30 november: my Lucky day!

Rond 8u werd ik gewekt door Andrew the peacock. Een Pauw die hier in de straat woont. Op een dag kwam hij aanwandelen uit de bergen en is sindsdien gebleven. Hij schreeuwt de hele buurt bij elkaar en zet regelmatig zijn veren op oneven te pronken. Wakker worden door het geluid van Andrew doet me een beetje denken aan Vijverdal (psychiatrisch ziekenhuis) waar ik ook met regelmaat gewekt werd door de schreeuwende pauwen van de kinderboerderij! Maar toch, ik was wakker en de dag kon beginnen.

Eergisteren kreeg ik een berichtje via Facebook dat in de tuin een Kangoeroe zat. Ook deze was van de berg komen wandelen, of hupsen en zat nu 'klem' in de tuin. Uteindelijk wist hij weer te ontsnappen en dat is maar goed ook! Ze lijken heel lief en knuffelig, maar als ze in nood verkeren zijn het uiterst akelige dieren die je me één trap kunnen doden of toch zeker ernstig kunnen verwonden!

We zouden vandaag naar de jongeren Kerstmarkt gaan in Beechworth. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Kerstmarkten in Europa zijn toch net wat anders dan hier, al is het alleen maar vanwege de zon en de temperaturen.

En dus sprongen we de auto weer in om naar Beechworth te gaan. Het was pas 10u en al flink warm!

Toen we de al een stukje op weg waren en de bocht om reden, stak er een klein dier de weg over. En ja hoor!!!! Het was een echidna!!! Annie stopte de auto, draaide om en we sprongen uit de auto, achter het beest aan om een goede foto te krijgen! Ik was zo blij als een kind, ze zijn namelijk niet zo heel makkelijk te vinden!!

En na een vreugdedansje, een high five, een low five en een double five gingen we weer op pad! Ik kon mijn geluk niet op en moest oppassen dat ik niet 200 vliegen zou inslikken, zo breed was de grijns op mijn gezicht!

Of zoals de Brutaalste (een van de stemmen) zei: 'one down Shakes, one down!' 

Oftewel: weer een beest af te strepen van mijn lijstje!

Nu stond nog het geluid van een kookaburra op mijn lijstje, een possum (het andere mysterieuze beest is voorlopig tot Potoroo gebombardeerd, met dank aan Kim) en ik heb er nog een redbackspider en een platypus aan toegevoegd.

Toen we bij de markt aankwamen, werd het me al gauw duidelijk dat dit wel iets heel anders was dan onze kerstmarkten. Jongeren verkochten hun zelfgemaakte kunst, ze traden op en er waren kraampjes voor goede doelen, of iets eetbaars. Ook was er een brandhout raffle, je kon lootjes kopen voor een dollar en aan het eind van de markt werd dan bekend gemaakt wie de kuub hout gewonnen had.

Tegenover het markt terrein zat een gevangenis, ik weet niet precies wat voor soort en of het nog in gebruik is of niet, maar toch.

Toen ik de zonnebrand uit de auto ging halen, om nog maar eens te smeren, stopte er een pick-up truck met daarin twee mannen. Een van hen had zijn gezicht vol met zonnebrand, maar had dit nog niet uitgesmeerd. In zijn mond stonden wel geteld 3 zichtbare tanden en het duurde even voordat ik doorhad dat het toch echt Engels was, wat ze tegen me uitkraamden. Ze wilden weten wat er te doen was. Ik antwoordde braaf dat het een kerstmarkt was maar dat ik er het fijne ook niet van wist omdat ik slechts een toerist was. Toen antwoordde de tandeloze man: 'Well, weerfromheerbutwiedidduntnoowatsheppeningietherwiedidduntnoosomfingwasgooingontdee' en het duurde bij mij ook even voor ik deze zin ontcijferd had!

Maar goed, na een heerlijke lunch in de pantry, en de uitslag van de fotowedstrijd, moesten we door naar Stanley waar Annie een fotoshoot moest doen.

En wat een straf zeg, om daar op het terrein te moeten doorbrengen!!! NOT!!!

Het geluid van cicaden (mega krekels), vogels, vliegen....wow! 

En het is echt zeker weten mijn geluksdag vandaag, want een paar kookaburra's deden een wedstrijdje wie jet hardst kon lachen, en dus slikte ik bijna 200 vliegen in omdat er alweer zo'n grote lach op mijn gezicht verscheen! 

Er was een jonge gans bijna verdronken in de wateremmer en Rob (de eigenaar) had deze gered. Hij liep met hem rond te sjouwen en hij moest natuurlijk even geaaid worden, zo zacht!

Hij had geprobeerd het beestje terug te zetten bij de rest van de ganzenfamilie, maar de pubers hadden hem meteen weer weggejaagd en dus had Rob hem weer onder zijn hoede genomen. 

