4 november: daar gaan we dan!

Vandaag was het dan zo ver, ik zou eindelijk gaan vertrekken!
Vorige week vond mijn woningbouwvereniging het nodig om nog even gauw te beginnen met een flinke renovatie, die voor 15 december af moest zijn. Daarna was absoluut geen optie! Omdat ze al wat gaten in muren en vloeren geboord hadden, had ik weinig keus en dus begon men vorige week maandag met renoveren.
Hele dagen werd er geboord en anderszins lawaai gemaakt van 's ochtends 8 tot 's avonds 17u. daarna was ik helemaal kapot en van voorbereiden kwam dan ook niet zo veel. Op maandag had ik geen keukenblok meer, dus kon ik niet meer koken. Op dinsdag had ik geen wasmachine en geen douche meer tot mijn beschikking. Woensdag ging ook nog de verwarming eraan. Het was afgelopen week dus best wel stressen en afzien. Ik was dan ook blij dat ik de mannen vrijdagmiddag de deur kon wijzen en ze nog even op het hart kon drukken dat ze maandag (vandaag dus) echt pas na 13u welkom waren....

 

Maar om 8u begonnen ze dus bij de onderbuurvrouw te drillen en boren en na een uurtje was ik het zo beu dat ik het liefst meteen naar Schiphol zou vertrekken. Maar langzaam maar zeker werd het 13u en werd ik opgehaald door Mimy, die me als een volleerde Jos Verstappen naar Schiphol vervoerde.

 

 

 

Daar mocht ik me uitleven met de 'pannenkoek knop' in het restaurant, die natuurlijk bedoeld was voor de kleine gasten! Tja, definieer klein :-) Zo groot ben ik nou ook weer niet toch?

en dus gaf ik een ram op de knop en begon er een oranje zwaailicht te knipperen. En al gauw daarna kreeg ik mijn pannenkoek! Hoera, een pannenkoek, een kleurplaat en een geel vlaggetje! Mijn dag kon niet meer stuk!

 

 

 

Na een wandeling over het panoramadek ging Mimy weer huiswaarts en ik door de douane. Ach ik hoefde nog maar drie uur te vullen, dat moest toch lukken. Beetje mensen kijken en met een gatewijziging is dat zo voorbij.

 

 

 

 

De securitycheck was best grappig. Je mag dan in een soort van kast gaan staan, met je voeten op de gele voetstappen en je armen in de lucht. Drie seconden later krijg je dan het oordeel.

Bij de gate was ik omgeven door Aziaten, dat is op zich niet zo'n ramp, maar ze hebben zo'n nare rochel gewoonte waar ik maar niet aan kan wennen en voor mij blijft smakken met eten toch echt iets onuitstaanbaars, al weet ik dat dat voor hen anders is...Dus dadelijk maar gauw mijn oogjes dicht en slapen!