9 december: Face to face met Australia's dangerous animals!

Vanochtend mochten we weliswaar uitslapen! We konden vanaf half zeven ontbijten maar we zouden pas om 8.15u vertrekken! En dus besloot ik om de wekker op 7.15u te zetten. 

Ik was wel wat eerder wakker, maar dat kon me niet zoveel schelen, op deze manier kon ik rustig wakker worden! 

Na het ontbijt gingen we op weg naar ons eerste punt van de dag: Brady's lookout. Een plek, zo'n vijf minuten buiten het centrum, waar je een prachtig uitzicht had over de rivier. Brady was een van de gevangenen van Sarah Island, die ook wel als een Robin Hood wordt omschreven. 

Van hieruit gingen we door naar Grindelwald, een Zwitsers dorpje midden in Tasmanië. Alle huisjes die hier gebouwd werden moesten op Zwitserse cottages lijken!  En ze hebben er zelfs hun eigen Tamarhorn die je kon beklimmen! (Voor wie het niet weet de Tamar is een rivier die door Launceston stroomt) en dat hebben we dan ook gedaan! 

Ik vond het best een leuk 'dorpje' maar het is zo ongeveer meer Zwitsers dan Zwitserland zelf, dus het is best grappig om iedereen te horen zeggen dat ze, na het Ien van Grindelwald naar Zwitserland wilden omdat dat er zo mooi uit ziet.... Haha, vlieg naar Zwitserland en start in Basel, dan praten we eens verder!

Wat ik erg mooi vond waren de houtwerk palen en borden aan de wanden. Dus daar heb ik behoorlijk wat foto's van genomen. 

En wat is een Zwitsers dorpje nu toch zonder een midgetgolf baan???

Voor mij volgde hierna het hoogtepunt van de dag: we zouden naar de tasmanian zoo gaan en daar de Tasmaanse duivels voeren! Jihaa! How Exciting!

De Tasmaanse duivel gemeenschap is inmiddels voor 90% uitgeroeid door een ziekte die de Tasmaanse duivels hebben. Het is een tumor die in hun gezicht groeit, en zodra de eerste verschijnselen zich aandienen, gaat het beest binnen 5-8maanden dood. 

In de tasmanian zoo hebben ze een soort van quarantaine programma voor de duivels opgezet, waar ze duivels hebben zonder deze facial tumor en proberen ze met deze beesten te fokken. Ze hebben al een aantal jonge duivels (die Imps genoemd worden) over de wereld uitgezonden. En als ik me niet vergis was het de Deense prins (of prinses) die een koppeltje Tasmaanse duivels kreeg als een huwelijksgeschenk! Veel plezier!

Toen ik de Tasmaanse duivel zag, was ik een beetje van de kaart.... Ik dacht echt series dat ze veel groter zouden zijn en veel 'enger', maar eigenlijk zien ze er ontzettend schattig uit! 

Laat je echter niet voor de gek houden, want deze lieve knaagdieren kunnen met alle gemak van de wereld dwars door botten heen bijten, als een warm mes door boter! 

Hun geluid is ook helemaal geweldig om te horen!  

Tony vertelde in de bus hoe de Tasmaanse Duivel aan zijn naam kwam, maar ik weet niet of het verhaal waar is (hij haalt wel vaker grappen uit). De mensen op de boerderijen in Tasmanië vroeger hoorden na zonsondergang het geluid van de Tasmaanse Duivel. En ze wisten niet zo goed wat het was, maar het is best een angstaanjagend geluid, dus ze dachten dat het de duivel was ,en zo zou de Tasmaanse Duivel aan zijn naam zijn gekomen, maar of dit de Tony verklaring is of de echte, dat weet ik niet zeker.

Ik moest in ieder geval erg lachen om het verhaal.

Ik moest ook erg lachen om het bord dat op het verblijf van de duivels hangt! 

En om de bijnaam van dit tasmanian devil sanctuary: devils heaven.... Hoe tegenstrijdig wil je het hebben!

Na het voeren van de duivels konden we op ons gemak door de zoo lopen. En het is geen Artis of Adelaide zoo, het is heel kleinschalig dus dat kon je snel doen. Maar ik vond het zeker de moeite waard!

Ik bedacht me net dat ik nog geen kangoeroe of wallabi had gezien met een Joey in zijn buidel! en ik had het nog niet gedacht en wat zag ik??? Juist!

Toen ik door het aquarium liep....uhm, door het gebouw dat aquarium heette, kreeg ik zo ongeveer de schrik van mijn leven.... Ik was te laat met mijn foto, maar ach...

Ik liep langs het verblijf van de zoetwaterkrokodil, die veilig achter dik glas zit.... Hij lag braaf te suffen in een hoekje in het water, maar toen ik langsliep, zag ik hem met me mee zwemmen. Ik stond midden voor de 'kooi' omdat ik een foto van het bordje: 'no swimming, crocodiles' wilde nemen, toen mijn vriend schnappi met een enorme jump op me afvloog en met zijn bek tegen de ruit knalde... Serieus! Het beest vloog me gewoon aan! Als daar dus geen ruit had gezeten, dan was ik nu gewoon krokodillen voer geweest, en zou ik krokodillentranen huilen van de pijn van al die tanden, voordat de mijn huid zouden verkopen voor een krokodillenleren handtasje....

