4 december: down to Tasmania!!

Goed, na een korte en onrustige nacht ging om 6u de wekker. Gaap!! Uit bed, klaarmaken en gaan met die banaan, weg uit Melbourne, op naar Hobart, Tasmanië. 

Ik heb van zoveel mensen gehoord dat het er zo mooi is, dus ik heb er echt zin in! Ik ben wel weer toe aan rust en natuur :-)

De vlucht was veel korter dan ik dacht, namelijk 52 minuten en toen ik aankwam stond de chauffeur van de tour al klaar. Ik was de eerste die aankwam, maar hij moest nog een paar mensen oppikken en dus werd ik gevraagd om even plaats te nemen tot hij iedereen verzameld had. 

Al snel werd ik voorgesteld aan een koppel uit Sydney (oorspronkelijk uit sri lanka) die ik wederom maar moeilijk kan verstaan. Maar ach...

Toen de rest ook opgepikt was gingen we met dit groepje naar het hotel. Één blik op dit groepje dat in dezelfde tour zit, doet me beseffen dat ik de gemiddelde leeftijd wel eens drastisch omlaag kan halen. Maar dit is niet de hele tour groep geloof ik, dus er is nog hoop. 

Er zit ook een Nederlands echtpaar bij die niet doorhadden dat ik ook Nederlands was en eigenlijk had ik ze in die waan moeten laten! Maar toen ik haar hoorde worstelen met haar Engels om te vragen of ik  in dezelfde tour zat of dat ik hier alleen was, besloot ik toch maar in het Nederlands te antwoorden. 

Ze waren dolgelukkig! Op iedere tour hadden ze wel een Nederlander getroffen! Ik weet nog niet of ik daar zo gelukkig van zou worden, maar ik kan mezelf ook best redden in een aantal talen, dat maakt het misschien anders. Soms vind ik het zelfs fijner om geen Nederlands te hoeven spreken en ik denk in het Engels. Dus soms wil ik iets in het Nederlands zeggen en dan kom ik niet op het Nederlandse woord! Hoezo, ik kan me niet zo goed aanpassen?? Iets te goed, zou ik eerder zeggen!

Goed, en nu zit ik dus in een vijf sterren (denk ik) hotel te wachten tot mijn kamer ook klaar is! De rest van mijn busje is al lang en breed in hun kamer en ik zit hier op een rode bank naar een kerstboom en soldaat te kijken. 

Ach er zijn ergere dingen in het leven en het is best grappig om hier om me heen te kijken. 

Zo viel er net een mevrouw achterover op de grond toen ze achteruit wilde stappen en iemand anders zijn tas recht achter haar voeten had gezet. Gelukkig mankeerde ze niks, behalve dat ze zich schaamde (en de man in kwestie het liefst voor zijn kop wilde slaan geloof ik).

Om 14u moesten we verzamelen bij de receptie om kennis te maken met de gids en alle reisgenoten, een groep van 50.

En ik dacht dat ik mijn lip van de vloer moest schrapen! Het volgende moment kwam ik niet meer bij van het lachen! Toeval bestaat gewoon niet!

Vijf jaar geleden deed ik een georganiseerde trip met dezelfde organisatie van Sydney naar Cairns, een compleet ander deel van Australië. Ik was toen bang voor alles wat bewoog, maar ik had een hele leuke, geduldige (en niet onbelangrijk ook erg knappe gids), Tony. Mede door hem was de spannende reis een succes, waar ik nog steeds met veel plezier aan terugdenk en dan al snel een glimlach op mijn gezicht tovert.

En wie staat daar vandaag in de hal als zijnde mijn gids: Tony!!! Serieus! Hij was met andere mensen bezig en keek even langs hen heen en zijn blik ging langs mij, naar een ander en ineens draait hij met een ruk zijn hoofd terug naar mij en zegt: suzanne is that you? 

Ik gaf mijn bijdehante antwoord: yes it's me again, alive and kicking!

