21 november: World hearings voices congres, dag 2

'Vandaag dus dag 2, ik had er zin in! Het weer zag er ook wat vriendelijker uit vandaag (gisteren was het koud en regende het weer even), er kon zelfs een zonnetje vanaf. 

Vandaag weer verder gekletst met Ann Marie en ook nog even met Amber gesproken. 

Ik ben naar een paneldiscussie over dissociatie gegaan waar gezegd werd dat 'schizofrene' stemmen heel anders waren dan 'dissociatieve' stemmen, namelijk, als je als therapeut aan 'schizofrene stemmen' zou vragen of ze met je wilden praten, dan zou dat niet mogelijk zijn, maar 'dissociatieve stemmen' daarentegen wel! En dat vond ik nogal opmerkelijk en ook niet waar denk ik. Of het moet zijn dat ik in al die jaren dat ik nu mee loop in de stemmenbeweging nog nooit schizofrene stemmen heb gehoord? Of met iemand gesproken heb die wél schizofrene stemmen heeft. En dat zou ik dan wél weer logisch vinden, want ik geloof niet zo in schizofrenie of schizofrene stemmen.... Alleen de naam al!

Dus dat was een beetje vreemd, vooral ook omdat het hele panel dezelfde mening had op dit onderwerp. Toen ik dit later aan andere mensen voorlegde, waren zij ook nogal verontwaardigd over deze opmerking, dus ik had het niet verkeerd begrepen!

Verder heb ik nog wel wat interessante dingen bijgewoond en gehoord maar het leukste was denk ik wel de opmerking van Rik (mijn 12 jarige stem). Hij vond het echt super vet hier, want hier mocht hij tenminste wél op de muur tekenen, in tegenstelling tot thuis! :-) grapjas!

Hij heeft namens mij een bijdrage op de voices wall mogen maken, dus hij had het wel naar zijn zin.

Ik heb tijdens deze twee dagen congres eens gekozen voor andere gezichtspunten. Zo heb ik veel gehoord over familie en mantelzorgers en over hoe zij zich vaak in de steek gelaten voelen door het systeem. Hoe het voor hen is als iemand waar je om geeft in behandeling is of een crisis doormaakt. En dat was best een soort van eye opener, want daar sta ik nooit zo bij stil. 

Het verhaal van een jonge vrouw die al jaren aan het vechten is voor haar zus die stemmen hoort en die compleet af moest glijden (nadat het een tijd echt goed met haar ging) voordat ze hulp kon krijgen. En dat deze jonge vrouw in tranen op het podium zei dat ze dankbaar was dat het zo slecht met haar zus ging, omdat nu de psychiatrische instelling haar niet meer zo makkelijk aan haar lot over kon laten. 

Hoe zuur is dat? 

En dat ze, hoewel zij de 'macht' heeft om behandelbeslissingen voor haar zus te maken, niemand te spreken krijgt als ze erom vraagt. Er belt niemand terug en er wordt alleen contact opgenomen/gereageerd als de instelling iets moet weten. En verder wordt ze overal buitengehouden. 

En het is makkelijk om te denken dat dit alleen in Australië zo is, maar dat is natuurlijk niet zo. Dit gebeurt in Nederland ook en het zou naïef zijn om te denken dat dit niet zo is. 

Familie en mantelzorgers mogen dan tegenwoordig wel in het beleid zijn opgenomen, maar dat betekent niet dat het in de praktijk allemaal zo soepel verloopt. Het verbetert misschien wel op het moment, maar ook hier is nog een lange weg te gaan.

In de middag ben ik naar een lezing gegaan van een familielid, die door middel van haar kunst kon dealen met de gevolgen die de problemen van haar zoon met zich mee brachten. Op die manier was ze vele andere mantelzorgers tot steun. 

Ze maakte echt prachtige dingen! Dat was echt cool om te zien!