Anyway, ik draag door, maar hoe dan ook, ik schrok best wel!

Na de dingo's besloot ik op zoek te gaan naar de Wombat, want die had ik nog niet gezien. Maar de dikke luiwammes lag in zijn hol het stro overhoop te scharrelen om een lekker bedje te maken... En hij vertikte het om eruit te komen. 

Nu heb ik één ding inmiddels wel geleerd met dieren: geduld en kalmte kunnen je redden! En dus liepen de anderen ongeduldig door en ik liep om de 'kooi' heen en toen ik me terugdraaide zag ik dat de wombat uit zijn verblijf was gekropen en eens nieuwsgierig om zich heen keek. En dus liep ik rustig terug en nam wat foto's. Toen ik klaar was met mijn fotoshoot, draaide hij zich om en verdween weer in zijn hol! Gaaaaaaaaaaf! ik ben de enige die hem gezien heeft!

Een van de verzorgsters had een baby wombat van 9 maanden op haar arm, die heb ik natuurlijk even geaaid (Lesley weer gelukkig) en toen ben ik weer verder gaan zoeken. 

Er waren namelijk ook echidna's, tja en als ik er dan toch ben....

Terwijl ik die kant op liep, kwam ik de Nederlanders weer tegen, ze begon meteen tegen me: je kunt weer omdraaien hoor, hier is niks te zien. En ze stak alweer haar hand naar me uit. Ik ontweek de hand en zei: dat wil ik dan graag zelf zien, dank je. En wurmde me langs hen heen. Grrrrr...

Maar sommige mensen weten niet wat ze zoeken, of waar ze moeten kijken, want ik had de echidna zo gevonden! Het was een baby echidna die gered was. Hij zat in z'n eentje in een heel groot verblijf. 

Ik had al wat foto's van hem genomen, toen ik ineens ook twee laarzen in mijn camera zag verschijnen. Het was de verzorgster die hem even moest checken omdat iemand gezegd had dat hij moeilijk liep. En dus probeerde ze hem op te pakken. Voor wie het nog niet helemaal doorheeft, een echidna is een soort van egel, met enorm veel stekels, die zich net zoals onze egel oprolt als er gevaar dreigt. En dat is dus ook wat dit kereltje probeerde! Als ze 5 seconden later was geweest, dan had ze hem niet meer kunnen pakken, want dan had hij zich met zijn stekels in de grond vastgezet. Maar ze was op tijd en kon hem pakken! Zo schattig!! Hij mankeerde overigens niks, echidna's lopen nu eenmaal op een grappige manier! 

Toen ze hem weer neerzette vervolgde hij fluitend zijn weg,groette zijn vriendje de skink (gok ik) en liep weer verder. 

Ik moest helaas naar de bus, maar ik vond het zeer zeker de moeite waard! 

Ons allerlaatste onderdeel van vandaag was een bezoek aan Cataract gorge. Waar we wederom best veel tijd kregen om rond te wandelen. Je kon verschillende dingen doen. Je kon een aantal verschillende wandelingen maken, maar je kon ook de stoeltjes lift pakken en vandaaruit verder wandelen. En dat heb ik dus gedaan. De stoeltjes lift was leuk, moei uitzicht. En toen we uitstapten liepen we meteen een wallabi tegen het lijf!

Het stikte er ook van de pauwen en toen ik een chicken salad wrap gekocht had en die wilde gaan eten terwijl we verder wandelden, kwamen de pauwen bij het horen van het ritselen van mijn bruine broodpapiertje als vliegen op een hoop stront op me afgestormd! Oeps! Ik was blijkbaar niet de enige die trek had! Nadat ik dacht dat ik ze weggejaagd had, wandelden we verder, maar al gauw bleek dat ik een hardnekkige stalker had! Een van de pauwen bleef me net zo lang achtervolgen tot mijn wrap op was!

Na wat foto's gingen we verder naar de suspension bridge. En ik moest lachen om het bordje: do not swing the bridge! Hoe kon je een vaste brug nou laten schommelen?? Uhm, nou het was dus geen vaste brug,dat leek maar zo. Toen we erop stonden begon het aardig te wiebelen! Nu vind ik dat best wel leuk hoor, maar sommige mensen vinden dat niet zo leuk, dus die mochten hun weg gewoon weer helemaal teruglopen. Tja! That's life!

Van hieruit gingen we terug naar het hotel waar we de rest van de dag vrij hebben. 

Ik heb een beetje door de stad gezworven en m'n verslagen bijgewerkt en uiteindelijk heb ik een pizza gescoord en die op m'n kamer opgegeten. 

Na het eten heerlijk gedoucht en nog even getekend.