20 november: World Hearings Voices Conference 2013 dag 1

Vandaag was de eerste dag van het congres en ik was al doodmoe voordat ik eraan begon! 

Ik had besloten lekker in de tram te stappen en me verder niet zo druk te maken. 

Toen ik uit de tram stapte, stapten Rufus en Elizabeth ook uit. Op de een of andere manier voelde ik me toch niet zo op mijn gemak om ze aan te spreken en aangezien ze mij niet zagen, besloot ik nog even niks te zeggen. 

In de congreshal voelde ik me een beetje verdwaald, maar toen ik een paar bekenden zag die ik even een flinke knuffel kon geven, ging het alweer beter. 

Het is leuk om mijn Aussie vrienden weer te zien en te spreken!

Het congres is echt leuk. Ik ga sinds 2005 naar dit congres, dat ieder jaar op een andere plek in de wereld plaatsvindt. En normaal gesproken ben ik niet zo van de 'lezingen en workshops' bijwonen. Niet omdat het niet boeiend is, maar meer omdat het steeds ongeveer hetzelfde is. Er zijn vaak dezelfde sprekers met hetzelfde verhaal en dat ken ik nu zo onderhand wel. Maar hier stonden zoveel nieuwe en interessante dingen op het programma, dat ik alle ronden meegedaan heb! 

Ik heb een aantal interessante dingen gehoord, een paar eye openers. 

Zo vertelde Indigo (een Aussie stemmenhoorder) dat zij altijd als individu gezien wilde worden en niet als deel van een groep of als een soort van nummer. Dus niet als haar diagnose, of een van de patiënten, maar als Indigo. Maar dat ze zich realiseerde dat ze dat met het verplegend personeel zelf ook niet deed. Ze zag verplegend personeel als 'het systeem' en niet als bijvoorbeeld Truus, of Jan. Terwijl zij toch vooral óók gewoon maar mensen, individuen zijn die toevallig in een systeem werken. Dus dat is eigenlijk hetzelfde. En terwijl ze dat zei realiseerde ik me dat dit ook voor mij zo is.... Eye-opener! 

Een ander interessant iets vond ik de opmerking van een Amerikaanse psychiater, die zei: "ik wist niet dat mensen géén stemmen hoorden, tot ik geneeskunde ging studeren."

Ook Karen Taylor zei iets heel belangrijks in mijn ogen, dit was na een lezing over de traditionele behandelwijzen van de Maori. Dit was gedaan aan de hand van een verhaal over een jonge vrouw Tangi, en haar behandelaar, en hoe ze dat deden. Haar ervaringen waren spiritueel ondanks dat ze ook het nodige had meegemaakt. 

Karen zei daarover dat het goed was dat het medische model (stemmen zijn een ziekte) niet meer dominant was, maar dat we ook uit moesten kijken dat het trauma denken niet het nieuwe medische model ging worden. Het was voor deze Tangi heel makkelijk om meteen te kijken naar de gebeurtenissen (trauma's) in haar leven en de connectie met haar stemmen te zien, maar voor haar was het een spirituele ervaring en dat was voor haar het belangrijkste! 

En daar kan ik het wel mee eens zijn, want als eenmaal bekend is dat je enigerlei trauma hebt ervaren in je leven wordt al heel snel alles vanuit dat kader verklaard en dat is niet altijd zo en doet onrecht aan mensen!

Maar goed, al met al een superinteressante dag!

Na het congres nog met het 'academische denktank panel' uit eten geweest, wederom naar de Chinees, alwaar ik een andere versie van de dumplings heb geprobeerd, maar die waren toch niet zo lekker! Maar dat gaf niks, want daarna was de Mad Hatters Party waar volop eten werd geserveerd, alleen hadden ze dat niet van tevoren gezegd, met als gevolg dat iedereen al gegeten had en er dus heel veel over bleef.

Hier heb ik best lang zitten praten met verschillende mensen die ik nog nooit eerder gezien had. 

En ergens vind ik het wel grappig. Toen ik voor het eerst naar dit soort congressen ging, zei ik geen woord, ik was ontzettend verlegen en zat op het feest doorgaans in een hoekje in mijn eentje, bang dat iemand ook maar mijn aanwezigheid op zou merken en tegelijkertijd er toch bij willen zijn. 

Tegenwoordig zit ik nog steeds in een hoek achteraf, maar puur omdat het daar niet zo warm en lawaaierig is (en omdat ik niet van dansen hou) en hier zag ik ineens een jonge vrouw in een hoekje staan die me erg aan mezelf deed denken. En dus besloot ik heel overmoedig op haar af te stappen en een gesprek aan te knopen (wie? Ik? Ja, ik, zonder na te denken!). Vervolgens heb ik haar uitgenodigd om bij mij (en nog een paar anderen) aan tafel te komen zitten en zo raakten we in gesprek. Ze heette Amber en woont in Tasmanië. Het was haar eerste congres en vond het behoorlijk spannend. Toen ik haar vertelde dat het mij ook zo vergaan was al die jaren, maar dat ik nu mijn draai gevonden had, moest ze lachen. 

En ik stiekem ook.... Als iemand nog eens vraagt wat ik onder 'herstel' versta, en of ik een voorbeeld kan geven, dan is dit denk ik wel wat ik daarmee bedoel. Ooit was ik ontzettend verlegen en durfde niks te zeggen. Ik was dolgelukkig als iemand op mij afstapte en het gesprek begon, want zelf kon ik het niet! Ik voelde me altijd verloren, wilde er eigenlijk niet zijn, maar ook niks missen. De anderen waren mijn voorbeelden, mijn bakens van hoop op momenten dat ik het niet zag zitten en me verloren voelde.

Door de jaren heen namen mensen mij op 'sleeptouw' en maakte ik steeds meer stapjes. 

En zoveel stapjes zelfs, dat ik nu een zelfde rol kan vervullen voor mensen zoals ik, die het ook allemaal erg spannend en eng vinden. 

En dat is in zekere zin best wel gaaf!

En dus verliet ik om 22.30u tevreden het feest en ging terug naar het hostel, waar ik dwars door de weg werkzaamheden heen in een diepe slaap viel! Op naar dag 2