De balans opmaken!

Goed, het zit erop.
Mijn reis is voorbij en langzaam maar zeker moet ik mijn weg weer gaan vinden aan deze kant van de aardbol.

Als ik nu terugkijk op mijn reis, dan ben ik erg gelukkig. Ik zag er best wel tegenop om zo lang te gaan. Vijf jaar geleden was ik korter daar en had ik het de laatste week 'wel gehad' en kon me niet echt meer tot iets zetten en vond ik het ook niet erg om naar huis te gaan. Nu zou ik nog langer gaan, als dat maar goed ging...

Maar goed ging het zeker!
Als iemand me op het vliegveld gezegd zou hebben dat mijn vlucht overboekt was en ik nog een paar weken moest blijven voor ik terug naar Nederland kon, dan had ik dat gedaan. Ik heb me prima vermaakt en had me er nog langer kunnen vermaken.

Ik wilde een paar dingen doen in Australië, ik had een paar dromen:
* ik wilde Kerst op Bondi Beach vieren.
* ik wilde het vuurwerk in Sydney meemaken met oud en nieuw.
* ik wilde de langste verjaardag ooit hebben.

Dat waren mijn doelen en die heb ik alledrie behaald.
Kerst in de regen op Bondi, was anders dan ik me had voorgesteld, maar het had wel wat!
Het vuurwerk in Sydney was onvergetelijk!
En de langste verjaardag ooit, tja, ook die heb ik gehad maar was toch niet zo leuk als ik gedacht zou hebben. Maar ik kan wel zeggen dat ik ooit in mijn leven anderhalve dag jarig was. (want hoe ik nu toch aan 44u kwam? geen idee!)

Gaandeweg in Australië zelf kreeg ik nog wat andere doelen:
- ik wilde een kuckaburra horen.
- ik wilde een echidna zien
- ik wilde een kangaroe met een Joey zien
- ik wilde een possum zien
- ik wilde een redback spin zien
- ik wilde een slang zien.
- ik wilde een voorstelling in het opera house bijwonen.

En er waren vast nog wel wat dingetjes die ik nu even vergeet.
Ik heb geen redback of slang gezien in het wild, maar dat is niet erg. De rest van mijn wensen kwam uit!

Nu moet ik gaan denken over nieuwe doelen, nieuwe dromen, maar ik weet zeker dat ik die wel bedacht krijg. Voor nu, ben ik dankbaar.

Dankbaar dat ik deze reis kon maken, dat ik zoveel gezien heb, zoveel beleefd heb.
Dat ik zulke leuke en lieve mensen heb leren kennen die me lieten delen in hun leven.

Maar ook een groot dank je wel aan jullie: mijn blog lezers!
Op sommige momenten had ik niet zoveel zin om te schrijven, en jullie reacties hielden me dan 'op de been'.
Dank jullie wel, voor het trouwe volgen, het gaf me het gevoel dat ik misschien wel in mijn eentje was daar aan de andere kant van de grote plas, maar zeker niet alleen!

Dank je wel allemaal, en wie weet......tot ooit!

Suzanne

4 januari en verder: wennen....

Vervolgens was ik om 2u wakker. Maar dan ook ECHT wakker en kon ik niet meer slapen.
Ik besloot dat het te vroeg was om de wasmachine of stofzuiger aan te zetten en dus ben ik maar tv gaan kijken.

De dag doorkomen was best ingewikkeld, want uiteraard werd ik rond een uur of 16 weer moe. Maar gelukkig wist ik het tot 20u te rekken en vertrok ik weer naar mijn bed, waar ik bijna de hele nacht doorsliep.

Al snel zat ik weer in een redelijk ritme, wat niet betekent dat ik niet meer moe ben, want nog steeds (het is inmiddels 18 januari) word ik dagelijks rond een uur of 16 toch echt heel erg moe. Maar wie weet ben ik gewoon oud en zou ik dan gewoon even een dutje moeten gaan doen.

Ik moest mijn huis op orde gaan maken, want hoe lief ik het ook vond dat Mimy het ergste vuil had weggepoetst, stond alles nog in dozen verspreid door het hele huis. En dat zorgde voor een hoop onrust in mijn hoofd en maakte het wennen nou niet echt makkelijker!

Maar er waren een hoop dingen niet zo goed afgerond door de werklui en ze zouden nog (minstens) een keer terug moeten komen. En dus had alles op zijn plek zetten ook nog niet zoveel zin, want als de werklui dan weer terug zouden komen, kon ik opnieuw alles leeg gaan halen, en daar had ik niet zo veel trek in.

Gelukkig kwamen ze 13 januari de boel maken en dat ging sneller dan ik gedacht had. Die dag lieten ze de keuken in een nog grotere puinhoop achter dan het al was en wanhopig plofte ik terug op de bank....

Maar daar kon ik me uiteindelijk vanaf slepen en ben aan het werk gegaan. Ramen gezeemd, vloer gestofzuigd en drie keer gedweild. Dat zag er prima uit! Nu moest ik alleen nog de spulletjes terug verhuizen, maar dat kon stap voor stap. Het belangrijkste wat ik nodig had, stond er al. En die avond kon ik weer lekker en gezond koken in mijn schone keuken!