Terwijl Annie haar werk deed, ging ik met Rob samen een tweede poging doen om het gansje terug te zetten bij z'n familie en dit keer lukte het wel! 

Hij vertelde ook dat er een bruine tree creeper op hun veranda nestelde en toen ik daar even zat te genieten op een stoel, kwam moeders aanvliegen om de bubs te voeden. Schattig gezicht, maar helaas niet erg goede foto's.

Toen Robs vrouw weer terugkwam vroeg ze of ik op slangenjacht wilde. Ze hadden die ochtend een slang gevonden, een copperhead, maar die waren niet gevaarlijk volgens haar (en toch staan ze in mijn gevaarlijke dierenboek, dus ik vraag me af wie ik moet geloven). En hoewel ik dat natuurlijk erg spannend vond, zei ik toch ja. En dus werd ik in een paar Wellies gehesen (regenlaarzen) die 10 maten te groot waren en waar ik nauwelijks in kwam met mijn klapkuiten en voelde ik me een beetje alsof ik met flippers aan naar het zwembad liep...

Helaas (of toch gelukkig?) konden we er dit keer geen vinden en hadden ze zich heel goed verstopt. 

Ik ben er nog niet uit of ik daar blij om ben of niet!

Toen moesten we toch echt richting huis want de kerstboom moest opgezet worden. 

Ik ben niet zo'n Kerstmis liefhebber, maar vond het wel leuk om de dames de kerstboom te zien optuigen. Uiteindelijk moesten we met z'n vieren onder de kerstboom voor de foto. Vooruit dan maar!

Ze hadden ook een cadeautje voor mij gekocht en dat vond ik toch wel een beetje moeilijk. Ik had niks voor hen en was al gelukkig dat ik bij hen had mogen logeren. Maar ik vond het wel heel erg leuk!!

SO, JENNY, MICHAEL, ANN MARIE, DANIELLE AND CATHERINE: THANK YOU SO MUCH FOR HAVING ME! 

I HAD A GREAT TIME IN WODONGA. THANKS FOR THE LOVELY BED, THE GREAT FOOD AND YOUR HOSPITALITY! AND I HOPE YOU WILL ALL HAVE A MARVELOUS CHRISTMAS!!!

29 november: mijn eerste XPT reis....

Nadat ik om 4u wakker schrok en dacht dat ik de trein gemist had, werd ik om kwart voor zeven wakker. Langzaam maar eens opgestaan en om 7u richting keuken vertrokken om te ontbijten. Ik ben eerlijk gezegd erg blij dat ik nu de keuken in durf en de broodrooster heb ontdekt! Dat geeft zoveel meer mogelijkheden en scheelt steeds opnieuw weer sandwiches, pies en andere rotzooi kopen. 

Om 7.30u ging ik op weg naar het southern cross station, in de hoop dat als ik daar maar op tijd zou zijn, ik nog in staat was om mijn terug ticket te regelen. 

Alleen stond de tram waar ik ingesprongen was ineens ruim een kwartier stil en mochten we er niet uit. Ze waren aan de elektriciteit aan het knutselen en de tram moest dus wachten... Het werd later en later en ik zag dat het 8u werd. Mijn XPT zou om half negen vertrekken! en dat haalt de tram op zich makkelijk! als hij maar zou kunnen rijden!

Uiteindelijk kwam ik op het station aan en kreeg het ook nog voor elkaar om mijn terug ticket te reserveren. Ik vroeg de (uiterst leuke) meneer achter de balie nog even hoe lang het zou duren om met de trein naar Canberra te gaan. Hij zei doodserieus: oh, dat is maar 8u. Ik moest dan de trein naar Cootamundra nemen en vanaf daar zou het een bus service zijn, maar die reed maar twee keer per dag. Maar als ik naar Sydney zou gaan (11u met de trein) dan reden daar directe treinen naar Canberra en die reden wel 9x per dag, dan had ik veel meer mogelijkheden. Uhm ja, daar ga ik eens over nadenken.

Ik heb van iedereen gehoord (zelfs de mensen die er wonen) dat Canberra oersaai en oerlelijk is. Maar ja, ik ben Suzanne en wil dat dan eigenlijk wel even met mijn eigen ogen hebben gezien. Het is tenslotte wel de hoofdstad!

De jongen die aan het andere loket stond moest ook naar de XPT op spoor 1 en hij begon te rennen, dus ik dacht dat ik misschien wel erg laat was inmiddels en dus begon ik ook maar te rennen, want het was een flink eind omlopen om bij spoor 1 te komen. Nu ben ik niet zo atletisch aangelegd en rennen is leuk voor drie meter en dan niet meer, dus toen ik zag dat ik nog 10 minuten had, besloot ik dat ik ook gewoon kon wandelen. 

Eenmaal op spoor 1 aangekomen stond er geen trein! Oeps, had ik hem dan toch gemist? Welnee, het is gewoon net als de NS, hij had vertraging. Hij kwam wel vrij snel aan, maar moest toen nog schoongemaakt worden ed. Dus we vertrokken pas 25 minuten later. 

