En dus gingen we samen spelletjes spelen, maar omdat het zijn spelletjes waren (en hij 10 is en ik oud) won hij steeds. Zijn moeder zei nog dat als hij irritant was ik het gewoon moest zeggen. Ik antwoordde dat hij alleen irritant was als hij van me bleef winnen, tot grote hilariteit van James!
En zo ging de treinrit vrij snel voorbij! Voor ik het wist was ik in Canberra!
Het was 12u, we zouden pas om 13u in kunnen checken en Ann Marie zou er niet veel eerder zijn. En na een tijdje in de heerlijk koele stationshal gezeten te hebben, ging ik dan toch maar op zoek naar het hotel, dat maar op 5 minuten lopen zou liggen, want het station van Canberra (de hoofdstad van Australië) stelt echt niks voor! Station Maastricht Randwijck is nog levendiger! Er was geen cafeetje, of niks, dus toch maar door de brandende zon met een loodzware rugzak naar het hotel gewandeld.
Het was inderdaad niet echt ver. Wat ik zo om me heen zag deed me niet echt Australisch aan. Canberra is anders dan alle steden hier die ik tot nu toe heb gezien. Ik kan niet goed uitleggen hoe en wat er zo anders is, maar het is echt heel anders. De huizen, de straten, gewoon alles. Als je me had gezegd dat ik ergens in een stad in zuid/oost Europa was geweest, dan had ik het ook geloofd! En dat is niet echt een compliment, want het deed me vooral aan Bulgarije denken, en dat was toch niet echt het rijkste land dat ik ooit bezocht!
De mensen in het hostel waren superaardig! Ik kon bij aankomst mijn portemonnee weer eens niet vinden en begon aardig te stressen. Het zou toch niet zo zijn dat ik die vanochtend vroeg in mijn kamer had laten liggen he? Want dan was ik nu echt flink de Sjaak! De vrouw zag mijn stress en zei: weet je wat, ik geef je de sleutel alvast, dan kun je naar de kamer en daar op je gemak zoeken. En als je het gevonden hebt, dan kom ja maar terug. Dat was echt fijn! Dus ik mijn handbagage leeggekiept en jawel hoor, daar was hij dan toch! Dus gauw terug om te betalen en vlak daarna kwam Ann Marie ook aan!
Het was gaaf om haar weer te zien, en tegelijkertijd ook heel gewoon en vertrouwd, dat zie ik maar als een goed teken! We besloten wat te gaan lunchen in het café achter het hostel. De eerste pub waar we binnenliepen, zat vol met mannen. Dat zou me niet eens opgevallen zijn, als Ann Marie me er niet op gewezen had. Ze deden ook geen eten meer, het was 14u geweest! En tot grote opluchting van Ann Marie konden we ergens anders heen.
Na de lunch zijn we per auto wat gaan rijden. We hadden bedacht dat we een rondje gingen rijden in de gratis bus. We zouden bij de national Library opstappen, het rondje vol maken en dan weer verder rijden met de auto naar hetgeen we wilden zien.
Dus toen we op de bus zaten te wachten, bij wat wij dachten dat de national Library was, besloten we toch maar even op de time Table te kijken.... Geen slecht idee! De bus zou namelijk geen volledige ronde meer maken en dat zou betekenen dat we een pokke eind terug zouden moeten lopen. En dus besloten we dat we dat rondje morgen wel zouden doen en dat we nu maar wat anders gingen doen.
Nu stond er in mijn reis gids wel dat Canberra een ware nachtmerrie boor automobilisten was, maar ik had nog niet helemaal door waarom.... Daar zou weldra verandering in komen.
We stapten in de auto en zagen lijn 100 aankomen (de gratis bus) en dus besloten we deze te gaan stalken! Dus we reden er achteraan (zo kregen we toch nog ons rondje) en als hij stopte, gingen we er achter staan....
Maar bij parlement Hill stond er een federal police auto, en dus besloot Ann Marie maar gewoon door te rijden. En hoewel ik riep dat we de bocht naar rechts moesten maken, besloot zij naar links te gaan. En zo eindigden we compleet ergens anders! En zo besloten we maar naar de botanische tuin te gaan!