Aan het eind van de dag, bleek dat er een VIP etentje was, waardoor mijn, inmiddels bekende 'eet maatjes' niet beschikbaar waren, en dus ben ik met Ros en Sarah uit eten gegaan. Het was nogal een gedoe om een restaurant te vinden, want ze waren nogal 'moeilijke' eters. Het grappige vond ik dat Ros haar zinnen had gezet op biefstuk, maar toen we eindelijk een restaurant hadden gevonden waar ze dit ook hadden, ze eindigde met fish and chips.... Daar hadden we dan al die menukaarten voor doorgespit.

Het valt me ook op dat de Australiërs die ik ontmoet best 'lui' zijn. Als ze 15 minuten moeten lopen, dan duiken ze al in een taxi! En ja, ik ben ook moe en mijn voeten zijn dat nog veel meer, maar als ik iedere keer een taxi zou moeten nemen als dat zo is, dan ben ik na een week blut!

Na het eten doken zij dan ook in een taxi en besloot ik nog even rond te wandelen, want Melbourne by night is best mooi! Ik hou van lampjes en die zijn er volop.

Uiteindelijk was ik zo moe dat ik besloot om de tram naar het hostel te nemen. En toen ik eindelijk had gevonden waar deze vertrok en aan welke kant, reed er een voor m'n neus weg en kon ik 20 minuten wachten op de volgende.

Het heeft zo moeten zijn denk ik, want toen ik in de volgende stapte, zat daar Ann Marie met haar zus! 

Gelukkig wees ze me op tijd waar ik eruit moest anders was ik waarschijnlijk opnieuw verdwaald! 

Toen ik eindelijk in mijn bed lag, hoorde ik buiten een hoop geschreeuw. En omdat het niet ophield besloot ik maar eens uit mijn raam te kijken. Aan de overkant bij McDonald's zaten twee jongens tegen de muur. Een derde hing letterlijk aan de telefoon. Dat wil zeggen, hij had de horen van een public phone in zijn handen en zwalkte heen en weer zover als de telefoondraad hem liet gaan. Hij was duidelijk stomdronken en zijn vrienden naaiden hem flink op. 

Toen er een groepje meiden langskwam, besloot hij de draad los te laten en na een uitstapje op de tramrails eindigde hij op de stoep vóór de meiden, waar hij zijn broek liet zakken en zijn hele zaakje heen en weer begon te schudden. De meiden liepen stoïcijns door en de jongen trok zijn broek op en ging weer aan de telefoondraad hangen.

Hij besloot op een heel slecht moment los te laten en eindigde weer op de tramrails, alleen had hij nu niet zoveel geluk, want er kwam een tram die hem raakte. Hoe hij het deed weet ik niet, maar hij kroop terug op de stoep, ging weer staan en ging weer aan de draad hangen. 

Vijf minuten later kwam er een brandweerwagen voorbij gescheurd en de jongen besloot deze achterna te rennen, maar helaas voor hem, kwamen er nog wat brandweerwagens achteraan. Hij werd geschept, vloog een paar meter door de lucht en smakte tegen het beton. Op dat moment dacht ik echt dat dit het einde was van deze jongeman, maar ook nu krabbelde hij weer overeind en ging aan de telefoondraad hangen. Zowel de brandweerwagens als de tram reden gewoon door...

Een paar minuten later kwam er een politiewagen aan en een mannelijke en vrouwelijke agent stapten uit. De twee vrienden werden vriendelijk, doch dringend verzocht hun rotzooi op te ruimen en weg te gaan. Onze dronken vriend, was zo ongeveer in de telefoon gekropen en deed alsof hij aan het bellen was. Hij hing op en probeerde heel rustig weg te lopen. Maar trapten de agenten dus niet in, dus ze liepen een stukje met hem mee, waarop hij zich weer omdraaide. Hij besloot op de stoep te gaan zitten en terwijl de man met hem probeerde te praten, sloeg de vrouw aan het bellen. Dit ging een tijdje zo door en in totaal verschenen er vier politiewagens op het toneel...

Na een half uur werd de jongen in de wagen van de eerste twee gestopt (een soort koel/vriescombinatie box, maar dan in het klein) en ze reden weg....

Het gevolg was een onrustige nacht voor mij waarbij ik steeds opnieuw de jongeman zag vliegen....