Al snel bleek dat hij vertraging had omdat er problemen waren met de stroomvoorziening in de locomotief en daar zouden wij ook last van hebben. Het werd een langzame weg naar huis, aldus de vriendelijke omroep dame. Maar ach, ik mocht er bij het tweede station al uit (dat is overigens na 2,5u).

Deze trein is overigens niet echt een straf hoor! De stoelen zijn lekker zacht, er is een bistro wagen, je hebt een tafeltje en heel veel beenruimte. Maar toch is 11u naar Sydney best een hele ruk. Daar moet ik nog eens goed over nadenken!

Om 11u ongeveer kwam ik aan in Benalla. Annie moest werken en dus moest ik mezelf zien te vermaken. Ik wist een plattegrond te scoren in de stationshal en besloot eerst maar eens naar het visitor centre te gaan. Wie weet hadden ze wel een leuke magneet van Benalla. 

Dat hadden ze niet echt, alleen een met de lokale gangster Hero: Ned Kelly, maar dat vond ik niks en dus besloot ik drie ansichtkaarten te kopen. De mevrouw in de plaatselijke VVV was erg vriendelijk. Ze was ook in Nederland geweest en vond het erg mooi. Ze vertelde me spontaan waar ik allemaal moest zijn in Benalla, waar wel en niet te gaan kijken. 

En dus ging ik op pad. Ik moest eerst het kunstwerk naast de VVV bekijken, het hoe en wat ervan begreep ik niet helemaal, maar er was iets met schoolkinderen en als ik naar beneden zou lopen, dan zat er een baby in.. Maar waarom?? Geen idee!

Daarna ben ik een rondje rond de vijver gaan lopen. Dat was best mooi! Maar oh wat was het warm! Aangezien het in Melbourne nog steeds erg fris was, had ik maar een lange broek aangedaan, en die had ik hier echt niet nodig. Dus tegen de tijd dat ik aan de andere kant van het meer aankwam en de art gallery zag met een lunchcafe, besloot ik daar te gaan lunchen en mijn korte broek aan te gaan trekken! Wijs besluit!

Benalla staat bekend om zijn rozen tuinen en dus besloot ik om toch maar verder te wandelen op zoek naar deze rozen. Toen ik ze eenmaal gevonden had en er tussendoor wandelde, rook dat erg lekker. 

Overigens moet ik toch even kwijt dat één van de dingen die op bijna alle ansichtkaarten van Benalla staat, de plaatselijke glijbaan in dit park (die ze de botanische tuin nemen) is. Dus misschien snap je hoe interessant Benalla is, als de glijbaan de hoofdattractie is! 

Ik kwam nog een kerk tegen die ook veel op de ansichtkaarten te vinden is en besloot toen maar weer terug het park in te gaan. Ik wilde namelijk heel graag een boom vol Kakatoe's fotograferen. Dat is me overigens nog niet gelukt, maar ik ben op het gras gaan zitten en realiseerde me hoe gelukkig ik daarvan werd: de geur van de eucalyptusbomen om me heen, de geluiden van de verschillende vogels, het geschreeuw van de Kakatoe's en het moois om me heen. Daar heb ik erg lang zitten genieten! 

Uiteindelijk maar weer naar het art gallery café gegaan om wat te drinken en toen ze eerder gingen sluiten vandaag, maar buiten op een bankje verder gaan schrijven.

Rond 17u kwam Annie me ophalen van haar werk en gingen we op weg naar Yackadandah (ook wel Yack genoemd, ze korten hier alles af!) we hebben wat gegeten in het hotel/pub/restaurant (volgens mij het enige in heel Yack en daarna gauw door naar het volgende evenement.

Vandaag was namelijk de laatste avond om te helpen met het verbreken van het wereldrecord Bunting. En dus gingen we gewapend met een pen en een schaar naar het gemeenschapshuis om te helpen. 

Goed..... Ik geef het toe, een paar dagen geleden wist ik ook nog niet wat Bunting was, maar het zijn gewoon van die driehoekige vlaggetjes aan een slinger zoals wij die in oranje met voetbal ophangen! 

Ze willen hier dus het wereldrecord verbreken en dat betekent dat ze heel veel kilometers van die slinger nodig hebben. 

En daar heb ik dus braaf aan meegewerkt! En ergens in die slinger komt mijn gele naamvlaggetje te hangen als bewijs dat ik meegewerkt heb! Hoe cool is dat?

Ik moest best wel even grinniken. Reis ik helemaal naar de andere kant van de wereld om daar mee te doen aan een evenement als 'wereldrecord Bunting verbreken'... Hoeveel toeristen kunnen dat nu zeggen? 