Zo gezegd, niet zo gedaan. Ik riep dat we naar rechts moesten, maar Ann Marie miste de eerste afslag en dus reden we richting Telstar tower. Geen probleem hoor, want die staat bovenop een berg en van daar heb je een mooi uitzicht! Dus daar hebben we even van genoten.
We weigerden om te betalen zodat we boven in de toren een kopje thee konden drinken terwijl we konden genieten van het uitzicht, en dus moesten we het maar vanaf de grond doen....ook mooi!
Op de terugweg hadden we een herkansing: de afslag naar de botanische tuin! Maar het bleek al bijna 17u te zijn en dan gaat dat kreng dicht! Dus ook dat gaat naar het lijstje van morgen! We reden naar het nationale museum, maar ook dat ging net dicht. En besloten maar weer op zoek te gaan naar de national Library.... Maar wederom niet gevonden! Het gebouw dat wij dachten dat de bibliotheek was, bleek het treasury gebouw te zijn (en nee ik weet niet wat dat precies is!).
We reden een rondje, en nog een rondje, en nog een....ik begon de nachtmerrie opmerking inmiddels te begrijpen....
We kwamen langs questacon, het science museum en daar kwamen we Einstein tegen! Dikkie, deze is voor jou:
Er tegenover was een Gala vergadering aan de gang, dus dat moest ik ook even vastleggen! En toen waren we allebei best moe en zijn richting hostel gegaan.
Op de terugweg, stond er voor het stoplicht een fietser te wachten. Nu is het dragen van een helm hier verplicht en dat lijkt me ook wel slim als je aan de verkeerde kant van de weg fietst. Maar deze meneer had allemaal antennes op zijn helm. Sommige vogels vinden het leuk om fietsers aan te vallen, en dan helpen die antennes blijkbaar, het zal best, maar ik vond het een maf gezicht!
We zouden die avond met Janita en Rory gaan eten bij Brodburger en daarna zouden ze met ons kerstlichtjes gaan kijken. Nu wist ik niet zo goed wat ik me daar bij voor moest stellen, maar toch.
Brodburger ligt vlakbij ons hostel en ze hebben de lekkerste (en grootste?) burgers van de wereld! Ik had een de luxe burger besteld en heb daarmee meteen respect afgedwongen bij de rest, want dat ding was enorm! (En vooral enorm lekker, maar ik kreeg hem niet op!)
Ik wist niet hoe ik dit moest gaan eten, dus het werd een flink zootje, maar dat mocht de pret niet drukken.
We zaten langs het meer om onze burgers op te eten, en Rory besloot zijn handen te 'wassen' aan het gras.... Alleen kreeg hij het voor elkaar om zijn handen door de stront te vegen, tot grote hilariteit van ons.... (Ik lig nu weer opnieuw in een deuk terwijl ik dit schrijf).
Goed...handen nu echt gewassen en gedesinfecteerd en op naar de kerstlichtjes.
Dat kerst een big thing is in Australië dat heb ik inmiddels wel door, maar wat ik nu te zien kreeg, daar was ik niet helemaal op ingesteld.
Hele straten zijn afgezet, hebben zelfs een officiële verkeersregelaar, er worden bustours georganiseerd en het was een drukte van jewelste!
Ik snapte ook al gauw waarom.... Jemig! De meeste huizen doen dit om geld op te halen voor een children charity project, maar dan nog...
Één huis in Forrest had het wereldrecord met maar liefst meer dan 500.000 lampjes. Ze hadden de lichtjes op de muziek afgestemd, dus de lichtjes reageerden op de muziek, en ik geef toe dat was best spectaculair....
Ze maken er nogal werk van, maar van al dat geknipper krijg ik pijn in m'n hersenen, dus ik was er best snel klaar mee. Alleen kwam er geen einde aan al die huizen!
Uiteindelijk zag ik de maan aan de hemel staan. Hij was niet helemaal vol meer, maar wel ontzettend mooi. En als je mij vraagt wat zie je liever, de maan of deze kerstverlichting, dan is de keuze voor mij niet zo moeilijk!
We werden afgezet bij ons hostel en probeerden te slapen in onze bloedhete kamer, maar dat ging niet van harte!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Schrijf je ook een berichtje??? Dat zal Suzanne leuk vinden ;-)