27 november: vrouw met een missie.

Vandaag had ik een serieus plan! Ik had zelfs een heuse 'to do' list gemaakt. Ik ga jullie uiteraard niet helemaal vervelen met de hele lijst, maar één van de dingen die op mijn lijst stond was zorgen dat ik een trip naar Philip Island kon boeken en tegelijk een paar folders kon vinden met trips in en om Sydney!  

Zo gezegd zo gedaan, hup in de gratis tram, en nog wel in de juiste richting ook! Ik leer het nog wel eens. 

Ik wist waar ik eruit moest, en toen ik goed om me heen keek, zag ik ook nog eens meteen het hokje waar ik moest zijn om mijn gewenste folder op te halen! 

Helaas voor mij hadden ze die niet op voorraad en werd ik verwezen naar het visitor centre op federation square (ook wel fed square) genoemd. Daar hadden ze mijn folder wel en het bleek ook nog eens zo te zijn, dat ik de door mij uitgekozen trip naar de pinguïns daar kon boeken!! Dat scheelde weer rondlopen in de brandende zon of een tram rit.

Nadat ik mijn trip georganiseerd had (wat sneller ging dan ik had verwacht) kwam de grote vraag: wat nu. En dus besloot ik maar eens even gebruik te maken van het gratis internet op fed square, wat bijna net zo traag was als het internet in mijn hostel, maar terwijl ik wachtte (en wachtte en wachtte en wachtte) kon ik wel leuk mensen kijken! Altijd leuk om te doen.

Net toen ik besloten had om het op te geven, kwam er een vrijwilliger (herkenbaar in de orde t-shirts of jasjes) naar me toe, om te vragen of ik verbonden was met het internet. Ik zei haar ja en ze vroeg me welk netwerk ik gebruikt had. En dus opende ik mijn iPad nog maar een keer om het te checken en vertelde haar de uitkomst. Voor mijn neus stond een echtpaar uit Nieuw  Zeeland, die het maar niet lukte met hun iPhone, om het juiste netwerk te vinden. En dus bood ik hen aan om even gebruik te maken van mijn iPad. Ik gaf nog de waarschuwing dat het erg langzaam was, maar in die periodes van wachten (en uitleggen hoe hij in zijn mailbox kon komen), raakten we een beetje aan de praat. 

Ze kwamen uit christchurch, op het zuider eiland en ik moestd aar zeker ook eens naartoe komen...

Nu wil ik dat ook graag nog een keertje doen, maar dan het liefst niet alleen. 

Net toen we dachten dat hij echt yahoomail ging openen, verscheen de mededeling dat de verbinding was weggevallen en moest hij opnieuw beginnen. Hun geduld was echter op en ze vertrokken. Prima, ik zal u maar uitloggen als ik straks in een beschaafd internet gebied ben, of misschien bedenk ik me en ga alle mails lezen en dan deleten... 

Maar goed, ik besloot dat ik een foto wilde nemen van dat prachtige gebouw dat ik steeds maar in mijn ooghoek zag, en daarna was het tijd om te lunchen. Maar waar? 

Vorige keer had ik geluncht op het dak van het gebouw. Lekker rustig, maar dit keer leek me dat op de een of andere manier niet zo aantrekkelijk en dus liep ik door naar de kant van de rivier om daar op een bankje, onder de gebiologeerde blikken van een zeemeeuw mijn meegebrachte salade op te peuzelen. 

De meeuw week niet van mijn zijde, ook toen volgens mij inmiddels toch echt wel duidelijk moest zijn dat hij niks ging krijgen, bleef hij stoïcijns naar mijn plastic salade schaaltje staren.

Helaas voor hem, heb ik hem zelf geen cherry tomaatjes (die ik niet eet) gegeven. 

Ik had gisteren met Janet afgesproken dat ze me vandaag rond lunchtijd zou bellen om af te spreken. Nu is 'rond lunchtijd' een erg vaag begrip! Want het was inmiddels al 13.30u geweest en ze had me nog steeds niet gebeld. En dus besloot ik dat ik mijn eigen plan ging trekken en ik zou wel zien. 