Ik mag wel niet de meest spectaculaire dingen doen terwijl ik hier ben (zwemmen met haaien, raften, buggy jumpen), ik doe toch zeker een aantal dingen die anderen niet zullen doen terwijl ze hier zijn!

Uiteindelijk reden we terug naar Wodonga, waar Annie op een open vlakte midden op de weg stil ging staan en uitstapte. Ze vertelde me dat dit haar favoriete plek was, omdat je er zoveel sterren kon zien. Nu was het een beetje bewolkt (of te vroeg) dus zoveel sterren waren er nog niet, maar ik kon het me helemaal voorstellen. Ik moest wel lachen...stel je rijdt op de A2 of op een doorgaande weg in Nederland en je besluit om midden op die weg te stoppen, uit te stappen en sterren te gaan kijken...dat zullen je medeweggebruikers niet zo waarderen denk ik. Maar hier waren geen medeweggebruikers, dus dat was gaaf.

Eenmaal thuis waren beide zussen thuis en het was erg gezellig! En dus viel ik weer moe en tevreden in slaap!

28 november: les 1: ga nooit met mij naar het strand!

Vandaag had ik afgesproken met Rachel om naar het strand te gaan. We zouden elkaar om 9u treffen bij de tram op bourkestreet en dan naar St Kilda beach gaan. 

Ik had mijn alarm om 7.45u gezet, zodat ik genoeg tijd zou hebben om ook nog even te ontbijten voordat ik ging.

Ik werd wakker toen het al erg licht was, maar ik had nog geen geluid gehoord op de gangen, en dat was best vreemd. Toen ik mijn gsm pakte om de tijd te bekijken, bleek het echter 7.44u te zijn, wat een timing! Maar oh wat was ik moe!

Toch maar langzaam uit bed gestapt en ontbeten. Tijdens het ontbijt probeer ik dan altijd mijn mail binnen te halen en mijn verslagen te uploaden, want in de keuken heb ik wel ontvangst en 's morgens is het internet redelijk 'snel'. 

Maar dat zorgt er ook voor dat ik nog wel eens blijf hangen en zo ook nu. Ik had één verslag kunnen uploaden en dus werd ik overmoedig en wilde de andere ook doen, maar dat duurde echt een eeuwigheid. Rachel maar gauw gesmst dat ik iets later zou zijn en net toen ik het op wilde geven, kreeg ik het seintje dat het gelukt was! Yihaa, ik ben weer bijna bij!

Toen ik bij de tramhalte aankwam, was Rachel er nog niet, maar ze kwam vrij snel daarna. 

Enthousiast sprongen we in de tram en nee het was me niet ontgaan dat het vandaag niet zo'n zonnige, warme dag was, maar akelig grijs!

We lieten ons echter niet ontmoedigen en vonden het strand al vrij snel. Geen super mooi strand of zo, maar de moeite waard. We besloten over het strand te gaan hobbelen en net toen ik bedacht dat ik met mijn voeten in het water wilde lopen, zag ik in mijn ooghoek een enorme kwal. BAH!!!

 

Rachel had nog nooit een kwal gezien (bestaat dat??! Jawel, blijkbaar wel) en dus hebben we ze even staan bewonderen, maar mijn zin om mijn voetjes in de zee te steken, was snel voorbij. 

We liepen een smalle houten bootpier op en zo kon je in het water ook enorme kwallen zien, maar ook scholen met vissen! Best grappig, maar niet zo makkelijk om te fotograferen!

In de verte zagen we nog een andere pier en dus besloten we daarheen te lopen, maar niet nadat ik even in een ei had gezeten!

Toen we bij die pier aankwamen, begon het best flink te waaien, en af en toe vloog er een druppel (of meer) voorbij, maar we moesten en zouden naar het eind van de pier. Daar stond een schattig restaurantje/cafeetje, maar je kon er ook omheen lopen.

Nu had ik de avond ervoor twee Duitsers horen zeggen dat ze die avond naar St kilda gingen omdat je daar de pinguïns ook kon zien. En toen we dus achter het gebouwtje kwamen, was daar een soort van  gangpad langs de rotsen. Er stond ook een bord met een tekening van een beestje dat heel erg leek op de beestjes die ik de dag ervoor in het park had gezien. Bij de beschrijving stond dat ze leken op otters, maar ook op ringtale possums (de naam van die beestjes ben ik weer vergeten). Er stond ook, dat de pinguïns en deze schattige ratsoorten op de rotsen leefden (zo rond zonsondergang). Nu was er vandaag geen zon te bekennen en dus vroeg ik me af waarom die ratten en pinguïns niet nu daar zaten.

En ik had dat nog niet gedacht, of we vonden twee schattige pinguïns die hun best deden om zicht te verstoppen voor de bus met Japanners die zojuist was gearriveerd! 

Echt schattig! 

De wind werd harder, de regen ook en dus besloten we iets te gaan drinken. Ik koos voor een berry nice smoothie en dat was niet berry nice, maar very nice! Lekkerrrrrrr! 

