18 november: een fotoloze dag.

Vanochtend alweer op tijd wakker. Het was best luid gisteravond, maar toch heb ik best goed geslapen. Alleen verrek ik van de pijn in m'n rug. Ach ook dat went vast wel. 

Het voordeel van vroeg op zijn in een hostel is dat a) de wc's en douches nog relatief schoon zijn omdat ze net gepoetst zijn en b) alle herrieschoppers van de avond ervoor nog onder zeil zijn en internet ineens aanzienlijk sneller is!

Ineens kreeg ik een telefoontje van Dirk, die ook in Melbourne aangekomen is. Het lukte hem niet om geld te pinnen, alle banken weigerden zijn bankpasjes. Stiekem moest ik daar wel een beetje om grinniken. Hij was vergeten om zijn pasjes op 'wereld' te zetten, en ja, dan kun je hier dus niet pinnen. En dus zijn de rollen nu een keer omgedraaid en heb ik hem even wat geld geleend! Met wat geluk kan hij morgen aan zijn eigen geld komen.

Het was nog een hele tour om hem te vinden. Oh wat 'haat' ik deze stad! Op zich is alles recht en hoekig en is het verdeeld in blokken, dus in theorie is dat heel overzichtelijk. En toch krijg ik het keer op keer voor elkaar om te verdwalen en de verkeerde kant op te lopen! Echt, ik word er zo chagrijnig van! En net als ik dan helemaal beredeneerd heb welke tram ik aan welke kant van de straat moet nemen, dan blijkt hij toch weer gewoon net de verkeerde kant uit te rijden, ik word er schijtziek van!

Op zich was het niet zo ver naar het hotel van Dirk, maar ik begon al fout, stapte toen in de verkeerde richting van de gratis tram, stapte over in een betaalde tram, omdat dat sneller zou gaan en kwam toen dus aan de verkeerde kant van de straat uit (dus bij nr 1 en ik moest 330 hebben). En van daaraf was het dus nog 20 minuten lopen.

Goed. Samen met Dirk wat rondgelopen en 'ontbeten' en ook samen regelmatig verdwaald. Dirk ging weer terug omdat hij ineens door de jetlag onderuit gehaald werd en ik ben naar mijn kamer gegaan. 

Omdat ik dus steeds de verkeerde kant uitloop, kan ik dus niks vinden en dat is frustrerend, het maakt ook dat ik geen zin meer heb om op zoek te gaan en dat is natuurlijk jammer.  En dus moet ik dadelijk nog maar eens een poging gaan doen, want er zijn best wat mooie dingen te vinden hier. Maar waar??? Dat blijft de question.

Overigens Plato, ik weet niet hoe steden hier opgebouwd zijn, dat wilde je graag weten. Maar je veronderstelling dat ik in een buitenstad/suburb zou zitten, is onterecht. Ik zit in het CBD (central business district) oftewel het centrum. Een historisch centrum, zoals wij dat hebben in Nederland, heb ik hier nog niet ontdekt. En ik denk ook niet dat dit er is. Maar als ik jet wel tegenkom, dan laat ik het je zeker weten.

En omdat ik de rest van de dag heel saai op mijn kamer heb gezeten,, trakteer ik jullie vandaag maar op wat aboriginal stories 'op z'n riks'. Veel plezier!

Aboriginal stories ('op z'n Riks')

(Gehoord in het museum in Adelaide)

De ekster en de kraai:

Vroeger waren alle vogels wit, ook de kraai en de ekster. Ze waren heel erg ondeugend en haalden allemaal kattenkwaad uit. Hun oom liep mank en daar maakten ze vaak grapjes over en ze deden hem dan, achter zijn rug om, na. De oom vond dat niet zo tof. Hij wilde die twee terugpakken en dus besloot hij een feestje te organiseren voor alle vogels. Hij vroeg zijn neefjes, de ekster en de kraai om hem te helpen. Zij mochten alle vogels uitnodigen voor een feestje on de grot. Alle vogels hielpen mee om het feest voor te bereiden. Ze werkten hard om de grot te versieren en om hapjes en drankjes te maken. Iedereen hielp, behalve de ekster en de kraai, die lagen lui onder de boom te pitten, terwijl de rest hard werkte.

De oom zag dat en werd heel kwaad, maar hij zei er niks van, hij zou ze nog wel krijgen!

Toen het feest aan de gang was in de grot en alle vogels binnen waren, maakte de oom een vuur in de opening van de grot. De meeste vogels hadden het al gauw door en riepen: 'brand, brand!! Bel 000' en ze vlogen gauw naar buiten! Niemand raakte gewond, want het vuur was nog niet zo heel hoog.

De ekster en de kraai hadden het nog niet door en toen ze het wel door kregen, was het vuur al flink hoog. De ekster bereikte de uitgang het eerst en werd slechts op een paar plekken geraakt door het vuur. De kraai was wat  langzamer en werd over zijn hele lichaam geraakt door het vuur. En daarom is de ekster vandaag de dag zwart met wit en de kraai helemaal zwart!

Waarom de emoe niet kan vliegen en de kalkoen maar twee jongen heeft!:

De emoe en de kalkoen hadden allebei jongen, maar toen de kalkoen met zijn kids bij de emoe op kraamvisite kwam, had hij al zijn kids, op twee na, onder zijn vleugels verborgen. De kalkoen vroeg: heb jij er maar twee? En de emoe zei: 'nou ik had er meer maar dat vond ik zo'n gedoe, dus heb ik er een paar met een steen op hun kop geramd, tot ze dood waren, want aan twee heb ik mijn hadden meer dan vol, zou jij ook moeten doen joh, is veel relaxter.' 