Ik besloot om eens te kijken wat ik allemaal mee gesjouwd had naar Nederland aan magneten:

Dat moest dus allemaal een plekje gaan krijgen op mijn koelkast, naast alles wat ik al had... oeps, tijd voor een grotere koelkast!!!

Ik vond het niet zozeer koud in Nederland, ik hou wel van kou en het is natuurlijk een erg milde winter. 

Maar toch kon ik mijn draai niet zo goed vinden. 

Ik baalde van mezelf. In Australië was alles zoveel 'makkelijker'. Ik kon genieten, maakte me niet druk en heb daar eigenlijk nauwelijks gepiekerd (voor mijn doen dan). Maar vanaf het moment dat ik voet op Nederlandse bodem zette, begon de piekermolen weer vol te draaien en was het relaxte gevoel verdwenen. 

Ik vond het meteen weer moeilijk om te doen wat ik moest doen en kon niet meer echt van dingen genieten. En dat snap ik dan niet zo goed: waarom kan ik dat gevoel niet vasthouden? Ik wil helemaal niet zo'n piekeraar zijn, maar zodra ik weer in Nederland ben begint dat vanzelf.

Toch komt het genieten ook wel langzaam terug. Nederland is óók mooi. Het is anders mooi, maar ook mooi. En dan helpen dit soort uitzichten toch ook wel mee moet ik zeggen!

In Australië is het nu belachelijk warm. temperaturen van in de 40 graden. Dus ik ben ergens wel blij dat ik daar nu niet zit, want ik weet dat ik dat niet aan kan.

Home sweet home dan maar! En Australië blijft een leuk vakantieland!

3 januari: aan al het goede komt een eind!

Inmiddels was het drie januari en was ik niet meer jarig.

Ik werd in Maastricht opgehaald van het station en ging eindelijk na al die tijd naar mijn flatje. Ik was reuze benieuwd hoe het eruit zou zien, want ik liet het natuurlijk niet in al te beste staat achter! Ik was erg benieuwd of de verbouwing zijn vruchten afgeworpen had en het er nu mooi uit zou zien.
Ik was al op de hoogte gebracht dat ze nog niet alles hadden gedaan, dus dat wist ik al.

Eenmaal thuis, verwonderde ik me weer over de grootte van mijn flat. En dat vind ik misschien nog wel het leukste aan op vakantie gaan: het thuiskomen en je eigen plekje bijna als met nieuwe ogen kunnen zien.

Mimy had als verjaardagscadeautje mijn huisje al een beetje gepoetst en de koelkast terug op zijn plek gezet. Dat was wel fijn.

Ze heeft me ook nog geholpen met het aansluiten van mijn kookplaat, zodat ik vanavond weer lekker gezond kon koken en daarna had ik het rijk weer voor me alleen.

Ik heb gauw de wasmachine aangesloten en ben begonnen met het wegwerken van de was.
Ik heb de post doorgenomen en verwerkt wat er verwerkt moest worden.

Zo tegen een uur of vier vielen mijn ogen dicht en besloot ik even te gaan liggen. Ik zette braaf mijn wekker op 18u, maar toen die afging heb ik die blijkbaar gewoon uitgezet en ben verder gaan slapen. En dat was niet zo verstandig.

2 januari: mijn langste verjaardag ooit!

Tja, eindelijk was het dan zo ver: mijn verjaardag! Een heel dubbel gevoel! Aan de ene kant gaaf, want vandaag ga ik de langste verjaardag ooit hebben, aan de andere kant betekent dat feit ook, dat ik dus Sydney ga verlaten en naar huis ga. En dat vind ik minder leuk! Ik zou best nog wat willen blijven!

Maar ja, niet te veel nadenken en maar aan de dag beginnen!

Aangezien ik het gisteren dus niet voor elkaar kreeg om mijn tas helemaal in te pakken, zal ik dat toch echt vandaag moeten doen, dus daar ben ik maar eens mee begonnen.
En terwijl ik daar mee bezig was, in mijn mini kamertje, merkte ik al dat het buiten erg warm moest zijn: ik zweette me een ongeluk...

Gelukkig had ik bedacht dat ik pas na het inpakken zou gaan douchen. Dus zo gezegd zo gedaan.

Vervolgens besloot ik dat ik maar een verjaardagsontbijt moest gaan halen. En zo gezegd zo gedaan.
Mijn ontbijt bestond uit een beef pie en een chocolade muffin!

(genomen met de ipad, dus niet zo scherp)

Hiep hiep hoera voor mezelf!
Om dit ontbijt te bemachtigen moet ik twee keer langs de receptie lopen, en niet dat de mensen daar ook maar ergens in geïnteresseerd zijn, maar ergens hoopte een klein sprankje in mijn hart dat ze zouden weten dat het mijn verjaardag was en dat ze heel spontaan 'Happy Birthday' zouden zeggen! Maar zelfs een Happy New Year kostte al te veel energie. Dus helaas, dat ging niet gebeuren.