Rachel had een afspraak en moest terug en ik besloot ook maar terug richting centrum te gaan, want ik had het koud en het was nat, dus niet echt aantrekkelijk. Ik besloot dat ik mijn terugreis met de xpt zou gaan regelen, maar in de tram kwam ik tot de conclusie dat dat niet mogelijk was' omdat ik mijn pas nummer niet bij me had! Dommmmmm!

En dus ging ik maar terug naar het hostel (na een bezoek aan de supermarkt) en daar heb ik gauw mijn lange broek aangetrokken en ben ik beneden op de bank gaan hangen om te internetten, spelletjes te spelen en gewoon wat te hangen. 

En dat vind ik allemaal best aardig, totdat er een gozer verscheen (Marco) die daar kind aan huis is en tegen iedereen begint te babbelen. En ook dat vind ik niet zo heel erg, maar iedereen moet zijn mening horen en ook nog delen. Hij heeft een hekel aan Duitsers en dat steekt hij niet onder stoelen of banken, maar hij maakt ook mensen belachelijk waar ze bij staan, en dat bevalt me niet zo. 

Ik had mijn koptelefoon op en deed alsof ik hem niet echt hoorde (maar dat is vrij moeilijk) en ik hoorde dat hij het over mij had. Hij zei dat ik waarschijnlijk ook een Duitser was, en dat ik vast ook zo saai was. 

Ik zat me even af te vragen of ik zou reageren, maar op dat moment ging mijn telefoon (Janet) die ik wijselijk wegdrukte. Ik besloot mijn spullen op te pakken en haar boven terug te bellen. 

Toen ik wegliep kon ik het toch niet laten en zei tegen hem: by the way, not everything is what it seems. I might be boring, according to your standards, which some people would consider to be responsible, but I'm not German! (Trouwens, niet alles is wat het lijkt. Ik mag dan misschien in jouw ogen wel saai zijn, wat sommige mensen overigens als verantwoordelijk beschouwen, maar ik ben niet Duits.)

Zijn mond viel zo ongeveer tot op zijn blote voeten open, maar ik gaf hem geen kans om iets terug te zeggen en liep door.

Op de trap werd ik ingehaald door een jongen die zo net nog op de bank naast Marco zat, hij zei dat hij blij was dat ik mijn mond open had gedaan, omdat Marco zo ontzettend irritant was. Ik keek hem aan en bedacht me of ik hem zou vragen waarom hij dan niks tegen Marco zei, maar meelachte om alles wat deze pestkop zei en zo dat irritante gedrag in stand hield, maar besloot dat ik het antwoord wel wist....

Eenmaal boven heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en Janet teruggebeld. Het ziet er naar uit dat we elkaar verder niet gaan zien. Ik vertrek morgen naar Wodonga en kom zondag terug, maandag ga ik naar Philip Island en woensdag naar Tasmanië. Daarna heb ik nog geen echte plannen, maar toen ik haar vroeg wat ze het daaropvolgende weekend zou doen, zei ze dat ik haar maar moest sms'en dan zouden we iets af kunnen spreken. 

Uhm ja, en dan kun je misschien niet omdat je moet werken of wat dan ook, en dan zit ik nog langer in een stad die ik eigenlijk niet zo leuk vind! Dus ik denk dat ik maar even verder probeer te plannen de komende dagen. Hoe jammer ik het ook vind om haar niet te kunnen zien en echt bij te kletsen. Het zij zo!

Rachel en ik hadden afgesproken om deze avond te gaan eten in het leuke restaurantje langs de rivier en ze zou me bellen als ze weer terug in het centrum was. Maar om half vijf kreeg ik een sms'je van haar, dat ze uitgenodigd was door Indigo om in Prahran een hapje te eten, maar dat ik van harte welkom was. En dus besloot ik om daar heen te gaan, wat ik best wel spannend vond, want ik had nog nooit echt met deze metro treinen gereisd, althans niet verder dan de cityloop.

Ik smste Janet nog snel dat de plannen gewijzigd waren en dat ik op weg was naar Prahran en dt ze ook van harte welkom was. Toen ik in een overvolle trein zat, belde ze me natuurlijk weer. En aan een telefoon Engels spreken terwijl iedereen me kan horen, dat is me toch echt een brug (of tien) te ver en dus drukte ik haar weg. Ik zou spoedig op de plek van bestemming zijn en dan zou ik haar wel bellen.

Eenmaal in Windsor belde ik haar gauw terug en het bleek dat ze net thuis was. Ik dacht altijd dat ze in Prahran zelf woonde, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze zou dan ook niet komen en ze hoopte me te zien als ik terugkwam van Tazzy. (Oftewel Tasmanië) 

Het restaurantje had ik snel gevonden en daar kon ik aanschuiven bij Rachel, Neil, Sue en Indigo. 

