Ik was gisteren zo ontzettend moe, dat ik al vroeg in slaap viel. En toen ik voor het eerst wakker werd van mijn buren, dacht ik ook echt dat het al ochtend was. Toen ik op mijn gsm keek hoe laat het was, bleek het pas 1u te zijn. Ik dacht dus echt dat ik er al een hele nacht op had zitten!
Om 7u ben ik dan toch mijn bed uit gestapt. En omdat ik dus echt geen WiFi ontvangst heb op de derde verdieping en het gisteravond frustrerend langzaam was, besloot ik maar om beneden bij de receptie op de bank te gaan zitten en te kijken of het me nu wel lukte. Het antwoord was ja.
Omdat iedereen hier tot diep in de nacht feest, is er zo vroegen hond wakker en dus ook niemand op internet. Aangezien ik dan toch al wakker ben, maak ik daar maar dankbaar gebruik van.
Terwijl ik op de bank mijn verslagen aan het uploaden was, zag ik op de camerabeelden dat er in het rookhok twee jongens heel veel plezier hadden. Ze waren overduidelijk dronken, en ik wil ze toch echt afraden om deel te nemen aan Australia's got Talent! Ze maakten zo'n herrie, dat de receptionist verschillende keren is gaan vragen of het wat zachter kon. Één van de twee kwam het hok uitgewaggeld (lopen kon ik het echt niet noemen) en zei: 'I need to pee. I'm going to pee like no one ever peed before. Yes that's what I'm going to do, to pee.' En stiekem lag ik helemaal in een deuk op de bank!
Uiteindelijk, na nog een aantal waarschuwingen ging de 'pee-man' naar bed, met de woorden: 'I need to sleep, Julian (de andere gozer) I'm too old for this partying shit, mate'.
Maar Julian gaf niet zomaar op en wilde hem niet laten gaan, maar 'pee-man' zette door en ging naar bed met de woorden 'its late mate'. En dat was niet helemaal correct want het was rete vroeg!
Julian bleef rond de receptie hangen (letterlijk) en de receptionist vertelde hem dat hij misschien ook maar eens naar zijn bed moest. Maar het was net een kleuter, hij draaide zich om en verdween met een luid 'NO' in het hok, waar hij de door hem uitgekozen stoel miste en in een andere viel...
Toen de schoonmaker het hok binnen ging om de boel te poetsen, was hij volledig onder zeil. En dus werd hij door de receptionist en schoonmaker wakker gemaakt met de mededeling dat hij het hok uit moest omdat er gepoetst moest worden. Julian weigerde, of hij begreep het niet,maar hij wilde daar in ieder geval niet weg. Pas toen de receptionist hem vroeg of hij wilde dat de politie werd gebeld, bleek Julian ineens een magisch woord te hebben gehoord en probeerde terug op zijn benen te krabbelen, wat hem niet zo goed lukte. Zijn kamernummers kon hij zich niet meer herinneren, een sleutel? Nee, die had hij ook niet op zak. En dus werd er even opgezocht waar meneer Julian naartoe moest en werd hij door twee man twee trappen opgesleurd. De receptionist kwam al hoofdschuddend terug en ik zat me te bedenken hoe triest dit eigenlijk is....
Maar goed, ik had besloten dat ik vandaag de free tram zou pakken naar de Carlton Gardens, waar de Royal exhibition building zich bevindt en net Melbourne museum. Helaas liet de gratis tram erg lang op zich wachten en besloot ik maar om in een betaalde te stappen (waarvan het betaalsysteem het weer eens niet deed, dus was het toch een beetje een free tram!) maar al gauw liet de tram bestuurder weten dat hij niet verder kon rijden dan twee haltes omdat er geen stroom was op het stuk daarna. Op zich vond ik dat een beetje vreemd, want er kwamen toch echt andere trams uit die richting, die volgens mij gebruik maken van dezelfde stroom, maar toch...
En dus stapte ik braaf uit bij de aangewezen halte en begon mijn vervolg te voet. Het was al behoorlijk warm, dus onderweg maar even gestopt om een lekker sapje te scoren en ineens zag ik dezelfde tram met dezelfde bestuurder voorbij rijden, met mensen in de tram... Mijn idee was dus toch niet zo vreemd, de stroom deed het blijkbaar weer prima!
De carlton Gardens zijn best mooi. Ik zag nu voor het eerst de 'possum barriers': metalen platen die tegen/rondom de stam zijn geplaatst om te voorkomen dat de possums de bomen in konden, dus dat betekende dat er daar possums zouden moeten zijn. Maar ja, het zijn nachtdieren, dus niet heel waarschijnlijk om er nu een te vinden.
En dus liep ik door richting het imposante Royal exhibition building. Nog even genoten van de bloemen en de vijver en toen weer verder gelopen richting het Melbourne museum.
In het museum is op dit moment een grote James Bond tentoonstelling, dus Milou, deze zijn voor jou!
Ik heb even rondgelopen in de museum shop en zag daar allerlei interessante boeken over slangen, spinnen en reptielen, maar nu ik weet wat het kost om spullen te verzenden, leek het me geen goed idee om daar iets van aan te schaffen. Ik gok dat ze dit in Sydney ook wel zullen hebben en dan kan ik daar altijd nog kiezen of ik het wil aanschaffen of niet.
Naast/in het museum zit het IMAX theater, en aangezien ik een groot filmfan ben, vond ik eigenlijk dat ik wel eens een filmpje daar moest bekijken. Zo gezegd zo gedaan, de pubers in mijn kop helemaal enthousiast, wow, cool we gaan naar het IMAX theater een film kijken, hoe vet!
Alleen de film die er nu draaide heette 'de flight of the butterfly's' en hoewel het zeker mooi was, vonden de heren dat toch echt iets minder vet...
