16 december: change of plans deel 2.

In de ochtend werd ik al vroeg wakker van alle geluiden van de vogels om het hotel! Het is prachtig om te horen (en te zien) hoor, maar oh wat zijn die vogels hier luid! En dus zat ook al vroeg aan mijn ontbijt. 

Na het ontbijt heb ik even met dikkie zitten skypen en toen we afsloten zei ik tegen haar dat ik nog niet zo goed wist of ik het hier wel leuk of mooi vond.

Maar goed, eerst maar eens een bus pas scoren en wat rond gaan hoppen op de hop on hop off bus.

Ik besloot om toch maar een wandeling te gaan maken en dus besloot ik om van de Leura cascades naar de Gordon falls te gaan wandelen. En daar heb ik geen spijt van gehad! 

Ja, het was klimmen en dalen, maar het was zo de moeite waard! 

Onderweg kon je op diverse plekken ook goed zien wat de bushfires met dit gebied doen. Australië heeft de bosbranden trouwens gewoon nodig, het houdt het land gezond. Die vuren zijn er altijd geweest en zullen er altijd blijven en de mensen die in Australië in ene 'bushfire gebied' wonen, die weten ook gewoon dat het kan gebeuren. Een soort van risico factor die je kent als je ergens gaat wonen. Het grappige vind ik dat bomen soms compleet zwart geblakerd en dor zijn en dat je denkt, die is echt mors dood, dat kan niks meer worden, als er dan vervolgens toch gewoon weer groene blaadjes uit gaan groeien. 

Als we weer cursus herstel gerichte ondersteuning gaan geven en we houden de foto erin, dan weet ik wel wat voor plaatje ik uitzoek!

Ik had zo graag gewild dat je geluiden en geuren mee kon sturen met een blog, of dat er een manier was om die geuren te onthouden. Foto's kun je terugkijken en dan zie je weer ongeveer hoe het was. Op een film kun je beeld en geluid combineren, maar geuren kun je niet vastleggen en dat is erg jammer! De geur van de gumtrees is zo verrukkelijk! Dat (en de mooie natuur) deed me gewoon vergeten dat ik al ruim een uur aan het klimmen en dalen was! 

Het laatste stukje van de route was afgezet en dus moest ik naar boven, naar de straat klimmen, om het laatste stuk naar Gordon falls over de straat te bereiken. Dat was wel jammer, maar het was niet anders. Toen ik boven even op een bankje zat uit te rusten, kwam er een heel nieuwsgierige vogel naast me zitten, die absoluut niet bang was. Maar toen hij aan mijn veters begon te trekken en zijn grote bek in mijn schoen begon te boren, had ik wel genoeg van zijn nieuwsgierigheid en joeg hem weg.

Ik vervolgde mijn toch en zag ineens in mijn ooghoek iets geweldigs op een hek zitten! Jawel, daar is hij weer!!! 

En natuurlijk kon santa ook vandaag niet ontbreken!

Bovenaan de outlook van de Gordon falls, zaten een heleboel kuckaburra's, maar die lieten Ich niet zo makkelijk op de foto zetten. Steeds als ik af wilde drukken, vlogen ze weer lachend weg...ik snap nu waarom ze de laughing kuckaburra heten: ze lachen die slome toeristen gewoon uit!

Ik had geen tijd meer om naar de watervallen toe te lopen, want de bus zou binnen vijf minuten komen en dat was de laatste vóór de lunchbreak. En ik had niet genoeg energie (en water) om nog eens 2,5u te gaan wandelen. En dus sprong ik in de bus om naar nummer 1 te gaan, in de hoop dat ik iets te eten kon scoren.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik liep een bar in en bestelde wat te eten. En dat klinkt simpel, maar dat vind ik één van de ingewikkeldste dingen die er zijn op zo'n trip: in m'n eentje ergens wat gaan eten! En dus wachtte ik geduldig op mijn diet coke en mijn home made burger en at die met smaak op, voordat ik weer op de bus naar het volgende punt stapte!

Ik ging naar scenic World, van waar je een cable car met glazen bodem kon nemen. Bij het eindstation, kon je dan weer kiezen of je een trein of een volgende kabelbaan wilde nemen. Ik besloot om eerst maar eens de steilste trein van Australië (of was het de wereld?) te nemen. Je kon zelf bepalen hoe je het wilde hebben. Je kon kiezen voor laidback, of daredevil. Dit kon je zelf instellen door op een knop te duwen. Ik ben wel in voor een soort van achtbaan avontuurtje dus koos voor dare devil. Dat betekent dus dat je 64° zit en zo dus de berg afgaat. Ik was best goed in wiskunde, maar 64° ... Ik had niet helemaal door wat dat inhield! Dus toen het treintje eenmaal in beweging kwam en aan de afdeling begon, kiepte ik bijna uit mijn stoel dwars door het treintje heen. Ik begreep nu waar die metalen beugels boven mijn hoofd voor dienden! Jezus! 

Maar gelukkig duurt het niet echt heel lang en ik besloot met de kabel baan terug naar boven te gaan, maar niet na een prachtige wandeling over de scenic walk, een houten wandelpad. 

En ik weet dat ik over Tasmanië heb gezegd dat het vooral heel veel bomen waren en dat ik niet zo veel heb met bomen, maar dat neem ik even terug. 

Onderweg kwam ik een lyrebird tegen. Ik vond dat erg speciaal, maar het schijnt normaal te zijn hier.

Ik laat de foto's spreken.

Van hieruit besloot ik me door de bus terug in het hotel te laten afzetten, waar ik even kon bijkomen van alle indrukken van vandaag en met Will kon skypen. Ik besloot dat ik toch best wel honger had en aangezien ik door mijn voorraad chips en andere versnaperingen heen was, zat er niks anders op dan richting stad te lopen.

Ik heb mezelf nogmaals overtroffen, want ik heb zelfs in mijn eentje in een ander restaurant een hele maaltijd gegeten! Ik ben zo trots op mezelf! Dat het weer kangaroe was, dat vertel ik maar even niet want sommige mensen vinden het zielig dat ik zo'n heerlijk sappig malse skippy opeet, dus ik zeg het gewoon even niet ok? Maar lekker was hij trouwens wel!

Op de terugweg kwam ik nog wat leuke dingetjes tegen.

Het was inmiddels donker en het motregende een beetje, of toch ook weer niet, het was meer een soort van mist en dat gaf Katoomba een heel mysterieus tintje.

Vanochtend zei ik tegen dikkie dat ik nog niet wist of ik het hier wel leuk of mooi zou vinden. Maar na mijn wandelingen van vandaag heb ik besloten niet verder naar mount Victoria te gaan, zoals ik van plan was, maar gewoon vier dagen in Katoomba te blijven!