Op zich was het heel gezellig, maar toen het wat drukker werd in het restaurant, kon ik niks meer volgen. Ik merk dan dat ik nog steeds heel achterdochtig word van dit soort situaties. Neil die half met zijn rug naar mij toe zit en tegen de andere praat, Indi die ongeveer hetzelfde doet en zo voel ik me dan buitengesloten en dat bezorgt me een rotgevoel. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om dat 'zie je wel, ze mogen me niet' te verslaan. Het liefst zou ik er vandoor gaan op zo'n moment, maar dat doe ik niet. 

Maar zelfs als ik zou willen, lukt het me niet om de gesprekken te volgen, hoe zeer ik ook mijn best doe. Het kost zo ontzettend veel energie, dat ik er doodmoe van word en het uiteindelijk maar gewoon opgeef. Ik zit dan maar een beetje in mijn eigen wereldje te zitten, doe mijn best om vlagen op te vangen van wat er wordt gezegd. Voel me dom als er een vraag aan mij gesteld wordt die ik niet kan beantwoorden omdat ik het gesprek gemist heb en vraag me af hoe het toch kan, dat de rest het wel voor elkaar krijgt om alles te horen en te volgen...

Kortom, hoewel ik het fijn vind om gewoon bij deze mensen te zijn, was ik best blij toen we gingen. 

Indigo besloot om ons in haar roze auto voor de deur af te droppen, dus dat was wel prettig!

In het hostel heb ik mijn spullen voor het weekend maar klaar gelegd en heb ik geprobeerd om nog eens een schifting te maken in wat ik wel en niet mee wil nemen naar huis. 

Nu ik weet dat dingen opsturen zo belachelijk duur is, moet ik maar eens goed nadenken wat ik wil houden en waarom! 

De wekker op 7u gezet en wederom in een diepe slaap gevallen. Morgen een spannende dag, dan ga ik voor het eerst met mijn treinpas op reis. Naar Benalla om precies te zijn. 

27 november: vrouw met een missie.

Vandaag had ik een serieus plan! Ik had zelfs een heuse 'to do' list gemaakt. Ik ga jullie uiteraard niet helemaal vervelen met de hele lijst, maar één van de dingen die op mijn lijst stond was zorgen dat ik een trip naar Philip Island kon boeken en tegelijk een paar folders kon vinden met trips in en om Sydney!  

Zo gezegd zo gedaan, hup in de gratis tram, en nog wel in de juiste richting ook! Ik leer het nog wel eens. 

Ik wist waar ik eruit moest, en toen ik goed om me heen keek, zag ik ook nog eens meteen het hokje waar ik moest zijn om mijn gewenste folder op te halen! 

Helaas voor mij hadden ze die niet op voorraad en werd ik verwezen naar het visitor centre op federation square (ook wel fed square) genoemd. Daar hadden ze mijn folder wel en het bleek ook nog eens zo te zijn, dat ik de door mij uitgekozen trip naar de pinguïns daar kon boeken!! Dat scheelde weer rondlopen in de brandende zon of een tram rit.

Nadat ik mijn trip georganiseerd had (wat sneller ging dan ik had verwacht) kwam de grote vraag: wat nu. En dus besloot ik maar eens even gebruik te maken van het gratis internet op fed square, wat bijna net zo traag was als het internet in mijn hostel, maar terwijl ik wachtte (en wachtte en wachtte en wachtte) kon ik wel leuk mensen kijken! Altijd leuk om te doen.

Net toen ik besloten had om het op te geven, kwam er een vrijwilliger (herkenbaar in de orde t-shirts of jasjes) naar me toe, om te vragen of ik verbonden was met het internet. Ik zei haar ja en ze vroeg me welk netwerk ik gebruikt had. En dus opende ik mijn iPad nog maar een keer om het te checken en vertelde haar de uitkomst. Voor mijn neus stond een echtpaar uit Nieuw  Zeeland, die het maar niet lukte met hun iPhone, om het juiste netwerk te vinden. En dus bood ik hen aan om even gebruik te maken van mijn iPad. Ik gaf nog de waarschuwing dat het erg langzaam was, maar in die periodes van wachten (en uitleggen hoe hij in zijn mailbox kon komen), raakten we een beetje aan de praat. 

Ze kwamen uit christchurch, op het zuider eiland en ik moestd aar zeker ook eens naartoe komen...

Nu wil ik dat ook graag nog een keertje doen, maar dan het liefst niet alleen. 

Net toen we dachten dat hij echt yahoomail ging openen, verscheen de mededeling dat de verbinding was weggevallen en moest hij opnieuw beginnen. Hun geduld was echter op en ze vertrokken. Prima, ik zal u maar uitloggen als ik straks in een beschaafd internet gebied ben, of misschien bedenk ik me en ga alle mails lezen en dan deleten... 

