We begonnen onze dag bij een aantal spectaculaire uitzichten. En tja, als de zo'n schijnt, dan zijn dit soort beelden altijd prachtig. Toch kon de zon vandaag niet alles 'genezen'. Maar daar kom ik zo nog wel op terug.
De eerste van de drie dingen die we gingen bekijken, was de Tasmanian Arch. Deze is ontstaan door erosie. Het is een soort van Arc de Triomph, maar dan in zee. En in Australië uiteraard....
Tony legde uit hoe de Arc was ontstaan en zoals altijd ging dat met een hoop humor gepaard. De mevrouw in de witte jas, is de Arc en Tony het water. Tis maar dat jullie het weten.
Ook Tom, de chauffeur, stond er bij en schudde af en toe zijn hoofd met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij zegt steeds als Tony iets gaat uitleggen: "eens kijken wat hij hier nu weer van gaat maken".
Goed, van hieruit moesten we dus een stukje naar het volgende deel lopen. En tijdens dit wandelingetje vroeg een mevrouw (die ik tot dan toe heel aardig vond) aan mij wat ik thuis zoal deed. En dat vind ik gewoon een shit vraag. Hij komt keer op keer en keer op keer ben ik er niet echt op voorbereid. Want wat moet ik antwoorden? Ik wil niet meer iets verzinnen, dat hebik lang genoeg gedaan, maar als ik de waarheid vertel, dan snappen mensen dat niet of je ziet gewoon dat het ze bang maakt. Ze weten niet wat ze er mee moeten.
Ik antwoordde haar dat ik als trainer werkte, maar daar nam ze geen genoegen mee en ze vroeg wat voor trainer, in welk vakgebied. Uhm, nou....in de GGz. Of ik de patiënten dan trainingen gaf. Nou, uhm... Ook, maar ook het personeel, ik ben namelijk zelf een van die patiënten, ik ben namelijk ervaringsdeksundig trainer. En op dat moment, zodra ik dat gezegd heb, weet ik eigenlijk al dat het einde gesprek is. Maar vandaag was het wel heel erg pijnlijk. De vrouw keek me aan en vervolgens draaide ze letterlijk haar rug naar me toe en ging verder met iemand anders.
En nu weet ik best wel dat dat meer over deze mevrouw zegt dan over mij, maar ik kan er vandaag gewoon even niet tegen! Het doet pijn! Het feit dat ik patiënt ben, wil nog niet zeggen, dat ik geen gevoel heb? Je kunt me ook kwetsen, en dit was kwetsend! En normaal hou ik me in en vecht tegen m'n tranen, maar dat zat er vandaag niet in. Ik moest huilen en dus besloot ik maar achteraan te gaan lopen zodat niemand het zou zien.
Ik vind het niet erg als mensen dingen niet snappen (nou...soms dan) maar als je iets niet snapt, vraag dan om uitleg!? Alleen op die manier ga je dingen misschien snappen. En ja ik besef dat het misschien wel heel eng is, maar het is verdorie de laatste dag van de tour, je doet al een hele week normaal tegen me en ik tegen jou, waarom moet je me dan nu gaan negeren?
Ik word daar verdrietig van. Ja ik had dingen ook wel graag anders gezien in mijn leven, maar feit is dat het niet anders is op dit moment. En daar probeer ik me bij neer te leggen en dat gaat steeds beter. En meestal ben ik ook best wel trots op wat ik doe, maar vandaag (door zo'n standaard (uitblijven van) reactie) kan ik dat even niet voelen. Ik heb lang genoeg mezelf ontkend, ik heb lang genoeg dingen verzonnen, dat wil ik niet meer... Maar ik wil me ook niet zo rot voelen.
De uitzichten waren vast wel mooi, maar ik kon er even niet meer van genieten. En ik moest alle zeilen gaan bijzetten om me hier overheen te gaan zetten.
Na de Arc kwamen we bij de Devils Kitchen. Een uitgesleten sleuf (door erosie) in de berg.
En van daaruit weer bij de Blow Hole. Een gat onder in de rots waar het water met kracht doorheen geduwd wordt zodat het aan de andere kant op de rotsen uiteenspat. Maar blijkbaar was het vandaag extreem rustig, want die paar spetters water die je op de foto hieronder kunt zien, waren het spectaculairste dat ik in de 15 minuten dat ik daar stond heb kunnen zien! Normaal zouden dat dus metershoge spetters moeten zijn.... Nu even niet!
Onze lunchstop vandaag was in Richmond en dit heeft de oudste brug van Australië en het is beroemd vanwege zijn scallop pies!
Scallop is iets wat op een mossel lijkt (geloof ik) en ik ben niet zo heel avontuurlijk aangelegd als het om voedsel gaat. Dus ik heb ze niet geprobeerd, maar ik begreep van anderen dat het erg lekker was.
Dat is het probleem met Tony en zijn grapjes, ik weet nooit helemaal zeker of het een grapje is of dat het serieus is. Ik dacht dat zijn (iets te) enthousiaste Yummie een grapje was.
Ook in Richmond zaten de locals lekker buiten van het weer te genieten!
En het was volledig in de ban van kerstmis! Zoals alles hier momenteel.
Na Richmond gingen we door naar Hobart. En vlak voordat we aankwamen bleek er iets gebeurd te zijn op de enige brug die naar de stad leidt... Tot groot ongenoegen van de mensen die in de stad rond wilden wandelen, want dit ging allemaal van hun tijd af.
We konden kiezen of we in de stad afgezet wilden worden, of dat we naar het hotel gebracht wilden worden. Omdat ik nog steeds met de situatie van vanochtend in mijn maag zat en omdat ik gewoon moe was, besloot ik lekker naar het hotel te gaan, zodat ik lekker kon gaan zwemmen en mijn eigen ding doen.
Dus vanuit de bus nam ik nog wat foto's van de elektriciteitskastjes. Ik bind echt dat ze dat in Nederland ook zouden moeten doen, dat ziet er toch gewoon veel vrolijker uit zo?
Om 18u hadden we afscheidsdiner en dat was best raar. Want iedereen zat aan verschillende tafels. Eerder die dag was er een kaart voor Tony en een kaart voor Tom langs gekomen en ik kreeg te horen dat er nog iets besloten moest worden over de fooi die we beiden zouden geven, maar dat had ik niks meer over gehoord. En ineens ging Tom er vandoor. Hij had de envelop in zijn hand, dus blijkbaar was het wel geregeld. Maar toch... Vreemd? Tom ging naar bed, hij heeft morgen weer de volgende groep. En even later was Tony ook verdwenen, maar die had niks meer gezegd. Mensen van de groep verdwenen een voor een en dat was het dan. Tenslotte zat ik daar nog met mijn twee vriendinnetjes. En dus besloten we ook maar te gaan.
Op weg naar onze kamers kwamen we Tony nog tegen die ons allemaal een knuffel gaf terwijl hij nogmaals tegen me zei dat het goed was om me weer te zien, en dat het mooi was om te zien dat ik nu zo kon genieten. En het enige wat ik dacht was....hmm, wat ruikt hij lekker... Zucht... Ik de bakvis, wat is dat nou? Heb ik niks nuttigers te denken? Blijkbaar niet.
Ik ging naar bed, niet goed begrijpend dat deze 10 dagen al voorbij waren! Dat ging echt snel! Op naar het volgende onderdeel! Mijn geliefde Sydney!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Schrijf je ook een berichtje??? Dat zal Suzanne leuk vinden ;-)