17 november: the Grampians are the champions!

Ik was al heel vroeg wakker. Jemig wat maken die dieren hier een herrie! Maar oh wat is dat lekker wakker worden! Toen ik mijn bril opzette en door de deur naar buiten keek, sprong er langs de 'bosrand' een kangoeroe voorbij. Ik wilde het liefst mijn bed uitspringen en gaan wandelen, maar dat was toch wel wat erg vroeg. 

Om 6u moest mijn kamergenootje op om te gaan quadrijden (ik heb de uitnodiging gemist) en dat vond ik de perfecte timing om te gaan wandelen. En dus schoot ik mijn vest aan over mijn pyjama trok schoenen en sokken aan (maar dan andersom) en sloop naar buiten, gewapend met mijn fototoestel.

De man van het hostel had gezegd dat als je maar links aan zou houden er niks kon gebeuren, dus zo gezegd, zo gedaan. 

De wandeling was erg leuk. Ik had gehoopt dat ik een echidna tegen zou komen, maar dat gebeurde helaas niet. Wel zag ik heel wat kangoeroes. En wat ik zo vreemd vond, was dat ik de hele tijd het gezoem van een bij (leek het) in mijn oor hoorde. Maar ik kon de zoemer niet ontdekken! Het duurde even voor ik doorhad, dat het zo stil was in mijn hoofd, dat ik de vliegen kon horen zoemen!! Hoe cool is dat? Gezoem, de vogels, wat wil ik nog meer? Juist, die echidna.... Maar dat gebeurde dus niet. Op een gegeven moment stond ik even stil en ineens hoorde ik een behoorlijk harde 'ploef', 'ploef', 'ploef'. Ik schrok een beetje en had geen idee wat het was, maar toen ik me omdraaide, sprong er op nog geen drie meter een kangoeroe voorbij. Zo gaaf! Ik heb mijn wandeling voortgezet en hoorde nog regelmatig het geploef, maar dan wat verder weg. Ik zou hier wel wat langer willen zitten! Het hostel heette overigens 'asses ears wilderness lodge', wat zoiets betekent als de oren van de ezel wilderness lodge. Tijdens de wandeling had je uitzicht op de bergen. En de berg die je zag, werd ook wel 'asses ears' genoemd. Ze lijken er overigens niet op, maar toch.

Na een ontbijtje ging ik douchen en mijn spullen inpakken en om 9u gingen we op weg. 

De eerste stop zou een lange wandeling zijn van ongeveer 2u naar de top van de berg. Het was al behoorlijk warm en die berg was behoorlijk hoog. Het was maar 1,5km, maar dus wel omhoog. Ik, de hete zon en inspanning zijn niet zo'n goede combinatie, en dus had ik mezelf beloofd dat ik die wandeling niet ging doen. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat als ik het wel zou doen, ik de rest van de dag niks meer zou kunnen, omdat ik van de koppijn niet meer op of om zou kunnen kijken. En dus heb ik de 'simpele' wandeling gemaakt, samen met twee Hollandse meiden, Linda en Aukje. Aukje was ziek en voelde zich weliswaar al een beetje beter, maar werd toch afgeraden om de lange wandeling te doen. En dus liepen we naar ons doel: een inkeping in de rots, waar kinderhandjes op te zien zijn en waar kinderen het verhaal over het ontstaan van de Grampians te horen krijgen. (De emoe, het rotbeest, heeft het gebergte namelijk on tweeën getrapt, maar wat die kinderhandjes er nu precies mee te maken hebben weet ik niet meer). Daar hebben we met zijn drieën, of moet ik zeggen met zijn vieren, lang op de rotsen gezeten, zitten genieten van het uitzicht en goede gesprekken.

Met wat tegenzin hebben we ons weer naar beneden begeven en waren nog maar net bij de bus, toen de rest ook terug kwam.

Vanaf hier gingen we naar onze lunchstop, waar we een bbq zouden hebben. We hadden die ochtend een lunchpakket moeten maken, maar aangezien mij dat niet verteld was, dacht ik dat ik gewoon te laat was en dat de anderen het vlees al op hadden. Ik vond mijn sandwich met wat geraspte kaas, komkommer en sla, dan ook niet echt aantrekkelijk. Pas toen ik mijn sandwich al op had, begreep ik dat het de bedoeling was, dat we daar dus stukjes gegrilde kip schnitzel tussen moesten doen. Ach, ja, zo los smaakten die stukjes ook best.