Het was een verhaal over een wetenschapper die op 9 jarige leeftijd zich afvroeg waar de 'monarch' vlinder naartoe vloog. Hij besteedde de rest van zijn leven aan dit mysterie en ontdekte uiteindelijk dat ze migreerden naar Mexico waar miljoenen 'monarchs' zich verzamelden (om te sterven geloof ik). Het zag er interessant uit op die plek, en mocht ik ooit bedenken dat ik naar Mexico wil, (niet heel waarschijnlijk overigens, (maar dat riep ik ook ooit van australie dus zeg nooit nooit.) dan is dat een plek die ik graag eens zou willen zien!
Daarna besloot ik dat ik door wilde wandelen naar de FitzRoy Gardens, via het parliament building. Maar ja, je raadt het vast al, dat gebouw heb ik nooit gevonden omdat ik weer eens verdwaalde, maar ik kwam wel andere mooie dingen tegen en kwam uiteindelijk wel degelijk bij het park aan, waar ik lekker op mijn gemak rondgewandeld heb.
Ineens stuitte ik op dolfijnen in het park!
Ik besloot lief te zijn voor mezelf en me op het terrasje van het café te trakteren op een 'hedgehog slice' (egel stukje) en een flesje oranje passionfruit drinken (een soortspa en fruit zeg maar). En te genieten van de natuur onder het genot van een Sudoku puzzel die eeuwig duurt omdat mijn hersenen het niet doen.
Naast het café lag een miniatuur tudor dorpje. Een soort van Madurodam zeg maar, maar dan wat minder groots en niet toegankelijk.
Ook stond er een heuse 'fairy tree' (elfjes boom).
Ik heb erg lang op het terras gehangen, totdat ik bijna in slaap viel. Toen ben ik maar eens verder gaan wandelen want er zou nog allerlei ander moois zijn in dit park. Zo stuitte ik op het conservatory, waar planten worden gekweekt en eindigde bij een leuk vijvertje, waarin weer even op een bankje heb gezeten.
De bedoeling was dat ik die avond rond 19u met Rachel en Lyn zou gaan eten. Het was 17.30u en ik dacht dat als ik tot 19u in het park zou blijven, dat ik dan misschien eindelijk mijn possums zou zien. Maar Lyn vroeg of ik al om 18u met haar wilde afspreken, en tegelijkertijd liet. Rachel weten dat ze ook al in de stad was, en ook Janet belde me om te zeggen dat ze morgen tijd had om iets af te spreken en zo verliet ik het park weer, zonder possums gezien te hebben, op weg naar het hotel van Rachel om elkaar daar te treffen.
In haar hotel zag ik een paar interessante folders over tours naar Philip Island, iets wat ik ook nog steeds wil doen. Ik had min of meer met Rachel afgesproken om dat samen te doen, maar toen we probeerden dit in de komende dagen dat we er beiden nog zijn te regelen, bleek dat dat niet zou lukken. Ik heb nu dan ook bedacht dat ik zondagavond al terug ga uit Wodonga (met de late xpt) en dat ik ga proberen om voor maandag zo'n trip voor mezelf te boeken. Zo kan ik het toch nog zien!
Rachel, Lyn en ik eindigden bij een restaurantje aan de kade naast het conference centre. Daar zaten we heerlijk te kletsen terwijl de zo'n onder ging. Ik kreegeven een moment van weemoed, waarin ik me ontzettend dankbaar voelde. Daar zit ik dan aan de andere kant van de wereld, te genieten van een prachtige zonsondergang met twee van mijn dierbare 'Intervoice tribe' vrienden. Wat wil een mens nog meer??? (Uhm, mou....Dat dit moment nooit eindigt...)
We hebben tot 22u ongeveer gezellig zitten kletsen, onder het genot van een heerlijk diner. Het was al donker en in de verte werden steeds enorme vlammen de lucht ingeschoten, erg indrukwekkend!
Rachel had een bel afspraak met iemand en verliet ons, met de afspraak dat we donderdag samen naar St. Kilda's beach zouden gaan en morgenavond naar Victoria Night Market en Lyn en ik gingen ook op weg naar mijn tram en haar taxi plek. En dan komt toch het onvermijdelijke moment van afscheid. Daar word ik dan toch een beetje verdrietig van, want het zou wel weer eens meer dan een jaar kunnen duren voordat ik haar weer zal zien! Ze vertelde me nog gauw even dat er volgend jaar een congres in. Nieuw Zeeland is, georganiseerd door een man die ik nog ken van mijn vorige reis naar Nieuw Zeeland! Dus wie weet verdwijn ik volgend jaar wel weer naar het andere eind van de wereld. Tenslotte staat Nieuw Zeeland ook nog op mijn 'moet ik nog een keer terug naartoe' lijstje!
Het afscheid was relatief makkelijk, ik denk dat ik daar ook wat makkelijker in begin te worden. Ik kan beter kijken naar het positieve wat er was, dan naar het toekomstige 'wat er niet meer is'. Ik heb genoten van mijn tijd met Lyn en ik weet dat, ook al zit ik straks weer aan het andere eind van de wereld, het ok is, en we toch aan elkaar blijven denken. 'It ain't over till it's over' zoiets.....
Ik sprong in de tram, kreeg het voor elkaar om ook nog eens op de juiste plek uit te stappen en ging lekker naar mijn kamer. Waar ik dankbaar en tevreden in slaap viel.
lekker avontuurlijk,grrtjs L.
BeantwoordenVerwijderenOooooh, die uilen ♥ Ik geniet zo van je foto's en je verhalen.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig , fijn zo met je mee te reizen. Dank je
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Ria