Om 10u moest ik uitchecken en dat heb ik dan ook maar gewoon gedaan.
Nog steeds dat kleine sprankje hoop in mijn hart, maar nee. Al kletsend met een andere persoon achter me, kreeg ik de 20 dollar sleutelgeld in mijn hand gepropt en er kon niet eens 'Bye' vanaf, laat staan een 'thank you for staying with us!'of een 'hope you enjoyed your stay'. Nou ja, dan hoefde ik ook niet te liegen dat het er fantastisch was geweest! :-)

Ik weet niet of ik dat misschien al ergens geschreven heb, maar overal in het hostel hangen papieren op met 'if you have any questions, please come and see our friendly staff!'. Ik moest daar iedere keer best om gniffelen en ik heb de verleiding kunnen weerstaan om dat formulier mee naar beneden te nemen en te zeggen dat ik een probleem had, namelijk dat ik die friendly staff niet kon vinden. Maar dat heb ik niet gedaan, maar het was wel zo. Ik vond ze vooral erg verveeld en bezig met elkaar. Dus, blij dat ik hier weg mocht.

Eenmaal buiten leek het alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg! Pfff wat was het warm! Nog iets dus wat ik niet zo heel erg zal missen: de voor mij niet te behappen warmte!

Ik slenterde naar de lightrail, stapte in, kocht op het centraal een toeslag voor het vliegveld en stapte in de ijskoude trein. Heel aardig van de spoorwegen dat ze me alvast wilden laten wennen aan de temperaturen terug thuis, maar zo in mijn korte broek en t-shirt was dit toch wel erg frisjes. Ik werd alweer Hollandser: het klagen is begonnen!

Eenmaal op het vliegveld heb ik een vers aangekomen toerist mijn week kaart overhandigd, gratis en voor niks. De jongen wist geloof ik niet helemaal wat hem overkwam. Maar ach, ik kan er niks meer mee, hij was nog tot 5 januari geldig. Ja, ik had er geld voor kunnen vragen, met de kans dat ik hem dan niet kwijt zou raken, maar het gezicht van de jongen was onbetaalbaar!

Toen begon het wachten. Mijn balie was nog niet open, dat zou nog een uur duren en dus ging ik maar verder werken aan de verslagen, want ik liep best wel achter! Maar ja, hoe kon ik ook kiezen uit 1300 vuurwerkfoto's? En als je ipad zo vol staat dat je maar twee foto's per keer kunt uploaden, die je er dan daarna weer af moet gooien voor de volgende twee, dan snappen jullie misschien wel, waarom jullie zo lang op het vervolg hebben moeten wachten.
Maar één ding is zeker, het was een leuk tijdverdrijf op het vliegveld.

Toen mijn balie open was, sloot ik maar aan in de rij, wat viel er anders nog te doen? Ik begon langzaam in te zien dat terugvliegen op mijn verjaardag helemaal niet zo leuk was als ik gedacht had. De enige die misschien erachter zou kunnen komen dat het mijn verjaardag was, was de dame die dadelijk mijn paspoort in handen zou hebben...

Maar ook zij zag het niet! En even voelde ik me echt heel erg verdrietig. En dus trok ik de stoute schoenen aan en vroeg haar of ze iets voor me kon doen. Ze was enigszins verbaasd en vroeg me wat dat dan moest zijn. Ik vroeg haar of ze me misschien kon feliciteren met mijn verjaardag, omdat er verder vandaag waarschijnlijk helemaal niemand was die dat tegen me ging zeggen en dat best wel shit was. Ze reageerde heel enthousiast met een 'Oh, it's your birthday? Congratulations!' Maar ja, dat was het toch ook niet helemaal, want erg spontaan/echt was het nu ook weer niet, ik had er immers om moeten vragen. Tja, wat had ik dan verwacht?

Op het vliegveld besloot ik mezelf een verjaardagscadeautje te geven!

Juist,, een bij mijn auto passend horloge! Een echte Swatch, want dat wil ik al heel lang en nu hadden ze een leuke (vond ik) en of ik die dollars nu mee naar huis zou nemen om ze daar in te wisselen of hier uit zou geven, dan leek me dat laatste een beter plan!

Toen ik in moest stappen, stond dezelfde mevrouw als daarstraks de 'kaartjes te scheuren'dus toen ik voor haar neus stond zei ze: 'You again, happy birthday again, madam' en tegen haar collegas: 'Guys, it's this lady's birthday today!'. Ik geloof dat ik voor een rood alarmlicht door had kunnen gaan, want ik voelde me ontzettend ongemakkelijk! Wat wilde ik nou???

Het vliegtuig zat bomvol! Maar gelukkig, was het maar 8u vliegen en hadden ze nog wat leuke/mooie films op het programma. Ik heb er geloof ik twee gekeken: alabama moon en the next three days.
Na een uur had ik al een houten kont! en dat schoot natuurlijk niet op!

