Maar eerst moesten er wat dingen geregeld worden. Zo moest ik mijn boardingpass uitprinten en je raadt het vast wel, dat vond ik best spannend, want daarvoor moest ik iets aan het personeel hier vragen. Maar eigenlijk ging dat helemaal vanzelf, ik heb er niet eens over nagedacht! Dus ik ga vooruit zullen we maar zeggen!
Toen dat dus geregeld was ging ik op weg naar de central market. Dit is een grote markthal waar je van alles en nog wat kan kopen. Fruit, vlees vis, souvenirs, kleding enz. Zo ook mijn grote vriend Miffy.
Het is op zich volgens mij niet zo heel groot, maar er zijn zoveel kraampjes dat ik al gauw de draad kwijt ben en niet meer weet waar ik vandaan kwam of waar ik onderweg naartoe was. Nu heb ik sowieso het oriëntatievermogen van een dode slak, maar hier was dat helemaal rampzalig! Als ik in een winkelstraat loop en ik ga even de winkel in, dan moet ik bij buitenkomt heel goed en lang nadenken waar ik ook alweer vandaan kwam en welke richting ik dus uit moet!
Ik vond het wel leuk om te zien maar ik word ook doodmoe van al die prikkels! Dus al snel heb ik een pauze ingelast waarin ik met een sausageroll en een vers passion mania sapje op een 'terrasje' mensen ben gaan kijken. Dat is doorgaans nog veel leuker dan al die kraampjes. Jammer dat je sommige exemplaren niet mee naar huis mag nemen, je zou er nog uren om kunnen lachen namelijk.
Uiteindelijk heb ik een paar kleine cadeautjes en handige reisdingetjes gekocht en toen had ik er wel weer genoeg van.
En hoewel ik eigenlijk het idee had om naar het hostel te gaan om mijn vest en handdoek te gaan halen voor het strand, kwam ik op de een of aandeden manier in het south australian museum terecht.
En laten we zeggen dat ik en een museum een vrij zeldzame combinatie is!
Ik had echter gezien dat er een expositie was over natuurfotografie en dat zag er erg gaaf uit, dus dat wilde ik graag zien. Zo gezegd zo gedaan.
Het museum was gratis, alleen voor de expositie moest je betalen, maar dat had ik er wel voor over.
Nu gelden er een aantal regels in het museum blijkbaar. Zo moet je je rugzak afgeven en mag je er niet eten en drinken. Helaas was ik van al die dingen niet op de hoogte en dus liep ik met mijn rugzak het museum in. Af en toe kreeg ik dorst en haalde mijn fles water uit mijn tas en nam een paar flinke slokken. Er kwamen beveiligers langslopen, die dat toch echt gezien moeten hebben, maar niemand zei wat.
De foto's waren erg mooi. Ik liep me af te vragen of je er foto's van mocht maken, maar omdat ik het niet zeker wist, besloot ik het niet te doen. Totdat er een man voorbij kwam die zo ongeveer elke foto op de foto zette. Ok, als hij het doet, dan zal het vast wel mogen en dus besloot ik ook een paar foto's te maken. Totdat ik ineens in mijn linker ooghoek een bordje zag hangen met 'no photos please'. Oeps. Gauw mijn toestel maar weer in mijn rugzak gestopt en met een schuldgevoel verder gelopen.
Toen ik klaar was met de foto's besloot ik ook nog even door het museum te lopen, het was ten slotte gratis en als ik het niks vond kon ik zo weer weg.
Er was veel te vinden over de aboriginal cultuur en op een bepaalde plek kon je luisteren naar verhalen die werden verteld door aboriginals. Daar heb ik heel lang naar zitten luisteren. Ik hou van verhalen, dus dat kwam mooi uit. Ondertussen liep er wel tien keer een beveiliger langs mij en mijn rugzak. Waarschijnlijk zag ik er wat vreemd uit met mijn oor tegen de luidspreker geplakt. Maar hij zei niks!
Toen ik alle verhalen twee keer had gehoord (en samengevat) ging ik naar de volgende kamer. Daar waren laden vol met opgezette insecten,vlinders, spinnen, maar ook fossielen en mineralen.
Die spinnen vond ik natuurlijk erg interessant. Op de balie stonden ook een paar 'echte levende spinnen' en daar moest ik natuurlijk eens goed naar kijken.
Op dat moment kwam er een beveiliger naar me toe met de vraag of ik, als ik klaar was met naar de spinnen te kijken, mijn rugzak beneden in zou willen leveren, het was namelijk verboden die mee te nemen en eigenlijk konden ze me een boete geven.