Hij moest lachen en zei dat hij gisteren nog aan me had gedacht. Of dat waar is weet ik niet en ik weet ook niet of ik het wil weten, want volgens mij werd hij toen best gek van me, maar hij kent me dus nog wel. En of dat positief is weet ik niet, maar IK weet dat ik veranderd ben! een stuk minder bang en een stuk minder afhankelijk. 

Maar één ding weet ik zeker, met hem als gids gaat dit een geslaagde tour worden!

Het begon al met zijn eerste opmerking: 'come on everyone, hop on the bus....well, not literally please, but please make your way to our coach!'

We hebben vandaag even rondrit gedaan door Hobart. We begonnen op mount Nelson waar de vlag van Tasmanië er vrolijk op los wapperde, terwijl de zo'n alweer scheen!

Van daaruit reden we via allerlei gebouwen (en de daarbijhorende informatie) naar de cascade brouwerij. Een van de belangrijkste (of was het nou de oudste) biermerken van Tasmanië. Het stonk daar nog erger dan de geur van de oranjeboom fabriek, maar ach...

Van daaruit gingen we weer door naar onze laatste stop: de botanische tuin van Hobart, en die was erg mooi kan ik je zeggen!

Daarna terug naar het hotel, zodat we om 18u onze kennismakingsborrel konden hebben en daarna gezamenlijk diner.

Tussendoor heb ik besloten dat ik niet terug naar Melbourne ga vliegen. Ik heb mijn vlucht gewijzigd, ik vlieg meteen naar Sydney. Dat duurt namelijk maar 1,5u en met de trein duurt het 11u. Ongetwijfeld heel erg mooi, maar wel erg lang en stilzitten is niet zo mijn ding!

Dus nu vlieg ik op vrijdag de 13e (ahhhhh) naar Sydney en ga van daaruit mijn trein en busreizen maken!

Tijdens de borrel en het diner heb ik heel gezellig zitten kletsen met Fatemeh, die in Newcastle (australie) woont maar uit Iran komt, met Sue Men uit Singapore, twee leuke, spontane, jonge meiden. Helen, een vrouw uit Edinburgh (Schotland), Evan uit Perth en een mevrouw uit Hongkong. 

Het was zo ontzettend gezellig! Ik zou bijna vergeten dat ik bang ben voor mensen!

Na het eten heb ik nog lang buiten op het dek gezeten, om te genieten. De rest was al naar bed, want hé we moeten morgen al om 6.45u onze tassen buiten hebben staan en dan moet je toch echt wel om 20u in bed liggen? Nou ja, ik niet...

En dus heb ik daarna nog maar even een hostel geregeld voor mijn aankomst in Sydney op de 13e, terwijl ik een zeer interessant programma keek over jongeren die een suïcide poging hadden gedaan en hier heel open over spraken. Over het onbegrip, het stigma. Over de vragen die ze steeds kregen: waarom heb je het gedaan, weet je dan niet dat we van je houden? En dat dat ABSOLUUT niet hielp, en dat dat ze nog veel dieper de put in hielp. Ik vond het heel herkenbaar, ook al heb ik dat niet met een suicidepoging meegemaakt. Maar jezelf steeds moeten verklaren waarom je bepaalde dingen doet, terwijl je het zelf ook niet goed weet, niet goed kunt verklaren op een manier die anderen kunnen begrijpen, maar dat je zo handelt om te kunnen overleven. Dat heb ik altijd heel moeilijk gevonden, en nog steeds. Ik voel me al rot genoeg dat ik doe zoals ik doe, denk zoals ik denk en handel zoals ik handel. Ook ik snap mezelf niet altijd, maar daar kan ik redelijk mee leven, zolang ik het maar niet steeds uit hoef te leggen, want dan kan ik er niet meer mee leven.

Daarna een programma over kindsoldaten die werden 'gered' en terug naar hun families werden begeleid. Ook super interessant! 

En nu een programma over een jeugdgevangenis in Amerika. Ik geloof dat ik dit een leuke zender vind. Té leuk, want ook ik moet nu toch echt gaan slapen! 

Foto's volgen nog, maar ik ben nu naar bed!