Eenmaal in Kuala Lumpur (waar nu ineens niet met insectenspray gespoten werd?) was het 21u en nog steeds 34 graden. Ik was echt heel blij dat ik hier maar heel even hoefde te zijn, want om 23u vloog ik weer verder!

Ik had mezelf getrakteerd op een iets duurdere plaats met extra beenruimte. Niet zozeer voor mijn lange stelten, want die heb ik niet, maar het was een stoel vooraan, zonder iemand voor je neus. En ook nog eens aan het gangpad, dus ik kon gaan en staan waar ik wilde en zou van niemand last hebben, en belangrijker nog: niemand zou last van MIJ hebben! Want stilzitten is niet zo mijn ding!

De stewardess van KLM zat tijdens het opstijgen en landen voor mijn neus en omdat we toch moesten wachten voor we de lucht in mochten, begon ze maar een gesprekje. Ze vroeg me waar ik geweest was, hoe lang en wat ik gedaan had.
De jongen naast me (uit Aberdeen) had al gezegd dat ik moest vertellen dat ik jarig was. En dus vertelde ik de stewardess dat ik een aantal dromen had toen ik naar Australië ging. Dat ik kerst op Bondi beach had willen vieren, vuurwerk had willen kijken in Sydney met oud en nieuw en dat ik de langste verjaardag ooit wilde hebben en dat ik daar nu mee bezig was. Ze vroeg me wat ik bedoelde, dus ik legde uit dat het mijn verjaardag was en door de tijdszones zou ik nog heel lang jarig blijven. Ze moest ontzettend lachen.

Eenmaal in de lucht zette ik maar snel weer een filmpje op: 'het diner'. Mooie film! Maar ergens halverwege, toen het net heel erg spannend was werd ik door de stewardess op mijn schouder getikt. Ze stond met haar karretje naast me en ik dacht nog: zucht, doe maar cola light en laat me nu met rust, t'is spannend! Maar daar kwam ze niet voor. Ze ging gebukt voor me zitten en zei: "Omdat het vandaag uw verjaardag is, mogen wij u van KLM een cadeautje aanbieden voor uw verjaardag." Oeps!!!!

Dat was nu ook weer niet de bedoeling geweest, maar op zich wel leuk. Ik kreeg het volgende in mijn handen gepropt en ik begreep later pas, dat het een heel bekend en duur merk is. (althans dat zei iemand, ik weet niet of het zo is).

Ik werd een beetje nerveus, want moest ik nu kijken wat er in zat of niet? en hoe moest ik dan reageren? Gelukkig bleef ze niet op mijn vingers staan kijken en liep ze naar haar collega (de hoofd stewardess zeg maar) en ook die kwam onmiddellijk naar me toe om me te feliciteren. Ik was no g steeds mijn best aan het doen om het plastic dingetje te verwijderen, zodat ik in mijn cadeautje kon kijken. 

Toen ik het eindelijk open had, zag ik maar twee dingen van het pakketje: de in plastic gehulde sokken en het grijze maskertje (wat overigens verdacht veel op een inlegkruisje lijkt als jet het omdraait, maar dat terzijde). Mijn eerste gedachte was, wat moet ik hier nu mee en hoe moet ik nu reageren? 

Toen de stewardess kwam vragen wat ik ervan vond, knikte ik ook vriendelijk en zei dat ik het erg aardig vond. Dat was niet eens gelogen ;-)

(eenmaal thuis kwam ik erachter dat er nog veel meer in zat, maar dat had ik toen nog niet door....Tenzij het een magisch tasje is, dat steeds meer inhoud genereert, in dat geval moet ik het dadelijk nog maar eens open maken! wie weet!)

Uiteindelijk heb ik nog best wel wat geslapen, maar toen ik wakker werd, moesten we nog steeds 8u vliegen (dus we hadden er pas 4 opzitten) en ik was het HELEMAAL BEU!

Dit ritueel (van wakker worden, denken dat we er nu toch bijna moesten zijn om dan tot de conclusie te komen dat we pas een uur verder waren dan de vorige keer dat ik keek) herhaalde zich nog héél vaak.

Maar er komt een moment waarop je er dan toch echt bijna bent. Naast mij zat een gezin met 4 jonge kinderen en het een na jongste meisje was bezig om te leren haar veters te strikken, maar ze was er nog niet zo goed in. Ik heb echt vol verwondering naar haar zitten kijken en het verdriet omdat het haar niet lukte.
Maf om te zien, dat iets dat voor mij zo vanzelfsprekend is, ooit aangeleerd moest worden! Dat vind ik ergens wel fijn om te zien. Even terug met de voetjes op de grond, je kunt niet alles zo maar in dit leven, ooit heb je het moeten leren, en dat vergeet ik nog wel eens.

Ik was blij dat ik weer op de grond stond en mijn kont liet me weten voorlopig toch echt niet meer naar de andere kant van de wereld te willen!

