28 november: les 1: ga nooit met mij naar het strand!

Vandaag had ik afgesproken met Rachel om naar het strand te gaan. We zouden elkaar om 9u treffen bij de tram op bourkestreet en dan naar St Kilda beach gaan. 

Ik had mijn alarm om 7.45u gezet, zodat ik genoeg tijd zou hebben om ook nog even te ontbijten voordat ik ging.

Ik werd wakker toen het al erg licht was, maar ik had nog geen geluid gehoord op de gangen, en dat was best vreemd. Toen ik mijn gsm pakte om de tijd te bekijken, bleek het echter 7.44u te zijn, wat een timing! Maar oh wat was ik moe!

Toch maar langzaam uit bed gestapt en ontbeten. Tijdens het ontbijt probeer ik dan altijd mijn mail binnen te halen en mijn verslagen te uploaden, want in de keuken heb ik wel ontvangst en 's morgens is het internet redelijk 'snel'. 

Maar dat zorgt er ook voor dat ik nog wel eens blijf hangen en zo ook nu. Ik had één verslag kunnen uploaden en dus werd ik overmoedig en wilde de andere ook doen, maar dat duurde echt een eeuwigheid. Rachel maar gauw gesmst dat ik iets later zou zijn en net toen ik het op wilde geven, kreeg ik het seintje dat het gelukt was! Yihaa, ik ben weer bijna bij!

Toen ik bij de tramhalte aankwam, was Rachel er nog niet, maar ze kwam vrij snel daarna. 

Enthousiast sprongen we in de tram en nee het was me niet ontgaan dat het vandaag niet zo'n zonnige, warme dag was, maar akelig grijs!

We lieten ons echter niet ontmoedigen en vonden het strand al vrij snel. Geen super mooi strand of zo, maar de moeite waard. We besloten over het strand te gaan hobbelen en net toen ik bedacht dat ik met mijn voeten in het water wilde lopen, zag ik in mijn ooghoek een enorme kwal. BAH!!!

 

Rachel had nog nooit een kwal gezien (bestaat dat??! Jawel, blijkbaar wel) en dus hebben we ze even staan bewonderen, maar mijn zin om mijn voetjes in de zee te steken, was snel voorbij. 

We liepen een smalle houten bootpier op en zo kon je in het water ook enorme kwallen zien, maar ook scholen met vissen! Best grappig, maar niet zo makkelijk om te fotograferen!

In de verte zagen we nog een andere pier en dus besloten we daarheen te lopen, maar niet nadat ik even in een ei had gezeten!

Toen we bij die pier aankwamen, begon het best flink te waaien, en af en toe vloog er een druppel (of meer) voorbij, maar we moesten en zouden naar het eind van de pier. Daar stond een schattig restaurantje/cafeetje, maar je kon er ook omheen lopen.

Nu had ik de avond ervoor twee Duitsers horen zeggen dat ze die avond naar St kilda gingen omdat je daar de pinguïns ook kon zien. En toen we dus achter het gebouwtje kwamen, was daar een soort van  gangpad langs de rotsen. Er stond ook een bord met een tekening van een beestje dat heel erg leek op de beestjes die ik de dag ervoor in het park had gezien. Bij de beschrijving stond dat ze leken op otters, maar ook op ringtale possums (de naam van die beestjes ben ik weer vergeten). Er stond ook, dat de pinguïns en deze schattige ratsoorten op de rotsen leefden (zo rond zonsondergang). Nu was er vandaag geen zon te bekennen en dus vroeg ik me af waarom die ratten en pinguïns niet nu daar zaten.

En ik had dat nog niet gedacht, of we vonden twee schattige pinguïns die hun best deden om zicht te verstoppen voor de bus met Japanners die zojuist was gearriveerd! 

Echt schattig! 

De wind werd harder, de regen ook en dus besloten we iets te gaan drinken. Ik koos voor een berry nice smoothie en dat was niet berry nice, maar very nice! Lekkerrrrrrr! 

Rachel had een afspraak en moest terug en ik besloot ook maar terug richting centrum te gaan, want ik had het koud en het was nat, dus niet echt aantrekkelijk. Ik besloot dat ik mijn terugreis met de xpt zou gaan regelen, maar in de tram kwam ik tot de conclusie dat dat niet mogelijk was' omdat ik mijn pas nummer niet bij me had! Dommmmmm!

En dus ging ik maar terug naar het hostel (na een bezoek aan de supermarkt) en daar heb ik gauw mijn lange broek aangetrokken en ben ik beneden op de bank gaan hangen om te internetten, spelletjes te spelen en gewoon wat te hangen. 

En dat vind ik allemaal best aardig, totdat er een gozer verscheen (Marco) die daar kind aan huis is en tegen iedereen begint te babbelen. En ook dat vind ik niet zo heel erg, maar iedereen moet zijn mening horen en ook nog delen. Hij heeft een hekel aan Duitsers en dat steekt hij niet onder stoelen of banken, maar hij maakt ook mensen belachelijk waar ze bij staan, en dat bevalt me niet zo. 

Ik had mijn koptelefoon op en deed alsof ik hem niet echt hoorde (maar dat is vrij moeilijk) en ik hoorde dat hij het over mij had. Hij zei dat ik waarschijnlijk ook een Duitser was, en dat ik vast ook zo saai was. 

