7 December: wow, wow en nog eens wow!

Vandaag weer vroeg op pad, en na ongeveer een uur rijden hadden we voor 9u al onze thee pauze....

Dit deden we in een plaatsje met de naam tullah! En op een plek waar ik graag nog wel even had willen blijven! Oh wat was het er mooi en rustig! Als je gestrest bent, dan zou je eigenlijk daar naartoe moeten gaan, ik kan me niet voorstellen dat je daarna nog enige vorm van stress voelt! Maar goed! Mooi en rustig dus! 

Ik heb een beetje lopen spelen met mijn camera, aangezien ik echt nog geen zin had in thee. En zo heb ik best een aardig plaatje van de kerstboom gemaakt!

Van hieruit gingen we door naar Cradle mountain. Hier werden we in kleine busjes overgeladen en reden we door het nationale park. Het weer bleek veelbelovend. Vaak kun je Cradle mountain helemaal niet zien door de bewolking, maar tegen de tijd dat wij bij Lake St Claire aankwamen en een blik konden werpen op de berg, was er een strakblauwe lucht en slechts een paar putjes wolk oude berg! 

Echt supergaaf! 

Ik heb een tijdje op een steen aan de rand van het meer gezeten, terwijl iedereen om me heen druk was met foto's nemen en tegen elkaar kwaken..... Soms snap ik niet zo goed waarom mensen zo luidruchtig zijn. Maar goed, gelukkig kan ik dat soms best uitblokken en dat heb ik dus ook gedaan. 

Terwijl ik langzaam terugslenterde richting bus, kwam ik langs de auto van een pas getrouwd stel. Hmm, ik kan me indenken dat dit een plek zou zijn waar je je honeymoon door zou willen brengen!

We reden verder naar het Weindorfer landgoed. Gustav Weindorfer was een Oostenrijker, een bioloog of botanicus. Hij deed onderzoek naar dingen en kwam itijdens zijn onderzoek een vrouw tegen. Ze werden verliefd en hij vroeg haar ten huwelijk. Zij wilde alleen met hem trouwen als hij met haar mee ging naar haar geliefde Tasmanië, waar ze vandaan kwam. Ze wist zeker dat hij het daar leuk zou vinden! Hij bedacht zich geen moment en ging met haar mee! Haar familie was niet blij met Gustav, ze vonden hem maar een vreemde vogel, hij kwam uit Oostenrijk, at knoflook en had andere rare gewoonten en dus mochten ze hem niet. Het echtpaar trok zich daar echter niks van aan en vestigden zich in een mooi huisje. Op een dag zag Gustav in de verte Cradle mountain en hij wilde daarheen. Dat hebben ze dan ook gedaan, en ze vestigden zich op (of in de buurt van) de berg. 

Het huisje kun je nog steeds bezichtigen. Het is herbouwd op exact dezelfde manier als hij het gebouwd had. Nu vond ik het huisje niet zo bijzonder, maar het uitzicht wel! En natuurlijk wist ik weer een leuke foto te maken van de karawanda vogel, ook wel jaybird genoemd. 

De vrouw van Gustav werd ernstig ziek, ze kreeg borstkanker en moest naar het ziekenhuis in devonport. De familie liet Gustav pas heel laat weten dat hij onmiddellijk naar het ziekenhuis moest komen, maar hij was al te laat, ze was al overleden. De familie wilde niet dat Gustav haar mee naar de berg zou nemen om haar te begraven en zodoende werd zij begraven in devonport. 

Gustav heeft nog lang op de berg gewoond, zijn vervoermiddel daar was een oude motor. Negen van de tien keer wilde het ding niet starten. Hij liet het dan de berg afrollen in een poging om hem aan de praat te krijgen,en lukte dat niet, dan probeerde hij het nog een keer.

Op een dag moest hij met spoed ergens naartoe en probeerde weer zijn moto aan de praat te krijgen, maar het lukte niet, in zijn volgende poging kreeg hij een hartinfarct en stierf ter plekke. Hij werd pas later dood naast zijn motor gevonden. 

Hij moest voor autopsie naar het ziekenhuis in de stad en toen de autopsie klaar was, wilden zijn vrienden zijn lichaam mee terug nemen naar de berg,want dat is waar Gustav begraven wilde worden, maar dat mocht niet, omdat het tegen de wet zou zijn. 

Uiteindelijk heeft een lokale politicus ervoor gezorgd dat Gustav begraven kon worden op zijn geliefde berg. Dus dat is dan ook waar hij ligt!

Na ons bezoek aan Cradle mountain, was het tijd voor lunch en dat gingen we in Vineyard doen. 

Ik ben de supermarkt ingelopen om een broodje en gerookte zalm te scoren en heb dat in een parkje ik de zon opgegeten. De zo'n schijnt niet zo vaak in Tasmanië, dus laat ik daar maar van genieten!

Na de lunch gingen we op weg naar the Nut, een gebergte ontstaan uit lavasteen. 

Het ding heeft zijn naam gekregen doordat ze het gebergte op wilden blazen, omdat het geen enkele belangrijke functie had, maar toen het de derde keer nog niet lukte, verzuchtte de werker: 'this is a really hard nut to crack'. Sindsdien is de naam gebleven: the nut. 

Sommige mensen noemen het ook wel de Christmaspudding, maar of dat kijkt weet ik niet. Een paar keer per jaar gebeurt het echter dat er een groepje wolken exact op de top van de Nut blijft hangen,nergens zijn wolken, behalve daar. Die situatie noemen ze 'the icing on the cake'. Maar dat heb ik niet gezien!