Bij de bagageband, moest ik ontzettend lang op mijn bagage wachten. Mijn vlucht was inmiddels al van het scherm verdwenen, maar omdat het gezin met de kids nog naast me stond en een andere mevrouw, snapte ik dat er nog hoop was. En dat bleek ook wel, want uiteindelijk, na 45 minuten wachten (!) kwam daar mijn trouwe rugzak aan!

Terwijl ik stond te wachten, hoorde ik een mevrouw achter me zeggen dat Simon van Nick en Simon in het vliegtuig had gezeten. Maar of dat nou op mijn vlucht was of op een andere, dat weet ik niet. Ik heb hem in ieder geval niet gezien, maar vanaf dat moment sloeg mijn hoofd op tilt en werd er de hele tijd 'Nick en Shimon?' gezegd in mijn hoofd (de reclame van de NS met Ushi (achtige) mevrouw die achter Nick en Shimon aangaat....

De trein stond al klaar en ik stapte snel in. Als ik dan toch naar huis moet, dan maar zo snel mogelijk.
En met het op snelheid komen van de trein, kwam mijn hoofd ook weer in de oude stand terug. Het piekeren begon weer en dat vond ik erg jammer.

Mijn hele reis heb ik me zo relaxed en zo rustig gevoeld. Onbezorgd zelfs en kon ik genieten van (bijna) alles. Ik kon accepteren dat dingen zo zijn zoals ze zijn, en dat ik sommige dingen niet kon veranderen dus dat ik me er dan ook niet druk om hoefde te maken. En dat alles was meteen verdwenen alsof het er nooit was geweest! Niet leuk! :-(

1 januari: GELUKKIG nieuwjaar!

Aangezien ik vannacht te hyper was om te gaan slapen, viel ik pas om 4u in slaap. Om 8u werd ik wakker omdat ik moest plassen, maar daarna ben ik toch echt weer in slaap gevallen!

Ik heb vervolgens tot 10u geslapen en ook toen ging opstaan niet van harte.

Ik heb mezelf bij elkaar geraapt en ben naar paddy's market gegaan om te zien of ze vandaag wel open waren. Dat was het geval, dus ik heb nog wat spulletjes gescoord. 

Mijn idee was om vandaag lekker naar de bios te gaan, maar ineens veranderde het in mijn hoofd weer en vond ik dat ik ook maar eens moest kijken bij de fishmarket. Dus hop, in de lightrail....

Maar toen bedacht mijn hoofd dat ik ook best eens zou kunnen kijken op het eindpunt (lilyfield) en dus bleef ik braaf zitten...

Op het eindstation, leek er weinig te beleven, en dus besloot ik om gewoon weer terug te gaan en ook niet bij de fishmarket uit te stappen....iets met besluiteloos geloof ik...

Ik stapte bij darling harbour weer uit en bedacht dat ik honger had. Inmiddels was het bijna 15u dus dat kon kloppen! 

Het leek me een geweldig idee om alvast mijn geplande afscheids burger te gaan eten bij Grilld, de plaats van de 'healthy burgers'. En dus bestelde ik braaf een andere burger dan de vorige keer, en overmoedig bestelde ik ook nog wat frietjes en mayo erbij (healthy he?).

Maar toen ik m'n burger op had en me door de frietjes heen worstelde, voelde ik me steeds minder lekker. En ik was zo ontzettend moe...

Ik bedacht dat het in de bioscoop wel over zou gaan, dus ik begon de brug te beklimmen en voelde me met de minuut slechter. Halverwege de brug nam mijn verstand het over en sprak me streng toe. 

Ik was zo missellijk als een konijn, daar zou de bioscoop niks aan veranderen. En dus draaide ik om en ging terug richting hostel. Daar aangekomen, dook ik de wc in en kwam de not so healthy burger er spontaan weer uit.... Zucht! Zonde!

Toen ik het wc hokje uitgelopen kwam, stonden twee meiden te lachen en zeiden: je moet ook niet drinken als je er niet tegen kan.... Stomme geiten, ik had ze met liefde en plezier onder gekotst... Als je me een beetje kent (maar dat was natuurlijk niet het geval) weet je dat ik niet drink. En ik vind kotsen zo'n beetje het ergste dat er is, dus ik moest me wel heel beroerd voelen als dat gebeurde.... 

Ik besloot echter vriendelijk te lachen en weg te lopen, op naar m'n bed.... Nog nooit vond ik die kamer hier zo aantrekkelijk!

Daar heb ik een tijd op bed gelegen en wat gerommeld. 

Spelletjes gespeeld, gepuzzeld, spullen uitgezocht. 

Aan avondeten moest ik even niet denken. En dus besloot ik m'n tas maar in te gaan pakken.... 

Maar in een kleine ruimte met weinig overzicht, is dat rampzalig! Ik loop rond als een kip zonder kop en krijg het niet voor elkaar om iets af te maken...

Uiteindelijk was het 23u en heb ik maar besloten dat het morgenvroeg een nieuwe dag zou zijn! Nieuwe pogingen! En zo ging ik naar bed....

