29 november: mijn eerste XPT reis....

Nadat ik om 4u wakker schrok en dacht dat ik de trein gemist had, werd ik om kwart voor zeven wakker. Langzaam maar eens opgestaan en om 7u richting keuken vertrokken om te ontbijten. Ik ben eerlijk gezegd erg blij dat ik nu de keuken in durf en de broodrooster heb ontdekt! Dat geeft zoveel meer mogelijkheden en scheelt steeds opnieuw weer sandwiches, pies en andere rotzooi kopen. 

Om 7.30u ging ik op weg naar het southern cross station, in de hoop dat als ik daar maar op tijd zou zijn, ik nog in staat was om mijn terug ticket te regelen. 

Alleen stond de tram waar ik ingesprongen was ineens ruim een kwartier stil en mochten we er niet uit. Ze waren aan de elektriciteit aan het knutselen en de tram moest dus wachten... Het werd later en later en ik zag dat het 8u werd. Mijn XPT zou om half negen vertrekken! en dat haalt de tram op zich makkelijk! als hij maar zou kunnen rijden!

Uiteindelijk kwam ik op het station aan en kreeg het ook nog voor elkaar om mijn terug ticket te reserveren. Ik vroeg de (uiterst leuke) meneer achter de balie nog even hoe lang het zou duren om met de trein naar Canberra te gaan. Hij zei doodserieus: oh, dat is maar 8u. Ik moest dan de trein naar Cootamundra nemen en vanaf daar zou het een bus service zijn, maar die reed maar twee keer per dag. Maar als ik naar Sydney zou gaan (11u met de trein) dan reden daar directe treinen naar Canberra en die reden wel 9x per dag, dan had ik veel meer mogelijkheden. Uhm ja, daar ga ik eens over nadenken.

Ik heb van iedereen gehoord (zelfs de mensen die er wonen) dat Canberra oersaai en oerlelijk is. Maar ja, ik ben Suzanne en wil dat dan eigenlijk wel even met mijn eigen ogen hebben gezien. Het is tenslotte wel de hoofdstad!

De jongen die aan het andere loket stond moest ook naar de XPT op spoor 1 en hij begon te rennen, dus ik dacht dat ik misschien wel erg laat was inmiddels en dus begon ik ook maar te rennen, want het was een flink eind omlopen om bij spoor 1 te komen. Nu ben ik niet zo atletisch aangelegd en rennen is leuk voor drie meter en dan niet meer, dus toen ik zag dat ik nog 10 minuten had, besloot ik dat ik ook gewoon kon wandelen. 

Eenmaal op spoor 1 aangekomen stond er geen trein! Oeps, had ik hem dan toch gemist? Welnee, het is gewoon net als de NS, hij had vertraging. Hij kwam wel vrij snel aan, maar moest toen nog schoongemaakt worden ed. Dus we vertrokken pas 25 minuten later. 

Al snel bleek dat hij vertraging had omdat er problemen waren met de stroomvoorziening in de locomotief en daar zouden wij ook last van hebben. Het werd een langzame weg naar huis, aldus de vriendelijke omroep dame. Maar ach, ik mocht er bij het tweede station al uit (dat is overigens na 2,5u).

Deze trein is overigens niet echt een straf hoor! De stoelen zijn lekker zacht, er is een bistro wagen, je hebt een tafeltje en heel veel beenruimte. Maar toch is 11u naar Sydney best een hele ruk. Daar moet ik nog eens goed over nadenken!

Om 11u ongeveer kwam ik aan in Benalla. Annie moest werken en dus moest ik mezelf zien te vermaken. Ik wist een plattegrond te scoren in de stationshal en besloot eerst maar eens naar het visitor centre te gaan. Wie weet hadden ze wel een leuke magneet van Benalla. 

Dat hadden ze niet echt, alleen een met de lokale gangster Hero: Ned Kelly, maar dat vond ik niks en dus besloot ik drie ansichtkaarten te kopen. De mevrouw in de plaatselijke VVV was erg vriendelijk. Ze was ook in Nederland geweest en vond het erg mooi. Ze vertelde me spontaan waar ik allemaal moest zijn in Benalla, waar wel en niet te gaan kijken. 