Ik zat me even af te vragen of ik zou reageren, maar op dat moment ging mijn telefoon (Janet) die ik wijselijk wegdrukte. Ik besloot mijn spullen op te pakken en haar boven terug te bellen. 

Toen ik wegliep kon ik het toch niet laten en zei tegen hem: by the way, not everything is what it seems. I might be boring, according to your standards, which some people would consider to be responsible, but I'm not German! (Trouwens, niet alles is wat het lijkt. Ik mag dan misschien in jouw ogen wel saai zijn, wat sommige mensen overigens als verantwoordelijk beschouwen, maar ik ben niet Duits.)

Zijn mond viel zo ongeveer tot op zijn blote voeten open, maar ik gaf hem geen kans om iets terug te zeggen en liep door.

Op de trap werd ik ingehaald door een jongen die zo net nog op de bank naast Marco zat, hij zei dat hij blij was dat ik mijn mond open had gedaan, omdat Marco zo ontzettend irritant was. Ik keek hem aan en bedacht me of ik hem zou vragen waarom hij dan niks tegen Marco zei, maar meelachte om alles wat deze pestkop zei en zo dat irritante gedrag in stand hield, maar besloot dat ik het antwoord wel wist....

Eenmaal boven heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en Janet teruggebeld. Het ziet er naar uit dat we elkaar verder niet gaan zien. Ik vertrek morgen naar Wodonga en kom zondag terug, maandag ga ik naar Philip Island en woensdag naar Tasmanië. Daarna heb ik nog geen echte plannen, maar toen ik haar vroeg wat ze het daaropvolgende weekend zou doen, zei ze dat ik haar maar moest sms'en dan zouden we iets af kunnen spreken. 

Uhm ja, en dan kun je misschien niet omdat je moet werken of wat dan ook, en dan zit ik nog langer in een stad die ik eigenlijk niet zo leuk vind! Dus ik denk dat ik maar even verder probeer te plannen de komende dagen. Hoe jammer ik het ook vind om haar niet te kunnen zien en echt bij te kletsen. Het zij zo!

Rachel en ik hadden afgesproken om deze avond te gaan eten in het leuke restaurantje langs de rivier en ze zou me bellen als ze weer terug in het centrum was. Maar om half vijf kreeg ik een sms'je van haar, dat ze uitgenodigd was door Indigo om in Prahran een hapje te eten, maar dat ik van harte welkom was. En dus besloot ik om daar heen te gaan, wat ik best wel spannend vond, want ik had nog nooit echt met deze metro treinen gereisd, althans niet verder dan de cityloop.

Ik smste Janet nog snel dat de plannen gewijzigd waren en dat ik op weg was naar Prahran en dt ze ook van harte welkom was. Toen ik in een overvolle trein zat, belde ze me natuurlijk weer. En aan een telefoon Engels spreken terwijl iedereen me kan horen, dat is me toch echt een brug (of tien) te ver en dus drukte ik haar weg. Ik zou spoedig op de plek van bestemming zijn en dan zou ik haar wel bellen.

Eenmaal in Windsor belde ik haar gauw terug en het bleek dat ze net thuis was. Ik dacht altijd dat ze in Prahran zelf woonde, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze zou dan ook niet komen en ze hoopte me te zien als ik terugkwam van Tazzy. (Oftewel Tasmanië) 

Het restaurantje had ik snel gevonden en daar kon ik aanschuiven bij Rachel, Neil, Sue en Indigo. 

Op zich was het heel gezellig, maar toen het wat drukker werd in het restaurant, kon ik niks meer volgen. Ik merk dan dat ik nog steeds heel achterdochtig word van dit soort situaties. Neil die half met zijn rug naar mij toe zit en tegen de andere praat, Indi die ongeveer hetzelfde doet en zo voel ik me dan buitengesloten en dat bezorgt me een rotgevoel. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om dat 'zie je wel, ze mogen me niet' te verslaan. Het liefst zou ik er vandoor gaan op zo'n moment, maar dat doe ik niet. 

Maar zelfs als ik zou willen, lukt het me niet om de gesprekken te volgen, hoe zeer ik ook mijn best doe. Het kost zo ontzettend veel energie, dat ik er doodmoe van word en het uiteindelijk maar gewoon opgeef. Ik zit dan maar een beetje in mijn eigen wereldje te zitten, doe mijn best om vlagen op te vangen van wat er wordt gezegd. Voel me dom als er een vraag aan mij gesteld wordt die ik niet kan beantwoorden omdat ik het gesprek gemist heb en vraag me af hoe het toch kan, dat de rest het wel voor elkaar krijgt om alles te horen en te volgen...

Kortom, hoewel ik het fijn vind om gewoon bij deze mensen te zijn, was ik best blij toen we gingen. 

Indigo besloot om ons in haar roze auto voor de deur af te droppen, dus dat was wel prettig!

In het hostel heb ik mijn spullen voor het weekend maar klaar gelegd en heb ik geprobeerd om nog eens een schifting te maken in wat ik wel en niet mee wil nemen naar huis. 

Nu ik weet dat dingen opsturen zo belachelijk duur is, moet ik maar eens goed nadenken wat ik wil houden en waarom! 

De wekker op 7u gezet en wederom in een diepe slaap gevallen. Morgen een spannende dag, dan ga ik voor het eerst met mijn treinpas op reis. Naar Benalla om precies te zijn.