Voordat we bij de bbq's aankwamen kregen we van iemand achter ons te horen dat er rook van onze trailer kwam, aan de kant waar ik zat. Nu zitten er in onze groep een aantal mannen en vier van hen zijn engineer. En dus lagen er al gauw drie mannen naar de onderkant van de trailer te staren om het probleem op te lossen en gaf er één (die ontzettend irritant was, vond de hele groep, inclusief de reisleidster, wist ik inmiddels) allerlei bijdehante aanwijzigingen, die vervolgens door de heren die écht verstand van zaken hadden en de handen uit de mouwen staken, volkomen genegeerd werden. De conclusie was, dat de trailer echt stuk was en niet verder kon en dus moest alle bagage uit de trailer, in het busje en zou Nhjary (aka Mary) ons in twee ritten naar de bbq vervoeren. Dit bleek 1 km verderop te zijn (en dat bleek dan weer 500m) en dus werd er besloten dat er een paar met het busje mee konden en de rest zou lopen. Ik had alle bagage al uit de trailer gesjouwd (tenslotte ben ik de kleinste en pas er het beste in) en in het busje geplaatst, maar besloot te gaan lopen. Typisch is dan dat het altijd dezelfde mensen zijn die meteen in het busje stappen. Dat zijn dan de mensen die sowieso geen poot uitsteken om eens te helpen en ook bij aankomst bij de bbq niet helpen om de spullen weer uit het busje te vissen. Typisch!

Na de lunch werd er afscheid genomen van de mensen die door zouden reizen naar Adelaide, en slechts 5 mensen, waaronder ik gingen mee terug naar Melbourne. 

In het busje was het nog best heel gezellig. Liam, een jongen uit Cardiff, had al snel in het begin van de trip de bijnaam baby Liam gekregen of ook wel koala, omdat hij, zodra hij in het busje ging zitten (naast mij) in slaap viel. 

We speelden 'I spy with my little eye' (oftewel ik zie, ik zie, wat jij niet ziet) wat best grappig is, want in de Hollandse versie zie je iets met een kleur, terwijl in deze versie je iets ziet met de eerste letter. En in een rijdende bus, levert dat best hilarische dingen op, want tja, je beweegt nu eenmaal, dus soms was het 'ik zie het nu wel, maar nu niet meer, oh nu weer wel' enz.

Nhjary vroeg ons of we ook nog een wij proeverij wilden doen. Nu drink ik niet, maar de vier andere heren wel, en dus zijn we gestopt bij seppelt wijnkelder. De heren hebben aardig wat geproefd en ik heb er maar wat rondgelopen.

Leuk verhaaltje vond ik hier wel dat er ooit een beroemde opera zangeres was, dame Nellie Melba, die graag in een champagnebad wilde zitten. Dat kon geregeld worden en dus werd er een bad gevuld met 252 flessen champagne. De kelner had echter de opdracht gekregen om de champagne na afloop weer terug in de flessen te doen, want tja, het is wel duur spul om in te badderen. Dame Nellie Melba vond het overigens vooral erg koud, maar haar wens was vervuld. Toen de kelner de flessen weer ging vullen kwam hij er tot zijn schrik achter dat er 252 flessen ingegaan waren, maar dat er 253 flessen terug uitkwamen! En dus wordt er gezegd dat je in elke fles 'sparkling white wine' van seppelt de kans loopt om nog een stukje van dame Nellie Melba te proeven! 

De heren konden er niet om lachen overigens, behalve Liam, die wilde weten waar ik dat gelezen had....ik vond het humor!

Na de wijnproeverij gingen we verder naar Melbourne, maar ja de heren moesten natuurlijk al gauw plassen en dus zijn we nog gestopt bij een tankstation met een KFC. Één van de jongens (Peter), die ook niet zo populair was, besloot daar een hele maaltijd te bestellen, en dat heeft hij geweten! Hij is de rest van de reis geplaagd.

Om 19u ongeveer stond ik op de stoep van mijn nieuwe hostel, waar zelfs Nhjary nog nooit van had gehoord, maar het valt best wel mee. Ik heb zowaar een koelkast op mijn kamer, er is een keuken en een wasserette (maar die heb ik nog niet gezien), een tv kamer en een rookhol. Jammer is dat mijn kamer aan de hal grenst, en dat is tevens de gemeenschappelijke verzamel/hang plek, en naarmate het later wordt, wordt het ook luidruchtiger. Maar ach, dat mag de pret niet drukken toch? Na drie dagen zoveel mooie indrukken, was ik sowieso knal kapot en nadat ik mijn ontzettend slome internet verbinding had gecheckt, viel ik tevreden en met een gelukzalige glimlach op mijn verbrande gezicht in slaap!