De kalkoen ging met zijn kids naar huis en dacht na over wat de emoe had gezegd. Hij had natuurlijk wel een beetje gelijk, het was ook zwaar om boor zoveel kids te zorgen. En dus in de nacht deed de kalkoen hetzelfde met al al zijn jongen, op twee na. Hij sloeg ze met een steen dood.

De volgende dag kwam hij de emoe tegen met al zijn kinderen, en dat waren er meer dan twee. 'Waar zijn je kids?' Vroeg hij aan de kalkoen. 'Die heb ik vermoord zoals jij zei'. De emoe begon te lachen en zei: 'mafkees! Dat was een grapje hoor!'

De kalkoen vond het niet grappig, maar hij besloot om de emoe terug te pakken.

De volgende dag gong hij met zijn twee kids naar de emoe, ze hadden allemaal hun vleugels dubbel gevouwen en afgesproken dat ze niet zouden vliegen. Dus toen ze aan kwamen lopen vroeg de emoe: waarom vliegen jullie niet?'

De kalkoen antwoordde: 'ach joh, dat vliegen is zo'n gedoe, je wordt er zo moe van, wij hebben allemaal onze vleugels afgeknipt en gaan voortaan lopen, dat is veel veiliger! Zou je ook moeten doen!'

En dus, die avond, knipte de emoe zijn vleugels af, en ook die van zijn kinderen.'

De volgende dag kwam hij de kalkoen weer tegen die met zijn kids vlak voor zijn jongen landde. 'Hé, jullie kunnen wel nog vliegen?' 

'Ja', lachte de kalkoen, 'je denkt toch niet echt dat we onze vleugels afgeknipt hadden? Dat was een grap, sukkel! Maar haha, nu moeten jullie voortaan altijd lopen en op de grond blijven waar de mens is, je kunt nooit meer wegvliegen voor gevaar!'

En dat is waarom een emoe niet kan vliegen en een kalkoen maar twee jongen heeft!

De emoe en de rat:

De emoe en de rat waren vrienden en ze gingen samen kamperen. De emoe was helemaal alleen, maar dat was niet zo erg, want emoes waren wel vaker alleen. De rat had echter een baby en had dus een gezinnetje. De emoe was best een beetje jaloers op de rat,

Ze gingen kamperen en er was een storm op komst en dus besloten ze om gauw een tent te maken. De rat was zo klaar, maar de emoe kreeg het niet voor elkaar. 

De rat ging nog even boodschappen doen met z'n baby en zei tegen de emoe dat hij zo terug zou zijn.

Toen de rat terugkwam, lag de emoe languit in het bed van de rat en zijn baby. De gluiperd had gewoon de tent ban de rat ingepikt!de rat vroeg of hij weer in zijn tent mocht, maar de emoe wilde niet gaan. 'Mogen wij er dan bij? We zijn toch vrienden?' Maar de emoe lachte hem uit en zei: 'echt niet, je zoekt je eigen tent maar, het gaat toch niet regenen!' De rat was echt pissed, maar vroeg heel rustig aan de emoe: mag ik dan wel mijn bord meenemen?' En dat mocht.

De rat nam wraak en 's nachts toen de emoe lag te snurken, stookte hij een vuurtje van kolen. Toen de kolen rood gloeiend waren, deed hij ze op het bord en sloop naar de snurkende emoe toe. Hij gooide de gloeiende kolen op de borst van de emoe. 

De emoe schrok zich te pletter en riep 'au, au, waarom doe je dat nou?' En hij ging vervolgens achter de rat aan, die het op een lopen had gezet. De rat verstopte zich in een spleet in de rotsen en de emoe probeerde er met zijn voet bij te komen. Tot dan toe hadden emoes net zulke voeten als mensen, maar hij kwam vast te zitten en sneed zijn voet in drie stukken aan de rotswand.

En dat is waarom de emoe tot op de dag van vandaag nog steeds drie tenen heeft en een plek op zijn borst die er anders uitziet dan de rest van zijn lijf!

Waarom de waiti bird* niet zo hoog kan vliegen:

Op een dag verveelden de vogels zich te pletter en besloten wat leven in de brouwerij te brengen. En dus organiseerden ze een wedstrijd voor wie het hoogst kon vliegen.

Om de beurt mochten ze een poging dien om te winnen, maar e kwamen allemaal niet zo heel hoog.

Alleen de pelikaan en de little wren  waren nog over en ook zij mochten een poging doen. 

Toen de pelikaan op steeg, verstopte de little wren zich snel in de vleugels van de pelikaan, zonder dat de pelikaan het door had. Hij vloog hoger en hoger, keek eens naar beneden en mompelde in zichzelf: zo, nu is het wel genoeg, de rest kwam toch niet zo hoog, en hij besloot de daling in te zetten. De little wren had dit natuurlijk gehoord en op dat moment sprong hij onder de vleugel vandaan en vloog net iets hoger dan de pelikaan. Maar de vogels op de grond hadden dat gezien en schudden hun hoofd. De pelikaan landde en de little wren, volgde ietsje later.

Gefeliciteerd pelikaan, zeiden de andere vogels, jij hebt gewonnen want jij kan het hoogste vliegen! 

En jij little wren, je hebt vals gespeeld en dat mag niet en daarom wordt je voor de rest van je leven gestraft: je zult nooit meer hoger kunnen vliegen dan de waiti bosjes. 

En daarom wordt de little wren nu ook wel waiti bird genoemd.

* het klinkt als waiti! maar het zou zomaar ook iets anders kunnen zijn ;-)