Maar goed, ik besloot dat ik een foto wilde nemen van dat prachtige gebouw dat ik steeds maar in mijn ooghoek zag, en daarna was het tijd om te lunchen. Maar waar? 

Vorige keer had ik geluncht op het dak van het gebouw. Lekker rustig, maar dit keer leek me dat op de een of andere manier niet zo aantrekkelijk en dus liep ik door naar de kant van de rivier om daar op een bankje, onder de gebiologeerde blikken van een zeemeeuw mijn meegebrachte salade op te peuzelen. 

De meeuw week niet van mijn zijde, ook toen volgens mij inmiddels toch echt wel duidelijk moest zijn dat hij niks ging krijgen, bleef hij stoïcijns naar mijn plastic salade schaaltje staren.

Helaas voor hem, heb ik hem zelf geen cherry tomaatjes (die ik niet eet) gegeven. 

Ik had gisteren met Janet afgesproken dat ze me vandaag rond lunchtijd zou bellen om af te spreken. Nu is 'rond lunchtijd' een erg vaag begrip! Want het was inmiddels al 13.30u geweest en ze had me nog steeds niet gebeld. En dus besloot ik dat ik mijn eigen plan ging trekken en ik zou wel zien. 

Ik besloot terug te gaan naar de 'treasury gardens', naast de treasury buildings (niet vragen wat het is, want ik weet het echt niet, ik weet alleen dat het groot en indrukwekkend is). Maar ik zag daar niet echt een fijn plekje, aangezien ze een soort van festival iets aan het opzetten waren, en dus liep ik weer door naar de fitzroy Gardens. Daar had ik het prima naar mijn zin gehad de dag ervoor en dus wilde ik lekker op het gras liggen om te puzzelen.

En dat deed ik dan ook. Lekker vlakbij het cafeetje waar ik de dag ervoor gezeten had, dus als ik dorst had, dan kon ik er altijd iets gaan halen. Werkend aan mijn puzzel waar ik die dag ervoor bij dat cafeetje aan begonnen was en die onmogelijk leek. Ik had hem in een kwartiertje af! Vandaag werkten mijn hersens dus al een stuk beter!

In mijn neus hing de hele tijd een hondenpoep lucht.... Niet echt aangenaam kan ik je vertellen, maar hoezeer ik ook mijn best deed, ik kreeg het maar niet voor elkaar om de lucht te lokaliseren. Toen ik een meter of 20 verderop ging liggen, rook ik het nog steeds. Schoenen gecheckt (nadat ik het gras om me heen had afgespeurd), kleding gecheckt, tas gecheckt. Maar niks! Mysterieus dus, en ik besloot dan ook maar te accepteren dat het grasveld hier nu eenmaal naar hondenpoep rook! 

Maar goed. Ineens hoorde ik mijn telefoon, en toen ik op het schermpje keek, was het Janet en half vijf!

En dus besloot ik om deze oproep te negeren. Dat is niet erg netjes van me, dat weet ik best, maar ik vind bellen in Nederland al een vrij onmogelijke taak (en dus iets dat ik zoveel mogelijk vermijd) hier voelt het nog veel onmogelijker! Bovendien had ik min of meer een afspraak gemaakt met Rachel om om 19u naar de night market te gaan en dan moest ik dat weer aan Janet gaan uitleggen met de kans dat ze dat persoonlijk zou opvatten, teleurgesteld zou zijn, of wat dan ook! De kans dat dat werkelijk zo zou zijn was natuurlijk niet zo heel groot (dat weet ik best), maar een kleine kans is ook een kans, en dus leek vermijden me even het beste.

Ik besloot de metro naar Melbourne central te nemen (het winkelcentrum met de supermarkt) om zo richting hostel te lopen, wachtend op een sms'je van Rachel over hoe en wat vanavond, 

Ondertussen besloot ik om nog maar wat sap, brood en zalm en kaas mee te nemen voor op mijn toast. 

Rachel stuurde een sms'je dat ze niet zou komen omdat ze een artikel moest schrijven en dus kwam even de twijfel op, wat ik nu met eten moest doen. Ik probeerde nog of ze mee wilde naar het relaxte restaurant van de avond ervoor, waar ze rustig kon werken en ik zou puzzelen, maar ik hoorde er niks op terug, dus dat is dan een nee. 

Ik stuurde de Oostenrijkse delegatie een sms of zij zin hadden om mee te gaan naar de nightmarket, maar ook daar hoorde ik niks van. Zucht. (Dat is het nadeel van niet durven bellen, je krijgt geen direct antwoord).

Ik besloot om dan maar in mijn eentje naar de nightmarket te gaan, ten slotte is het aan de overkant van het hostel, dus was het niks, dan zou ik zo terug zijn! En dus gewapend met een beperkt bedrag op zak en mijn fototoestel en mijn gsm liep ik het hostel uit op weg naar de nightmarket. 

