We hebben een soort 'regel' in de bus: de rijen stoelen hebben een nummer, en je moet elke dag ergens anders zitten. Die nummers liggen natuurlijk niet allemaal prachtig op volgorde, maar Kris kras door de bus verspreid! Een ware speurtocht dus! Zat je vandaag op 1, dan moet je morgen naar 2 enz. Nu ben ik al vaker met deze maatschappij op een tour geweest, dus ik weet hoe het werkt, maar voor veel mensen was dat niet zo duidelijk en het duurde best lang voordat iedereen zijn nieuwe stoelen gevonden had. Dat was overigens een erg grappig gezicht!
Vandaag gingen we een rivercruise maken en daarvoor moesten we eerst naar Strahan (spreek uit: strohun, met korte o) een stad met maar liefst 600 (!) inwoners. Volgens mij mag dat in Nederland niet eens de naam dorp hebben, maar vooruit.
En even dacht ik dat ons vervoermiddel al klaar stond, maar helaas!!!
Strahan is wereldrecord houder en wel van een heel apart wereldrecord, vind ik. Ze hebben het wereldrecord waterskiën! Je kunt het volgens mij niet zo goed zien op de foto, maar ze hebben het voor elkaar gekregen om hun eigen record te verbreken en met 142 mensen naast elkaar over een lengte van 2 kilometer te waterskiën! Ik vond het erg cool!!! Leuke foto ook!
We mochten vandaag met de Eagle op pad, een boot die ze catamaran noemen, al herinner ik me uit mijn jeugd hele andere catamarans! Het is een leuke boot, en we hebben 'vaste' plaatsen.
Ik zit met een koppel aan een tafel die in Nieuw Zeeland wonen maar ook in the Isle of Man (UK). Ze zijn heel aardig.
Toen we aan boord gingen was het droog. En dat bleef het ook een tijdje, tot we op snelheid kwamen, toen begon het te motregenen. Ik hou niet zo van stilzitten en dus ben ik lekker naar boven gegaan naar het dek. Super!!! Lekker flinke wind op m'n snoet en natuurlijk wat regen, maar niks wat een regenjack niet tegen kon houden! Het waaide zo hard dat je gewoon een stuk naar voren kon hangen, zonder om te donderen!
In eerste instantie had ik het dek vrijwel voor mezelf, maar toen de regen wat minder werd en er wat te zien was buiten (behalve bomen....hihi) werd het al gauw wat drukker.
Er werd ook veel verteld over wat je waar zag, maar dat vind ik altijd vrij ingewikkeld, want zo'n boot is best lang en als de commentator zegt: zoals u nu ziet. Aren we nu door 'hells Gates' dan heb ik natuurlijk weer geen flauw idee waar ik precies moet kijken en wat dat 'hells Gates' nu precies is? Maar dat geeft verder niet, ik kijk wel naar de dingen die ik mooi of boeiend vind!
Daarna kwamen we langs grote zalm en forel fuiken. Blijkbaar is er hier zowel zoet als zoutwater, waardoor verscheidene water beesten het hier goed doen! (Ook kreeften, maar mosselen en oesterschelp dan weer niet, wederom moet je me niet vragen waarom niet, want dat ben ik weer vergeten!)
Van hieruit gingen we naar Sarah Island en dat was een erg interessante stop.
Tasmanië is het eiland van de gevangenen. Iedereen die veroordeeld werd, kwam zo ongeveer op Tasmanië terecht.
Sarah Island was echter tussen 1822 en 1833 een soort van strafkamp voor stoute gevangenen. Je zou het een soort SHU kunnen noemen (secure housing unit, waar mijn schrijfvriendje Chris verblijft) alleen dan zonder housing zeg maar....
In totaal werden er door de jaren heen zo'n 1300 gevangenen, mannen en vrouwen hier naartoe gestuurd omdat ze iets fout hadden gedaan tijdens hun detentie. Het was een soort van hel op aarde.
En daar kregen we dus een rondleiding, van een vrouwelijke gids, die ik niet grappig vond (maar zij zichzelf wel) en die heel creapy kon kijken!
Vanuit Sarah Island probeerden een boel gevangenen te ontsnappen. Een van hen was Pearse. Hij was een kannibaal en toen hij met een paar mannen van het eiland vluchtte, en ze verdwaalden, besloot hij een van hen op te eten.....Van je 'cellies' moet je het maar hebben!
Toen hij overigens gepakt werd en vertelde dat hij zijn medegevangene opgegeten had, werd hij niet geloofd en teruggetransporteerd naar Sarah Island, waar hij opnieuw ontsnapte en exact hetzelfde deed... Yammie!
Maar goed, een interessante tour, dat zeker!
Na Sarah Island vervolgden we onze cruise naar een rainforest, waar we braaf aan wal mochten en even rond mochten lopen. Maar met zoveel mensen tegelijk, kun je niet echt op je gemak lopen of dingen bekijken, want dan loop je steeds elkaar overhoop. Maar toch. Het leverde een aantal mooie plaatjes op.
Hierna gingen we weer terug naar Strahan en dat deden we in volle vaart! Dit water is hartstikke zuiver, maar toch is het heel erg bruin. Ziet er dus behoorlijk ranzig uit!
Eenmaal terug in Strahan, kregen we nog een demonstratie van de houtzagerij. En wie deed dit? Juist ja, onze gids van Sarah Island. Ik kreeg even visioenen voor ogen en dacht: als ze weer die ogen opzet en ze grijpt een kettingzaag vast dan ben ik er vandoor! Maar dat deed ze niet.
Grappig feitje.... De hele tijd werd er over een zekere boom gesproken die blijkbaar alleen op Tasmanië voorkomt. Ik verstond steeds de 'human pine'. Ik kon me al niet voorstellen dat dit klopte, maar ik vond het een beetje dom om na te vragen. Dus toen ik op de boot zat met het nieuw Zeelands/ Isle of man koppel, heb ik het toch maar even gevraagd en ja hoor het was niet human pine, maar 'Huon
Pine'. Ach....what's in a name?
We kregen nog wat vrije tijd in Strahan, vraag me niet waarom, maar om de tijd te doden heb ik wat foto's genomen.
En dat was dan weer een dag op Tasmanië.... Ik kan nog niet zeggen dat ik enthousiast ben. Ik ken wel al heel veel bomen!
Dat dan weer wel!!! ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Schrijf je ook een berichtje??? Dat zal Suzanne leuk vinden ;-)