Dat geeft niks,want ook zo was het al prachtig. En het leuke was dat je met een kabelbaan naar boven kon. Slechts een paar mensen deden dat, waaronder ik zelf en het was een geweldig uitzicht! Helaas was ik wel naar de verkeerde outlook gelopen, maar een mens kan niet alles hebben, en ook waar ik was, was er een prachtig uitzicht! Helaas was er weinig tijd onecht rond te wandelen op de top enmoest ik al snel weer terug naar beneden, maar ik had het toch niet willen missen....

Dus zie hier: a Nutter on the Nut!

Tja, wat kon deze ervaring nog overtreffen? Niet veel lijkt me...en dat klopte...

We gingen hierna naar highfields house. Dit was een enorm oud landgoed met ooit belangrijke mensen. Ik gok dat het de eerste Europeanen moeten zijn geweest, want ze waren doodsbang voor de aboriginals.  

Ze hadden dan ook de opdracht om zoveel mogelijk aboriginals uit te moorden en dat deden ze door ze van de klif te gooien achter het landgoed. Ze kregen per in de klif gegooide aboriginal een bedrag uitbetaald, en daarom gooiden ze soms ook wat schapen er in, want dan kregen ze toch uitbetaald... Door deze acties minderde het aantal aboriginals vrij snel en werd de klif Suicide Cliff/Bay genoemd. En kan ik me verdomd goed voorstellen dat je bang wordt dat de aboriginals wraak willen nemen! 

Het is best wel bizar om te bedenken wat wij westerse mensen de aboriginals allemaal hebben aangedaan! Eerst pikken we hun land in waar zij al tienduizenden jaren leefden, lappen al hun rituelen aan onze laars, beschadigen en vernielen hun leefgebied waar zij al die duizenden jaren hun voedsel uithaalden. Vervolgens noemen we ze 'wilden' omdat wij hun manier van leven niet begrepen en besloten we dat ze een beetje cultuur bijgebracht moesten krijgen....en dus werden ze massaal opgepakt en naar de missie gestuurd, waar ze van hun land, taal, en gewoonten beroofd werden en waar ze in 'brave' christenen omgevormd werden.... Laten we eens een discussie voeren over christelijkheid.... Of beschaving.... Zucht....triest! En ja ik weet dat dit niet alleen het lot van de boriginals is....

Het huis zelf vond ik niet zo boeiend,maar het is gebouwd op een mooie plek, en midden in de natuur. En eerlijk is eerlijk, met een zonnetje op je kop, lijkt alles een stuk mooier! 

Ik kreeg ook eindelijk de gelegenheid om een mooie foto van het blauwe vogeltjes te nemen de superb blue wren, om precies te zijn....

 

Daarna door naar het hotel, Tall Timbers, hoera, wat een gaaf resort!! Logeren in houten cabins, met (in mijn geval) uitzicht op het meer! 5u gratis WiFi, een wasserette en een zwembad en gym! 

Ik ben eerst maar even gauw mijn was gaan doen, dan was ik daar vanaf. Daarna zou ik gaan eten en na het eten lekker even gaan zwemmen! 

Bij het drei gangen diner (welga, doe maar ruig) konden we kiezen uit drie dingen,en ik besloot om voor de zalm te gaan, zowel in het voorgerecht (gerookte zalm) als in het hoofdgerecht (geilde zalm filet). Nagerecht bestond uit taart en dat mag ik niet hebben dus ik zou fruit krijgen...

Het was heel gezellig aan tafel en het eten smaakte prima, maar ineens bij het hoofdgerecht kwam ik in de problemen. In mijn mond had ik een aantal pijnlijke plekken en dat gebeurt doorgaans als ergens sporen van noten in zitten, maar ik wist niet helemaal wat er aan de hand was. 

Ik merkte dat ik een graadje in mijn mond had en dat wist ik er nog uit te wurmen, maar toen ik slikte voelde ik dat er iets in mijn keel zat. Ik kon gewoon slikken, gewoon ademen, maar het deed pijn en er zat echt iets dwars. Ik gokte dan ook dat een ander deel van datzelfde graatje zojuist in mijn keel terecht gekomen was. Ik probeerde rustig te blijven en niks aan de rest te laten merken, maar dat was best ingewikkeld. Ze hadden het zo gezellig, ik wilde niet de aandacht opeisen.

Maar uiteindelijk kreeg ik geen hap meer door mijn keel en ik was blijkbaar nogal rood (geen idee waarom) en Soi Lin vroeg me of het goed ging. Ik besloot toch maar te zeggen wat ik dacht dat er aan de hand was en spontaan had ik 5 paar ogen op me gericht en bezorgde mensen die me aankeken. En daar werd het niet beter van! Ik voelde me zo onwijs ongemakkelijk! Mensen die meteen begonnen over naar het ziekenhuis ed, maar in plaats daarvan haalde Tony een mok gloeiend hete thee en die moest ik opdrinken. Het kon zijn dat mijn slokdarm alleen maar beschadigd was en dat zou het verzachten? Het maakte me allemaal niet zo veel uit, zolang ze maar ophielden met naar me te kijken. 

En dus heb ik daar nog een tijdje gezeten, maar het ging niet weg en de pijn werd niet minder (maar ook niet erger). Ik dacht dat als ik flink zou hoesten, ik de hele tafel onder zou kotsen, dus dat wilde ik niet. Toen iedereen klaar was met eten, gingen ze meteen naar bed. Tony vroeg of ik naar een dokter wilde, maar dat wilde ik toch echt niet. Ik moest hem beloven dat als het erger zou worden ik hem wakker zou maken, dus dat beloofde ik. 

Ik ben toen maar gaan zwemmen voor wat afleiding en dat was erg lekker...

Ik voelde het ding nog steeds, het deed bog steeds pijn, maar veel kon ik er niet aan veranderen en dus besloot ik om maar te proberen te slapen. Wie weet zou het gedurende de nacht op miraculeuze wijze verdwijnen!