Hieronder even een verkeersbord genomen in de eindbestemming, zodat je een idee hebt over de afstanden (in km) die we afleggen.
De eerste stop was in het Mt Field National Park. Hier konden we wat rondwandelen en op zoek gaan naar Russell Falls, een waterval. Het was een prachtige wandeling door het regenwoud. Super mooie bomen en dingen waarvan ik dacht dat het een soort palm was, maar het bleken een soort varens te zijn.
Onderweg kwam ik een pademelon tegen, die ik al voor kangaroe had uitgemaakt, of een wallabie, maar dat zijn toch echt verschillende dingen! Vraag me niet wat het verschil precies is, want dat weet ik echt niet, maar dat is om.
De waterval was gaaf! Daar kwam ik Fatemah en Sue Lim weer tegen en moesten er weer foto's gemaakt worden. Ik vind ze echt heel aardig, maar een van hen vindt het erg moeilijk om stil te zijn, en als je veel en luid praat in een rainforest, jaag je alles weg, dus ik besloot lekker in mijn eentje door te lopen en te genieten. En dat resulteerde in nog een ontmoeting met een pademelon.
Van hieruit gingen we door naar Lake St Claire. En dat was niet zomaar een ritje. Het was een snelweg, maar echt hard kon je er niet rijden. Door de bergen, op en neer, bocht na bocht. Soms met een snelheid van minder dan 30km per uur.
Onderweg stopten we ook nog bij een water energie bedrijf, dat eigenlijk de hele watervoorziening van Tasmanië doet (denk ik, maar weet het niet zeker). Ze transporteren het water via grote buizen naar andere delen van het eiland. Dat lever zeker een interessant beeld op. Toen de gids vertelde dat ons 'kopje koffie' dat we die ochtend in Hobart in het hotel hadden gedronken via deze buizen daar naartoe getransporteerd was, moest ik lachen. Ik zocht Evan, die een paar stoelen voor me zat en zei tegen hem: hé Evan, dat is de reden waarom je koffie vanochtend koud was, tegen de tijd dat het in Hobart is, is het water afgekoeld. Maar uiteraard was mijn timing niet zo goed, want de gids hield net z'n mond en het was stil in de bus...iedereen hoorde dat en moest lachen...uhm, dat was niet de bedoeling....
Verderop stopten we weer voor een wandeling naar Nelson Falls, weer een paar watervallen verstopt in het rainforest. Maar het weer hier in Tassie is minstens zo veranderlijk als het weer in Melbourne, misschien nog wel een graadje erger. Dus toen we hier aankwamen regende het pijpenstelen!
Niet veel mensen wilden de wandeling maken. Ze vinden het allemaal erg koud hier en van regen smelten ze denk ik? Maar ik ging wel op weg en ik heb er geen seconde spijt van gehad! Echt mooi!
Op de weg terug richting bus, kwam Tony naast me wandelen en we hebben een leuk gesprekje gehad. Wat ik vooral heel erg fijn vond was dat hij zei dat hij kon zien dat ik veranderd was. Ik was veel zelfstandiger, minder bang en het leek alsof ik meer genoot! Dat is gaaf om te horen, want het is ook echt zo! Ik ben gegroeid in die vijf jaar en het is fijn dat een 'vreemdeling' dat ziet en dat dan ook nog eens tegen me zegt!
Van hieruit gingen we door naar onze eindbestemming: Queenstown! Maar wederom door de bergen. De bomen maakten plaats voor rotsformaties van diverse kleuren. Cool om te zien!
Queenstown is een mijnstadje. En als ik me niet vergis, dan begon het allemaal bij de Iron Blow. Dat was dan ook onze volgende stop. Ik weet wel nog dat er een heel verhaal aan vast zat, maar hoe en wat, dat kan ik me niet meer precies herinneren. Tja, sorrie! Er komt ook zoveel informatie op me af!
Ik weet dat er ook nog iets was met een ongeluk in de mijn waarbij veel mensen hun leven hebben verloren, maar ook hiervoor geldt weer dat ik het niet allemaal onthouden heb.
Maar wat ik vooral wél onthouden heb, is hoe mooi het daarboven bij Iron blow was!
En mocht je denken: wat kijkt ze moeilijk? Uhm ja, dat kan kloppen. Het regende, waaide en ik probeerde tegen de wind en regen in te kijken.
Dit uitkijkpunt is overigens aan het einde van een soort van loopbrug, die over dat immens grote en diepe gat hangt! Mocht je last hebben van hoogtevrees, dan was dit niet je plek! (Tenzij je exposure zou willen doen.) Maar ik vind het vooral heel jammer voor de mensen die er niet op durfden, want het was een fenomenaal uitzicht!
Van hieruit door naar queenstown en het hotel, maar niet voordat we even bij de supermarkt waren gestopt, want stel je voor, je zou 5 minuten moeten lopen.
Ok, ik weet wel dat ik zo ongeveer de jongste ben aan boord en dat de gemiddelde populatie aan boord niet zo goed ter been is, maar toch!
Eenmaal bij het hotel heb ik mijn tas neergegooid (letterlijk: pff, hij wordt met de dag zwaarder!) en ben weer terug gelopen. Hoewel de hotelkamer erg mooi is, zou ik er toch echt niet de hele middag/avond willen rondhangen, dat vind ik zonde. Tv kijken kan ik thuis of wanneer het donker is ook!
In het stadje heb ik best wat mooie dingen gezien. Zo was er een beeldengroep met een klein watervalletje (het lijkt wel een thema vandaag!) met het thema 'mijnbouw'. Een oorlogsmonument. Mooie vogels, mooie bloemen en natuurlijk de prachtige bergen op de achtergrond.
Het weer in Tassie vind ik buitengewoon fascinerend: het is koel (de rest roept koud), het waait flink, het regent pijpenstelen, de zo'n schijnt, het motregent, en vervolgens heb je motregen en zo'n tegelijk!
Je kunt er werkelijk geen pijl op trekken. Er wordt dan ook wel gezegd dat je je moet kleden als een ui: in laagjes, die je kunt pellen! Geen overbodig advies!
'S avonds hadden we een gezamenlijk diner en dat was naast lekker, ook best gezellig. Maar ik merk wel dat ik me een beetje erger aan sommige mensen en dat vind ik best lastig. Soms kan ik mijn mond dan ook niet houden en ga met ze in discussie. Met één lichtpuntje: op een gegeven moment ben ik in staat om 'het op te geven' en de eer aan mezelf te houden. Maar toch, daar heb ik nog wel wat te leren!
Toen ik het restaurant uitliep, om naar mijn kamer te gaan, stond er een grote heldere regenboog aan de hemel: een mooi cadeautje voor het einde van de dag!
En een paar seconden later, hing er een even grote glimlach op mijn gezicht! Dank u Moeder Natuur!
Als je me zou vragen wat ik vandaag gezien heb, dan is mijn antwoord: heel veel verschillende bomen en een paar bergen! Dat klinkt misschien negatief, maar zo is het niet bedoeld. Ik heb niet zoveel met bomen, en na een tijdje heb ik het wel weer gezien. Maar ja, als je door die bomen heen moet, dan heb je geen keuze! En het was zeer zeker mooi! Toch hoop ik op wat meer variatie.....wie weet morgen????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Schrijf je ook een berichtje??? Dat zal Suzanne leuk vinden ;-)