Om om 12u toch nog even een felicitatie voor mezelf op Facebook te zetten :-) hoe sneu kun je zijn!

Geen foto's vandaag! een mens kan niet alles hebben!

31 december: mijn droom komt uit!

Vandaag is het dan zo ver: oudejaar!

Dit was een van de dingen waarom ik zo lang in Australië bleef. 

Ik wilde zo graag het vuurwerk op de harbour bridge zien. Mijn hele tijd in Sydney ben ik op zoek geweest naar de perfecte plek om het te kunnen zien. Maar waar is die? En hoe weet je wat de perfecte plek is, als je niet zeker weet van waar het vuurwerk de lucht in zal gaan?

Na mijn tour door het opera house, wees de gids me op een website en een app, waar je precies kon zien, waar goede plekken waren om te kijken en hoe je daar met het openbaar vervoer kon komen. Dat was een beetje wat ik nodig had, al zorgde het ook voor verwarring.

Ik kwam er al gauw achter dat de perfecte plekken betaalde feestjes waren. En als dat nou een beetje een redelijke prijs was, maar 500 dollar voor een ticket was niks. Dus dat ging niet gebeuren, zelfs ik heb mijn grenzen! 

Nu had ik gedurende mijn tijd hier in Sydney al diverse plekken gezien die in aanmerking kwamen. En uiteindelijk, na heel lang wikken en wegen, besloot ik naar Observatory Hill te gaan. Dit was het makkelijkst te doen. Want heen zou nog wel gaan, maar terug, dat was een ander verhaal en deze plek zou maar een 45-60 minuten lopen zijn (mits ik meteen de goede kant opliep natuurlijk, en daar hoef ik jullie inmiddels niks meer over uit te leggen).

Observatory Hill was een plek waar 5000 mensen konden komen kijken, zou dit aantal bereikt zijn, dan zou niemand meer toegelaten worden. Alcohol was verboden en ook niet te verkrijgen. En het zou pas om 12u open gaan.

Voor mij waren dat allemaal voordelen, het zou er 'niet te druk zijn' (mijn andere geliefde plek bood ruimte aan 50.000 mensen, uhm nee bedankt!), geen vervelende dronken mensen, (alleen vervelende niet dronken mensen) en ik hoefde er niet midden in de nacht mijn nest voor uit om een plekje te bemachtigen.

En zo besloot ik eerst eens op m'n gemakje naar paddy's market te gaan om te kijken of ik iets kon vinden wat ik zocht, maar die bleek niet open te zijn op maandag....en nu maar hopen dat het op nieuwjaarsdag wel open is, anders heb ik een (luxe) 'probleem'.

Ik besloot maar gewoon richting Observatory Hill te gaan. Mijn rugzak zat vol met water, gatorade en eten. En natuurlijk zonnebrand, want het was nog vroeg en nu al bloedheet. Het zou maar liefst 32° worden en het zou droog blijven. 

Ik was al om 10u bij Observatory Hill en ik was niet de enige. In eerste instantie ging ik aan de overkant op een plekje in de schaduw zitten, maar al gauw had ik door dat mensen echt aansloten in de rij en besloot ik dat ook maar te doen, maar dan wel in de schaduw natuurlijk. 

Gelukkig had ik ook een puzzelboekje in m'n tas gegooid en m'n mp3 speler, zodat ik ook wat te doen zou hebben in de totaal 14u dat ik moest wachten.

En zo heb ik een tijd muziek geluisterd en gepuzzeld tot het terrein open ging. 

Ik zocht een plekje uit dat tegen de witte lijn aan lag, waar de 'afgrond' begon. De mevrouw naast me vouwde een deken uit, waar je een kudde olifanten onder had kunnen verstoppen. Ik begon braaf mijn mini handdoekje uit te spreiden en de mevrouw vroeg me of ik misschien wat verderop kon gaan zitten, want ze had nog een tweede deken....

Ik gok dat ik haar nogal cynisch aangekeken heb en te lang deed over het verzinnen van mijn antwoord want ze zei, ach, ik kan hem eigenlijk ook wel hierachter leggen. Precies ja! Volgens mij is die ene deken al veel te groot. Maar wie ben ik.

En toen kon het grote wachten gaan beginnen. Deze plek was in de zon.... De brandende zon. Dus maar gauw ingesmeerd. Dat leek niet veel te helpen, want ik voelde de zon keihard op mijn armen branden. Zucht.... Ik besloot mijn lange mouwen aan te trekken, maar dat was echt veel te heet! En als ik niet om 13u al hoofdpijn wilde gaan krijgen, dan moest ik dit maar snel weer uittrekken!

Wat nu dan? In de schaduw was geen optie, die plekken waren al bezet en dan had ik een minder goed uitzicht. En dus besloot ik maar zelf op het gras te gaan liggen en de handdoek om mijn benen te slaan. Als mijn armen zouden verbranden, daar kan ik wel mee leven, maar mijn benen en dan heel lang in een vliegtuig moeten zitten, dat leek me geen goed plan.