Toen ik daar aan kwam (het was achter het deel waar ik op uitkijk) vroeg ik me af wat er aan de hand was. Er stonden zoveel mensen buiten, en er was veel politie en verkeersregelaars. Maar ik had nog niet helemaal door wat me te wachten stond. Ik slalomde tussen al die etende, drinkende en bezopen (het leek het hostel wel) mensen door en liep de market binnen.... 

Ik mag niet vloeken of anderszins shockerende taal gebruiken, maar oh oh, wat had ik dan nu toch bedacht? Mijn verwachting bleek compleet verkeerd te zijn, ik had een gezellige rustige markt verwacht, met allerlei gezellige kraampjes, een beetje zoals Camdentown in Londen, maar het leek wel alsof heel Melbourne zich hier verzameld had! 

Ik weet dat ik de term 'overwhelmed' al gereserveerd had toen ik in Melbourne aankwam, maar ik geloof dat hij hier 1000x meer op zijn plaats was! Zoveel mensen, zoveel geuren, zoveel kleuren en geluid, dat kon mijn brein niet zo goed verwerken en ik voelde mezelf al snel 'verdwijnen' en dus ben ik als de sodemieter naar buiten gelopen, waar ik echt mijn best moest doen om terug op aarde te komen.

Op dat moment belde Marlene uit Oostenrijk me, maar ik was nu even niet in staat om Engels (laat staan Duits) te spreken en dus drukte ik haar gauw weg. Ik bleef maar lopen, want ergens achter de markt moest een park zijn: de flagstaff Gardens. Het was 19u geweest en ik dacht dat als ik daarheen zou gaan, ik misschien eindelijk possums zou kunnen zien. En in het park zou ik misschien beter tot mezelf kunnen komen.

Ik heb daar een tijdje op een bankje gezeten, op het hoogste punt van de Gardens, kijkend naar de (soort van) zonsondergang. Achter me speelden (erg veel) mensen bowls, een soort petanque met ronde kazen en langzaam kwam ik weer terug op aarde. 

Ik begin me te vervelen en besloot te gaan wandelen, en op mijn weg terug, zag ik ineens iets kleins en Bruins door het gras rennen? Nee toch, het zal toch niet??! 

Ik besloot op onderzoek uit te gaan, maar ik was ook gewaarschuwd dat ik niet al te dichtbij moest komen, want ze zijn schijnbaar niet zo knuffelig als ze eruit zien. En dus probeerde ik van een flinke afstand in te zoomen op het UPA (unidentified playing animal).

Ik wist het niet zeker, hoe zagen possums er eigenlijk uit? Ik weet dat ik in 2008 een wc gedeeld heb met een possum en die zag er toch echt heel anders uit dan deze! Maar ja, ik was toen ook zo bang voor alles dat bewoog, dat mijn beeld ook wel eens vertekend zou kunnen zijn....

Inmiddels waren er minstens drie aan het rondrennen rondom de boom, maar ze leken eerder op ratten dan op de possums zoals ik me herinnerde. Mysterieus dus! 

In mijn ooghoek zag ik twee jongens aankomen en toen ze zagen waar ik foto's van probeerde te nemen, besloot eentje dat het vast wel grappig was om met een triomfantelijke blik naar mij, hun flesje bier naar ze toe te gooien, waardoor ze wegstoven en zich verstopten. Het liefst was ik deze gozer aangevlogen, maar dat leek me niet de slimste reactie, zeker niet omdat hij zijn blaas ging staan legen in de struiken. 

Nu geloof ik niet zo in god, maar stiekem hoopte ik dat er een of andere hoge macht zou zijn die ervoor zorgde dat de UPA's zijn geslachtsdeel aan zouden zien als lekker hapje en hem aan zouden vallen, maar helaas gebeurde dat ook niet... Jammer, dan had ik pas echt een coole foto gehad, die 1000x meer waard zou zijn dan die van de UPA.

Ik besloot dat ik mezelf maar weer eens moest uitdagen en terug gaan naar het hostel dwars door de market heen. Wetend wat me te wachten stond, was dat ietsje makkelijker, maar het zal nooit mijn hobby worden! 

In het hotel heb ik lekker toast met kaas en zalm gegeten en daarna ben ik maar eens lekker gaan douchen. Nog even geskyped met een dierbare vriendin in Nederland en daarna nog even lezen en naar bed.

En net toen ik me bedacht dat het eigenlijk wel goed was voor me om even geen internet te hebben en dat het zo lekker rustig was hierboven, kwam er een groep meiden over de gang aangestormd (juist alwéér Duitsers) die indruk wilden maken op de jongens naast mijn kamer. 

En dus besloot ik maar een pilletje naar binnen te gooien, om zeker te zijn dat ik in slaap zou vallen....

En zo geschiedde!

Ps: ik realiseer me dat het beest dat in de botanische tuin uit de boom viel en de groep Aziaten gillend uit elkaar deed stuiven, misschien wel eens hetzelfde beestje is geweest!