Het leek me wijs om niet in discussie te gaan en te zeggen dat ze dan bij de ingang maar beter op hadden moeten letten omdat ik al twee uur rondliep met dat ding. En dus liep ik braaf naar beneden om mijn tas in te leveren. Ik heb nog een half uurtje rondgedwaald, maar toen had ik zo'n dorst dat ik er wel weer genoeg van had.
Eenmaal buiten zag ik dat het al vier uur was en dat de lucht weer dicht aan het trekken was. Wel of niet naar het strand dus. Ik besloot naar het hostel te gaan, en daar wel weer verder te zien. En dus besloot ik via een wandeling door rundle street in de city loop bus te stappen naar het hostel, lekker lui!
In de bus zaten een jonge man en vrouw met een jong kind in een buggy. De vrouw onderwierp de man aan een kruisverhoor waar je U tegen zegt! En dat ging niet echt zachtjes. Hij was 'full of shit' en niet een beetje, maar heel erg veel denk ik, want ze heeft het wel 50x gezegd ( als het niet meer was) in de 30 minuten dat ik in de bus stond. Ze geloofde hem niet, noemde hem een 'retard' zelfs een 'fucking moron' en nog wat van die aardige dingen. En ondertussen werd ze kwader en kwader en luider en luider. Het kind begon te jengelen en toen dat niet hielp begon hij te huilen, wanhopig 'daddy, daddy' roepend. Toen dat ook niet hielp, besloot hij zijn strategie te wijzigen en begon zijn moeder te slaan. Die vond dat niks en sloeg hem terug.... Kromme tenen bijna achterstevoren in mijn schoenen. Tegen het kind schreeuwen dat hij zijn kop moest houden.... En tegen de man dat het kind 'net als hij al het slechte pad op ging, kijk maar naar zijn gedrag'. Dit leek me niet het moment om mijn SPH kwaliteiten naar boven te halen en te vertellen dat het kind misschien wel gewoon zijn best deed om hun geruzie te stoppen en aandacht wilde... En dus was ik blij dat ik de bus uit kon. Maar helaas stapten zij ook uit. Toen ik al in mijn kamer was , die aan de straatkant lag, kon ik haar nog horen tieren tegen hem!
Vervolgens ben ik maar eens mijn tas gaan reorganiseren en heb ik me maar eens verdiept in 'hoe van het vliegveld naar mijn hostel te komen'. Dat zorgde ervoor dat ik zomaar weer naar beneden liep om iets uit te mogen printen, zomaar zonder na te denken en me druk te maken. Dus eigenlijk is het een beetje jammer dat ik morgen ga, want ik voel me hier inmiddels best wel thuis!
Hoewel ik me had voorgenomen om nog eens naar het restaurant van gisteren te gaan eindigde ik toch nog bij Hungry Jacks. Ik heb me wederom zitten verbazen over hoe ze daar werken. Ik probeer de logica en het systeem te ontdekken, maar ik heb het nog steeds niet door en ik gok dat het er ook niet is.
Goed, dat gezegd hebbende, ik ga maar eens slapen, want het is weer vroeg dag morgen.
Dat getier klinkt nog in mijn hoofd na. Die man moet wel heel veel hebben uitgevreten of die vrouw was gewoon een ruzieachtig type. Zulke mensen moeten eigenlijk geen kinderen krijgen voor ze een beetje normaal met ze kunnen omgaan. Je zal maar kind zijn.
BeantwoordenVerwijderenDie varkens vind ik hilarisch. Jij, luisterend naar een rugzak, zal er ook wel grappig hebben uitgezien.
Alle blogjes bij elkaar een leuk overzicht van de stad gekregen. Qua ruimte en overzichtelijkheid doet het me een beetje aan Scandinavische landen denken. Maar toch weer anders natuurlijk.
Op naar Melbourne maar.......
Tjonge, wat kunnen sommige mensen dan irritant aanwezig zijn he Suzanne. Ik ben blij dat je toch het museum in bent gegaan, erg mooie foto's! De varkens vind ik super leuk!!!!
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijk verslag weer, ik kan bijna je voetstappen volgen. Sommige mensen kunnen inderdaad behoorlijk irritant bezig zijn en dan is niets zo mooi dan het ze even subtiel duidelijk te maken.
BeantwoordenVerwijderenDie varkentjes zijn helemaal leuk!
Vr.gr. Neeltje