En na een uur of 4 diende het volgende probleem zich aan, of eigenlijk meerdere....

Het eerste probleem was, dat ik moest plassen (wat op zich een goed teken was, want ik was blijkbaar nog niet heel ver gevorderd in mijn 'uitdrogingsproces'), maar wel lastig, want wat ging ik met mijn spullen doen?

Nu heb ik in Canberra een prachtig handig klein gekleurd 'damestasje' (jawel je leest het goed, en nog wel voor mezelf ook). En dus had ik al besloten dat ik alles van waarde daarin zou stoppen. Mocht iemand op het idee komen om mijn rugzak te jatten, dan zat er in ieder geval niet zoveel/niets  waardevols in... (Oh jee, mijn hoofd in opstand....ik had Hippo erin laten zitten)

En dus was mijn probleem getackeld, voor nu. En op de terugweg nam ik een 8 dollar dure 'hamburger' en koude sprite mee, omdat dat toch net wat lekkerder is als warm geworden water en salade. 

Het tweede probleem was, dat mijn zonnebrand zomaar ineens op leek te zijn? Ik dacht echt dat er nog meer dan genoeg in zat, maar blijkbaar was het ding leeg! En uitgerekend vandaag was dat geen goed idee, want ik kon geen kant op!

Zonnebrand werd niet verkocht op het terrein en als ik nu het terrein af zou gaan, kwam ik er niet meer terug op...nou ja, dan maar doorbijten en ls de nood aan de m'n zou komen, de mensen om me heen vriendelijk aankijken...

Er werd een proefsalvo afgeschoten....

Om 21u zou het 'proefvuurwerk' zijn. En het werd drukker en drukker. 

Een lieftallig Aziatisch (jawel, sorry, ik kan het ook niet helpen) meisje legde haar handdoek voor m'n neus neer, op de 20cm die ik open had gelaten tussen mijn handdoek en de witte lijn... Nou ja, eentje, ach...

Maar al gauw kwam er een tweede meisje bij zitten en vervolgens nog een jongen. En toen kwamen de mensen naast me in opstand (de jongen zat voor hun neus). En na heel lang bakkeleien en aangeven dat het niet fair was tegenover ons, die al minstens 6u zaten te wachten, gingen ze achter ons zitten en schoven wij tegen de lijn aan. Die mensen kwamen ook weer in opstand en zo eindigden ze uiteindelijk waar ze hoorden (als gevolg van volgorde van binnenkomst, niks anders) in het midden/ achteraan!

Rond half zeven was het afgeladen vol op het terrein, maar er bleven mensen binnenkomen. En ik begon een nieuw probleem te krijgen.... Ik moest weer plassen! Maar als ik op zou staan, zou ik mijn plek kwijt zijn, dat was niet m'n bedoeling! En na heel lang wikken en wegen, vroeg ik de mevrouw van de deken of zij en haar familie (3 kids) me konden helpen. En dus hing de jongste zoon even op mijn handdoek zitten tot ik terug was. Oef, wat was dat fijn! 

Op weg naar de wc kwam ik security mensen tegen die tegen elkaar zeiden dat het hing regenen. Ik lachte en zei tegen ze: 'don't say it!' Ze keken naar de lucht ik ook en wist dat ze gelijk hadden. Dus hij opende zijn mond opnieuw en zei het nog eens. Ik keek hem lachend aan, stak mijn vingers in mijn oren en zei 'I can't hear you....' En liep lachend verder. Hij moest erg om me lachen. Maar toen ik mijn wc hokje uitkwam, begon het toch echt te regenen. Ik liep weer langs hem en hij zei 'told you so!' En ik zei terug 'told me what?' 'That it was going to rain'. Dus ik stak mijn vingers weer in mijn oren en zei lachend 'what rain? If I pretend it isn't there, it's not there!'. En hij lag weet in een deuk en ik probeerde al over mensen heen klauterend mijn plek weer te bereiken, waar het arme jochie onder een paraplu op mijn handdoek stond. Ik bedankte hem hartelijk en ging weer zitten. Vest aan, capuchon op, handdoek over mijn tas... Op regen was ik niet voorbereid...

Maar al gauw werd het weer droog. Massa's mensen probeerden weer voor de lijn voor onze neus te gaan zitten. Sommigen gleden vanzelf de helling af, anderen werden weggejaagd door de security met de woorden dat het niet fair was tegenover degenen die daar al zo lang zaten. Sommige mensen gaven zich zonder slag of stoor over, anderen waren ongelooflijk onbeschoft en bijna agressief tegenover de beste man (met hun kids naast zich, goed voorbeeld!), maar de aanwezigheid van een aantal politieagenten op het terrein deed de meeste branieschoppers de mond wel snoeren en vertrekken. Eentje gaf niet zomaar op (in het bijzijn van zijn kinderen) en de agent vroeg hem om even met hem mee te lopen. Hij vroeg waarom hij dat zou doen. De agent zei dat hij hem niet wilde 'arresteren' voor de neus van zijn kinderen. Maar de man weigerde en dus riep de agent een colleg op en werd de beste man van het terrein afgevoerd, onder luid gekrijs van zijn vrouw en gejank van zijn kinderen. Tja....