Ik besloot terug te gaan naar de 'treasury gardens', naast de treasury buildings (niet vragen wat het is, want ik weet het echt niet, ik weet alleen dat het groot en indrukwekkend is). Maar ik zag daar niet echt een fijn plekje, aangezien ze een soort van festival iets aan het opzetten waren, en dus liep ik weer door naar de fitzroy Gardens. Daar had ik het prima naar mijn zin gehad de dag ervoor en dus wilde ik lekker op het gras liggen om te puzzelen.

En dat deed ik dan ook. Lekker vlakbij het cafeetje waar ik de dag ervoor gezeten had, dus als ik dorst had, dan kon ik er altijd iets gaan halen. Werkend aan mijn puzzel waar ik die dag ervoor bij dat cafeetje aan begonnen was en die onmogelijk leek. Ik had hem in een kwartiertje af! Vandaag werkten mijn hersens dus al een stuk beter!

In mijn neus hing de hele tijd een hondenpoep lucht.... Niet echt aangenaam kan ik je vertellen, maar hoezeer ik ook mijn best deed, ik kreeg het maar niet voor elkaar om de lucht te lokaliseren. Toen ik een meter of 20 verderop ging liggen, rook ik het nog steeds. Schoenen gecheckt (nadat ik het gras om me heen had afgespeurd), kleding gecheckt, tas gecheckt. Maar niks! Mysterieus dus, en ik besloot dan ook maar te accepteren dat het grasveld hier nu eenmaal naar hondenpoep rook! 

Maar goed. Ineens hoorde ik mijn telefoon, en toen ik op het schermpje keek, was het Janet en half vijf!

En dus besloot ik om deze oproep te negeren. Dat is niet erg netjes van me, dat weet ik best, maar ik vind bellen in Nederland al een vrij onmogelijke taak (en dus iets dat ik zoveel mogelijk vermijd) hier voelt het nog veel onmogelijker! Bovendien had ik min of meer een afspraak gemaakt met Rachel om om 19u naar de night market te gaan en dan moest ik dat weer aan Janet gaan uitleggen met de kans dat ze dat persoonlijk zou opvatten, teleurgesteld zou zijn, of wat dan ook! De kans dat dat werkelijk zo zou zijn was natuurlijk niet zo heel groot (dat weet ik best), maar een kleine kans is ook een kans, en dus leek vermijden me even het beste.

Ik besloot de metro naar Melbourne central te nemen (het winkelcentrum met de supermarkt) om zo richting hostel te lopen, wachtend op een sms'je van Rachel over hoe en wat vanavond, 

Ondertussen besloot ik om nog maar wat sap, brood en zalm en kaas mee te nemen voor op mijn toast. 

Rachel stuurde een sms'je dat ze niet zou komen omdat ze een artikel moest schrijven en dus kwam even de twijfel op, wat ik nu met eten moest doen. Ik probeerde nog of ze mee wilde naar het relaxte restaurant van de avond ervoor, waar ze rustig kon werken en ik zou puzzelen, maar ik hoorde er niks op terug, dus dat is dan een nee. 

Ik stuurde de Oostenrijkse delegatie een sms of zij zin hadden om mee te gaan naar de nightmarket, maar ook daar hoorde ik niks van. Zucht. (Dat is het nadeel van niet durven bellen, je krijgt geen direct antwoord).

Ik besloot om dan maar in mijn eentje naar de nightmarket te gaan, ten slotte is het aan de overkant van het hostel, dus was het niks, dan zou ik zo terug zijn! En dus gewapend met een beperkt bedrag op zak en mijn fototoestel en mijn gsm liep ik het hostel uit op weg naar de nightmarket. 

Toen ik daar aan kwam (het was achter het deel waar ik op uitkijk) vroeg ik me af wat er aan de hand was. Er stonden zoveel mensen buiten, en er was veel politie en verkeersregelaars. Maar ik had nog niet helemaal door wat me te wachten stond. Ik slalomde tussen al die etende, drinkende en bezopen (het leek het hostel wel) mensen door en liep de market binnen.... 

Ik mag niet vloeken of anderszins shockerende taal gebruiken, maar oh oh, wat had ik dan nu toch bedacht? Mijn verwachting bleek compleet verkeerd te zijn, ik had een gezellige rustige markt verwacht, met allerlei gezellige kraampjes, een beetje zoals Camdentown in Londen, maar het leek wel alsof heel Melbourne zich hier verzameld had! 