En dus ging ik op pad. Ik moest eerst het kunstwerk naast de VVV bekijken, het hoe en wat ervan begreep ik niet helemaal, maar er was iets met schoolkinderen en als ik naar beneden zou lopen, dan zat er een baby in.. Maar waarom?? Geen idee!

Daarna ben ik een rondje rond de vijver gaan lopen. Dat was best mooi! Maar oh wat was het warm! Aangezien het in Melbourne nog steeds erg fris was, had ik maar een lange broek aangedaan, en die had ik hier echt niet nodig. Dus tegen de tijd dat ik aan de andere kant van het meer aankwam en de art gallery zag met een lunchcafe, besloot ik daar te gaan lunchen en mijn korte broek aan te gaan trekken! Wijs besluit!

Benalla staat bekend om zijn rozen tuinen en dus besloot ik om toch maar verder te wandelen op zoek naar deze rozen. Toen ik ze eenmaal gevonden had en er tussendoor wandelde, rook dat erg lekker. 

Overigens moet ik toch even kwijt dat één van de dingen die op bijna alle ansichtkaarten van Benalla staat, de plaatselijke glijbaan in dit park (die ze de botanische tuin nemen) is. Dus misschien snap je hoe interessant Benalla is, als de glijbaan de hoofdattractie is! 

Ik kwam nog een kerk tegen die ook veel op de ansichtkaarten te vinden is en besloot toen maar weer terug het park in te gaan. Ik wilde namelijk heel graag een boom vol Kakatoe's fotograferen. Dat is me overigens nog niet gelukt, maar ik ben op het gras gaan zitten en realiseerde me hoe gelukkig ik daarvan werd: de geur van de eucalyptusbomen om me heen, de geluiden van de verschillende vogels, het geschreeuw van de Kakatoe's en het moois om me heen. Daar heb ik erg lang zitten genieten! 

Uiteindelijk maar weer naar het art gallery café gegaan om wat te drinken en toen ze eerder gingen sluiten vandaag, maar buiten op een bankje verder gaan schrijven.

Rond 17u kwam Annie me ophalen van haar werk en gingen we op weg naar Yackadandah (ook wel Yack genoemd, ze korten hier alles af!) we hebben wat gegeten in het hotel/pub/restaurant (volgens mij het enige in heel Yack en daarna gauw door naar het volgende evenement.

Vandaag was namelijk de laatste avond om te helpen met het verbreken van het wereldrecord Bunting. En dus gingen we gewapend met een pen en een schaar naar het gemeenschapshuis om te helpen. 

Goed..... Ik geef het toe, een paar dagen geleden wist ik ook nog niet wat Bunting was, maar het zijn gewoon van die driehoekige vlaggetjes aan een slinger zoals wij die in oranje met voetbal ophangen! 

Ze willen hier dus het wereldrecord verbreken en dat betekent dat ze heel veel kilometers van die slinger nodig hebben. 

En daar heb ik dus braaf aan meegewerkt! En ergens in die slinger komt mijn gele naamvlaggetje te hangen als bewijs dat ik meegewerkt heb! Hoe cool is dat?

Ik moest best wel even grinniken. Reis ik helemaal naar de andere kant van de wereld om daar mee te doen aan een evenement als 'wereldrecord Bunting verbreken'... Hoeveel toeristen kunnen dat nu zeggen? 

Ik mag wel niet de meest spectaculaire dingen doen terwijl ik hier ben (zwemmen met haaien, raften, buggy jumpen), ik doe toch zeker een aantal dingen die anderen niet zullen doen terwijl ze hier zijn!

Uiteindelijk reden we terug naar Wodonga, waar Annie op een open vlakte midden op de weg stil ging staan en uitstapte. Ze vertelde me dat dit haar favoriete plek was, omdat je er zoveel sterren kon zien. Nu was het een beetje bewolkt (of te vroeg) dus zoveel sterren waren er nog niet, maar ik kon het me helemaal voorstellen. Ik moest wel lachen...stel je rijdt op de A2 of op een doorgaande weg in Nederland en je besluit om midden op die weg te stoppen, uit te stappen en sterren te gaan kijken...dat zullen je medeweggebruikers niet zo waarderen denk ik. Maar hier waren geen medeweggebruikers, dus dat was gaaf.

Eenmaal thuis waren beide zussen thuis en het was erg gezellig! En dus viel ik weer moe en tevreden in slaap!