Toen ik gisteravond naar het journaal keek, hoorde ik al dat er een ongeluk was gebeurd in de kopermijn in queenstown. Het was de mijn op mount Lyell. Maar omdat ik er daarna niks meer over hoorde of kon vinden, wist ik niet zeker of ik het wel écht gehoord had.
Maarten ik vanochtend beneden kwam en de krant bekeek, stond er een artikel over in de krant. Hoe bizar is dat?? Hier waren we nog een paar dagen geleden! We hebben over die mijn staan uitkijken op de plek die de 'Iron Blow' heet....
Vandaag was onze eerste stop op de Bridestow lavender farm. Hier werd de groep in tweeën gedeeld en kreeg de ene helft eerst een tour door de distilleerderij en de andere groep (ik dus) mocht totdat zij klaar waren in de shop en het café doorbrengen....
Mocht je van paars houden, dan zat je in deze shop helemaal goed! Mocht je, net als ik, niet zo dol zijn op de geur van lavendel, dan was je erg snel klaar!
En dus verplaatste ik me naar de bar waar ik om 10u 's ochtends een lavender- blueberry ijsje bestelde. Tja, je moet iets! Was het lekker? Mwahhh, het smaakte niet naar lavendel (althans niet dat ik weet) en het smaakte niet naar blueberry, alleen maar naar room..dus nee, mijn favoriet zal het niet worden!
Ik moest lachen om Soi Lin, ze zei namelijk dat het eten van lavendel haar tegen stond. Dat was voor haar zoiets als een fles parfum leegdrinken.... Ik maak daar in mijn hoofd natuurlijk een eigen variant van, namelijk een spuitbus wc verfrisser, want daar vind ik lavendel nog het meest op z'n plek!
Maar goed, buiten stonden er bomen die in 1881 waren geplant. En omdat het een koude zomer is tot nu toe, stond de lavendel nog niet volop in bloei, maar je kon wel al een lichtpaarse gloed ontdekken.
In de distilleerderij heb ik vooral geleerd dat er 250 kilo lavendel nodig is, om via allerlei machines en vooral stoom 2,5 liter lavendel te maken..... Hoe dan ook, iedereen smeerde braaf de lavendelolie op z'n polsen (behalve ik, want het stinkt echt!) en zo hing er in de bus de hele dag de geur/stank van lavendel! Kortom.... Nice! Not!
Hierna reden we door naar Legerwood. Hier staat een war memorial vanuit de eerste Wereldoorlog. 7 jonge mannen uit het dorp (een kleine gemeenschap van een paar honderd man) kwamen niet terug van de eerste Wereldoorlog, ze sneuvelden. Om iedere jongeman te gedenken, werden er in 1918, 7 bomen geplant en die hebben het volgehouden tot 2001. Toen moesten ze vanwege veiligheidsredenen (ze waren dood en lieten onverwacht hun takken vallen en het waren nogal grote bomen) gekapt worden. De gemeenschap vond dat niet zo tof, aangezien deze bomen nogal wat betekenis hadden voor de gemeenschap. En dus kwamen ze met een plan. De bomen werden gekapt zoals afgesproken, maar hun stam bleef voor een deel staan. De gemeenschap mocht er van de gemeente mee doen wat ze wilden, als ze maar zelf voor het geld zouden zorgen. En dat deden ze dus!
Ze huurden in 2004 een kunstenaar (mr. Eddie Freeman of Ross) in, die van elke boomstronk een waar houtsnijkunstwerk maakte. Elke boomstam representeert het leven van elke jongeman, voordat hij naar de oorlog vertrok.
Iedere 6 maanden moet de kunstenaar terugkomen om de bomen te onderhouden, maar daar zamelen ze met de wens/donatie put en de spuvenirverkoop geld voor in. Ik bevond het enorm indrukwekkend!
Al moet ik zeggen dat ik de Gnome Garden die een van de bewoners tegenover het monument ook absoluut hilarisch vond!
Hierna gingen we door naar onze lunchstop in St Helens. Hier had ik wederom een ontmoeting met de locals, die net aan hun lunch bezig waren. Maar buiten dit, een mooie war memorial (jawel, elk gehucht heeft er minstens één) en een grappig naambord, vond ik St Helens niet echt boeiend!
Heb nog een beetje rondgewandeld, wat foto's genomen en ik eindigde op de schommel in het park, tot grote hilariteit van de rest van de groep. Sommigen vonden het nodig om me aan mijn leeftijd te herinneren en dat zorgde er weer voor dat ik ze eraan moest herinneren dat dat zonde van hun energie was :-)
En als klap op de vuurpijl, gingen we naar het freycinet National Park, waar we een guided walk zouden krijgen. Maar na weer 2u in de bus, bleken we met bus en al maar boven te rijden, met een Schotse gids, die heel veel sprak maar weinig zei, om daar een klein wandelingetje te maken.
Een rondje dat volgens het bord 20 minuten duurde, maar waar hij 60 minuten voor nodig had, omdat hij maar bleef kwaken...
De uitzichten waren prachtig! Onder andere op het schijnbaar oh zo beroemde 'Wineglass Bay'. Ik heb er persoonlijk nog nooit van gehoord, maar ik ben dan ook een cultuurbarbaar.
Ik vond de uitzichten een stuk boeiender dan de gids en toen ik de enorme regenwolken onze kant op zag komen, besloot ik het rondje op eigen gelegenheid te gaan doen, met twee anderen in mijn kielzog.
Eenmaal bij de bus moest Tom (de chauffeur) lachen toen hij ons zag komen, hij opende de deur en
liet ons braaf binnen. 15 minuten later begon het te hozen en 20 minuten later kwam de groep aangesprint! Maar ze waren allemaal zeiknat.... :-)
En zo was het weer een dag vol met bomen. Huon Pine bomen, Murtle Beach bomen, blue gum bomen, nog meer Huon Pine bomen, nog meer Myrtle beach bomen, hele blue gum plantages, nog meer.....enz.
Maar één ding staat vast: de bomen van Legerwood, zijn absoluut de mooiste bomen die ik tot nu toe heb gezien!
Mijn hotelkamer is gaaf. Dit is wat ze noemen 'a room with a view'!
Er bestond een 50/50 kans dat je 's avonds op het strand penguins kon zien en dus heb ik de hele avond op het strand doorgebracht. Ik heb genoten van het uitzicht en de geluiden van de meeuwen, de wind en de zee. Pinguïns heb ik echter niet gezien, want een deel van de rest van de groep was er ook en de pinguïns komen nu eenmaal niet aan land ls je herrie maakt of op het strand staat te springen. Maar ach, pinguïns heb ik op Philip Island al zat gezien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Schrijf je ook een berichtje??? Dat zal Suzanne leuk vinden ;-)