus 'open space' en dit was voor het eerst geloof ik dat ik zelf een onderwerp wilde aandragen. In Nederland hou ik me namelijk bezig met de WRAP, oftewel een wellness recovery action plan. Dat is een welzijnsplan, oftewel een plan dat je voor jezelf schrijft om het goed met je te laten gaan. Ik ben daar heel enthousiast over, want sinds ik dat geschreven heb en dus ook gebruik, slaap ik stukken beter en heb ik veel minder 'slechte dagen'. En dat is heerlijk!
Nu is WRAP (in deze vorm dan) nog vrij nieuw in Nederland. Als ik het daar heb over een WRAP dan vraagt iedereen: oh lekker, wanneer kan ik komen eten? Maar hier in Australie is het een stuk gebruikelijker. Mijn vriendin Ann Marie heeft er bijvoorbeeld ook een en zo zijn er meer. En dus wilde ik daar wel eens met anderen over uitwisselen. En dat heb ik dan ook gedaan. Mijn vraagstelling/onderwerp was dan ook: hoe kan WRAP behulpzaam zijn voor stemmenhoorders?
Open space is heel simpel, mensen dragen een onderwerp aan en krijgen een tafel toegewezen. De totale discussietijd is 2 uur ongeveer. Je schuift aan bij de tafel met het onderwerp waar je over mee wilt praten/luisteren en als je er genoeg van hebt of je bent uitgepraat, dan ga je naar een andere tafel. Het kan dus zijn dat je ontzettend veel mensen in je groep hebt, maar het kan ook zijn, dat er niemand komt opdagen. En dat vind ik dus best spannend! Maar wat er ook gebeurt, dat was exact datgene wat gebeuren moest...
We hadden al die tijd een groepje van vijf mensen en we hebben algemene ervaringen uitgewisseld met elkaar over hoe het is om een wrap te maken, een groep te faciliteren en wat het je oplevert. Dat was erg interessant en leuk!
Een van de dingen die ik hier graag wilde doen, was een facilitator bijeenkomst of een wrap groep bijeenkomst bijwonen, maar ja, het is hier zomer vakantie nu en dat betekent dat ook deze dingen even stilliggen. Dus dat gaat waarschijnlijk niet lukken. Maar ik ga wel mailen met mensen uit Canberra en brisbane over hun WRAP groepen en we hebben besloten om een internationale WRAP Facebook page te maken, omdat we niet zeker waren of die nu wel of niet bestond. Dus al met al was dat een erg leuk gesprek!
Vandaag had ik weer eens serieus last van 'het laatste dag syndroom'. Dat is op zich niks ernstigs, maar wel erg lastig. En het is nog veel erger als ik ook nog eens ontzettend moe ben zoals nu. Alles komt dan 10x zo hard binnen en ik ben zo emotioneel als een zacht gekookt ei.
Dat zijn dagen die ik best zou kunnen en willen missen, maar tegenwoordig sla ik me er best aardig doorheen.
Ik vind het heel lastig als leuke dingen eindigen. Dit congres was voor mij het beste congres in al die 8 jaar dat ik er naartoe ga. Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad en ik heb genoten van de contacten met mijn oude vrienden, en zelfs een paar nieuwe vrienden gemaakt. De sfeer was ontzettend relaxt en ikzelf was heel relaxt, en dan eindigt dat dus na drie dagen en weet je dat je een aantal mensen minstens een jaar niet meer gaat zien. En dat vind ik dus lastig! Het liefst zou ik met z'n allen in een hutje op de (bijvoorkeur Australische) hei gaan zitten en een commune starten. Maar helaas, dat gaat niet gebeuren. En dus zat er niks anders op dan dag te zeggen tegen de meesten.
Toen één van mijn vriendinnen ook nog weigerde om een knuffel te geven, kon ik me niet meer inhouden en werd ik toch even heel verdrietig. Ik wist dat het helemaal niks met mij te maken had, want er was zojuist iets vervelend tussen haar en een ander gebeurd, maar toch was dat het moment waarop ik mijn tranen niet meer onder controle had. Tja, en dat wil ik dus het liefst nog steeds niet laten zien aan mensen! Maar daar trappen een aantal mensen niet meer in.
Uiteindelijk trok ik wel weer bij en ging samen met Lyn naar het café waar Indigo (de organisator) en haar zus zaten. We hebben lekker gekletst, er kwamen steeds meer mensen bij en we hebben er een hapje gegeten. Ik was knalmoe, maar ben toch tot 24u gebleven. Toen samen met Lyn in een taxi naar mijn hostel en Lyn door naar haar hotel.
Ik was moe, een beetje verdrietig maar het was ook ok. Dingen eindigen nu eenmaal en dat betekent niet dat ze voorbij zijn. Een einde is een nieuw begin zeggen ze wel eens, en dat is ook zo, morgen begin ik aan een nieuw avontuur. Ik ga voor het weekend naar Wodonga. Spannend, maar ik heb er wel zin in!
Is het niet zo, dat iedereen die stemmen hoort, dat op zijn eigen manier beleeft? Zoals jij het beschrijft krijg ik meer de indruk, dat er verschillende mensen in jou schuilen. Is dat hetzelfde als stemmen horen?
BeantwoordenVerwijderenVr. gr. Neeltje
fijn dat je het toch naar zin hebt
BeantwoordenVerwijderen