Ik weet dat ik de term 'overwhelmed' al gereserveerd had toen ik in Melbourne aankwam, maar ik geloof dat hij hier 1000x meer op zijn plaats was! Zoveel mensen, zoveel geuren, zoveel kleuren en geluid, dat kon mijn brein niet zo goed verwerken en ik voelde mezelf al snel 'verdwijnen' en dus ben ik als de sodemieter naar buiten gelopen, waar ik echt mijn best moest doen om terug op aarde te komen.

Op dat moment belde Marlene uit Oostenrijk me, maar ik was nu even niet in staat om Engels (laat staan Duits) te spreken en dus drukte ik haar gauw weg. Ik bleef maar lopen, want ergens achter de markt moest een park zijn: de flagstaff Gardens. Het was 19u geweest en ik dacht dat als ik daarheen zou gaan, ik misschien eindelijk possums zou kunnen zien. En in het park zou ik misschien beter tot mezelf kunnen komen.

Ik heb daar een tijdje op een bankje gezeten, op het hoogste punt van de Gardens, kijkend naar de (soort van) zonsondergang. Achter me speelden (erg veel) mensen bowls, een soort petanque met ronde kazen en langzaam kwam ik weer terug op aarde. 

Ik begin me te vervelen en besloot te gaan wandelen, en op mijn weg terug, zag ik ineens iets kleins en Bruins door het gras rennen? Nee toch, het zal toch niet??! 

Ik besloot op onderzoek uit te gaan, maar ik was ook gewaarschuwd dat ik niet al te dichtbij moest komen, want ze zijn schijnbaar niet zo knuffelig als ze eruit zien. En dus probeerde ik van een flinke afstand in te zoomen op het UPA (unidentified playing animal).

Ik wist het niet zeker, hoe zagen possums er eigenlijk uit? Ik weet dat ik in 2008 een wc gedeeld heb met een possum en die zag er toch echt heel anders uit dan deze! Maar ja, ik was toen ook zo bang voor alles dat bewoog, dat mijn beeld ook wel eens vertekend zou kunnen zijn....

Inmiddels waren er minstens drie aan het rondrennen rondom de boom, maar ze leken eerder op ratten dan op de possums zoals ik me herinnerde. Mysterieus dus! 

In mijn ooghoek zag ik twee jongens aankomen en toen ze zagen waar ik foto's van probeerde te nemen, besloot eentje dat het vast wel grappig was om met een triomfantelijke blik naar mij, hun flesje bier naar ze toe te gooien, waardoor ze wegstoven en zich verstopten. Het liefst was ik deze gozer aangevlogen, maar dat leek me niet de slimste reactie, zeker niet omdat hij zijn blaas ging staan legen in de struiken. 

Nu geloof ik niet zo in god, maar stiekem hoopte ik dat er een of andere hoge macht zou zijn die ervoor zorgde dat de UPA's zijn geslachtsdeel aan zouden zien als lekker hapje en hem aan zouden vallen, maar helaas gebeurde dat ook niet... Jammer, dan had ik pas echt een coole foto gehad, die 1000x meer waard zou zijn dan die van de UPA.

Ik besloot dat ik mezelf maar weer eens moest uitdagen en terug gaan naar het hostel dwars door de market heen. Wetend wat me te wachten stond, was dat ietsje makkelijker, maar het zal nooit mijn hobby worden! 

In het hotel heb ik lekker toast met kaas en zalm gegeten en daarna ben ik maar eens lekker gaan douchen. Nog even geskyped met een dierbare vriendin in Nederland en daarna nog even lezen en naar bed.

En net toen ik me bedacht dat het eigenlijk wel goed was voor me om even geen internet te hebben en dat het zo lekker rustig was hierboven, kwam er een groep meiden over de gang aangestormd (juist alwéér Duitsers) die indruk wilden maken op de jongens naast mijn kamer. 

En dus besloot ik maar een pilletje naar binnen te gooien, om zeker te zijn dat ik in slaap zou vallen....

En zo geschiedde!

Ps: ik realiseer me dat het beest dat in de botanische tuin uit de boom viel en de groep Aziaten gillend uit elkaar deed stuiven, misschien wel eens hetzelfde beestje is geweest!