Inmiddels was er een ouder echtpaar naast me komen zitten, op de handdoeken van de aardige mevrouw en familie (jawel, die had ze ook nog voor haar dekens gelegd). Ze zeiden dat ze alleen maar naar de voorstelling van 21u kwamen kijken en dan weer gingen. De familie ging akkoord. 

Ik raakte in gesprek met hen. Ze kwamen uit Canberra en waren speciaal voor het vuurwerk naar Sydney gekomen. Ik vertelde hen dat ik in Canberra geweest was en dat ik het op zich een beetje een saaie stad vond, maar dat de kerstlichtjes erg leuk waren. Ik vertelde dat ik oa naar het huis in Forrest was geweest, van het wereldrecord en dat vonden ze zo ontzettend grappig dat ik niks meer verkeerd kon doen. Ik vertelde dat mijn droom was om het vuurwerk in Sydney te zien en daarna terug te vliegen op mijn verjaardag, zodat ik de langste verjaardag ooit had. Ze vonden het erg leuk. 

De man legde me uit wat er dadelijk waar zou gaan gebeuren en dat was prettig, want ik had geen idee. 

Om 21u barstte het mooiste vuurwerk los, dat ik ooit heb gezien! En dit was slechts een voorproefje! 

Ik wist niet waar ik moest kijken, maar de harbour bridge deed niks. Ik besloot het knopje van mijn fototoestel maar gewoon ongedrukt te houden en zelf ondertussen te kijken naar wat er gebeurde. Het was prachtig! Ik zal er maar een paar uitzoeken, want in totaal heb ik denk ik wel zo'n 300 foto's van dit voorproefje!

Ik heb ook nog een kort filmpje gemaakt, maar weet niet hoe ik dat moet uploaden.

Toen het geweld stopte, barstte er een daverend applaus los! En terecht! 

Ik was helemaal verbaasd en zei tegen de man dat als dit het voorproefje was, ik niet goed wist wat het echte vuurwerk dan in zou gaan houden, omdat dit al spectaculair was!

Hij gaf aan dat de brug dan 'uit z'n dak zou gaan', ik was benieuwd. 

Ze wensten me nog een fijn verder verblijf, een goede verjaardag en een goede reis terug. Ik wenste hen een gelukkig nieuwjaar en viel gelukzalig op mijn rug in het gras! Pfff.... Even (3u) opladen voor het volgende spektakel!

Ondertussen kwamen er steeds weer mensen voor onze neus zitten die werden weggejaagd door de security mensen. Dat zorgde voor een band tussen mij en de kinderen van de familie (twee pubers en een 10 jarige). De wildste, evil ideeën ontstonden wat we met iedereen zouden doen onze neus en we hadden best veel lol met z'n vieren. Pedagogisch verantwoord was het absoluut niet wat ik deed, maar ach...14u wachten doet rare dingen met een mens (en een achterwerk, maar dat terzijde!)

Uiteindelijk kon de security het ook niet meer aan. 

Ik wist wel nog zoveel ruimte in te nemen dat ik nog steeds de brug straks goed op de foto zou kunnen zetten, maar verder was er geen houden aan.

Om half elf kwam er nog een kort voorproefje. En er was een verlichte botenshow...

Het vuurwerk van 12u was onbeschrijflijk. Wat een geweld, maar wat een mooi geweld! 

Ik had geen idee waar ik wanneer moest kijken....Niet te beschrijven gewoon, dus ik begin er ook gewoon niet aan. Ik laat wel wat foto's zien en wederom zal ik mijn best doen om me te beperken.

Na het vuurwerk op weg naar het hostel. En op zich wist ik prima hoe ik moest lopen.....

Maar ja, ik hoef het niet eens meer te zeggen he? Toen ik bij 'mijn' straat aankwam, dwars door de hordes mensen heen, liep ik de verkeerde richting in en zo werd het ruim een uur lopen! 

Ik zou met Will skypen als ik terug in het hostel was (waar het zo rustig, leeg en schoon was, bijna eng! Maar er was iets mis met de internet server en ik kon niet inloggen....

En dus ben ik maar gaan douchen en zou ik gaan slapen, maar daar was ik veel te stuiterachtig voor!

En dus lag ik tot 4u wakker, voldaan en gelukkig te wezen...

De laatste dagen was ik wat somber en verdrietig, ik voelde me zó niet klaar om naar huis te gaan! Er was nog zoveel dat ik wilde doen en zien, ik was er nog niet klaar voor!

Maar nu, nu ik het vuurwerk heb gezien, is het goed..... Het voelt ok.

Ik kan naar huis. 

Morgen nog een laatste dagje wat luieren en rondhangen en dan mijn laatste stuk droom: de langste verjaardag ooit!

Gelukkig nieuwjaar allemaal! En zoals mijn traditie mij gebiedt te zeggen: morgen ben ik jarig! :-)