11 december: gevangen!

KOnze eerste thee stop vandaag was in Sorrel. Ik weet wederom niet zo goed waarom het hier was want ik vond er niet zo veel aan. Maar toch....

De bis stopte vlak voor de visitor information centre en een kerk. En daar zag ik in de verte door een gat in de haag het plaatselijke kerkhof. Dat leek me wel een foto waard. 

Het kerkhof hoorde bij deze kerk en daar stonden ook weer prachtige rozen. Ik weet niet precies wat australie met rozen heeft, maar het maakt het erg mooi en het ruikt ook zo lekker!

Na wat wandelen kwam ik ineens een paar muurschilderingen tegen. Ik heb geen idee van het wat of waarom ervan, maar het was in ieder geval een aangename manier om de tijd te doden.

Toen ik eenmaal op de terugweg naar de bus was, kwam ik een schommel tegen en daar heb ik dan ook maar een tijdje zitten schommelen, tot groot vermaak van mijn mede toer mensen. Toen ik bij de bus aankwam vonden ze het dan ook nodig om me aan mijn leeftijd te herinneren. Mijn enige verweer daarop was dat dat zonde was van hun energie. 

Vlak voor ik de bus in glipte, zag ik nog het onderstaande blue ribbon op een raam geschilderd. En daar ben ik het nou eens helemaal mee eens!

Op veler verzoek heb ik ook maar een poging gedaan om Tony, de gids, op de foto te zetten. Zie hier is hij dan! Ik zat vandaag achter de chauffeur waardoor het nemen van foto's ook voor mij mogelijk was. Mijn busmaatje Helen wilde steeds bij het raam zitten en nam dan continu foto's. In het begin maakte dat me niet zo veel uit, maar steeds als ik een keer een foto wilde nemen, dan zat ze er altijd voor met haar armen. En na verloop van tijd begon het me best wel te storen, want in haar poging om foto's te nemen, blokkeerde ze 9 van de 10 keer mijn hele uitzicht.

Vandaag had ik dan ook bedacht dat ik vrijwillig in het gangpad ging zitten (helen stond uiterst zelden haar raam plaats af, zelfs als ik het vroeg) en vandaag hoefde ze dat niet van mij... Voorbedachte rade heet dat, want ik wist dat je vanaf de raam plaats vooraan nauwelijks foto's kunt maken. En zo kon ik dan eindelijk een van de door mij gewenste verkeersborden op de foto zetten, namelijk de Tasmaanse duivel! Helaas zijn de wombat en de echidna mislukt, maar een mens kan niet alles hebben.

Toen Helen na de thee stop ontdekt had dat ze daar geen foto's kon maken, wilde ze van stoel ruilen. Maar daar had ik vandaag even geen boodschap aan en dat zei ik haar ook. Ik gaf aand at ze de hele week nog niet met me had willen ruilen, ook niet als ik haar dat vroeg en dat ik vandaag dan ook op mijn plek bleef zitten en dat ze pech had. Tony hoorde dat (allicht, hij zat ook voor/onder onze neus) en toen ik uitstapte in port Arthur, trok hij me opzij en zij dat ik dat goed had aangepakt en dat ik niet over me heen moest laten lopen.

De volgende stop was dus Port Arthur. En zoals jullie misschien al gemerkt hebben of al wisten, is australie begonnen als strafkamp voor stoute Europeanen. Port Arthur is één van de gevangenissen waar de convicts naartoe gestuurd werden. Het was er niet echt tof. Er zaten voornamelijk mannen, later ook vrouwen en ook jonge jongens. De jongste was 9 jaar.

We kregen eerst een cruise om death Island heen. Dit is waar alle overleden convicts begraven werden. Er liggen dus heel wat lijken!

Voor we de cruise gingen doen kregen we eerst een speelkaart van Tony. Deze kaart moest je in het museum gaan zoeken en dan kon je zien waarom jij naar port Arthur was gestuurd, hoe lang je moest blijven en hoe het je verging. Ik moest nog 5 jaar uitzitten (van de 11) maar vanwege goed gedrag zou ik naar Hobart mogen om die daar uit te zitten. Ik werd echter voor mijn talent naar port Arthur gebracht. Ik was een timmerman en die waren op dit werk eiland hard nodig! Door mijn goede gedrag had ik een redelijk makkelijke tijd als gevangene en heb ik geen enkele keer de beruchte zweepslagen straf gehad.

Na de cruise, kregen we een guided tour en dat was op zich best wel interessant, maar ik vond het toch fijner toen we zelfstandig over het terrein mochten zwerven. Port Arthur stond bekend om zijn zweepslagen. Maar Port Arthur stond bekend als een milde instelling: ze kregen er nooit meer dan 100! Als iemand overigens flauwviel van de pijn voordat zijn totale aantal bereikt was, dan werd hij (met z'n open wonden) in een zoutbad gelegd, tot hij weer bijkwam. Dan mocht hij bijkomen tot de wonden dichtwaren en zodra dat het geval was, dan ging men verder waar men gebleven was, totdat het volledige aantal zweepslagen bereikt werd. Men dacht dat dit de mannen wel discipline en respect zou leren.

Maar toen ontdekte een of andere hoge pief daar, dat de zweepslagen niet zorgde voor de gewenste discipline en respect, maar dat ze juist het tegenovergestelde bereikten. De mannen werden emotioneel gebroken, ze raakten afgestompt en uiteindelijk gaven ze geen krimp meer. Daardoor werden ze door de andere gevangenen als helden beschouwde en kregen een soort aanzien. Ze kregen alles voor elkaar en dus werd het regime gewijzigd. 

Dat hield in dat eenzame opsluiting in stilte als straf werd opgelegd. De gevangenen werden in een cel van 2 bij 1 gestopt, zonder ramen, met muren zo dik dat er echt geen geluid doorheen kon komen. Daar zaten ze 23u. Het personeel mocht ook niet tegen hen praten, en ze gebruikten gebarentaal om met elkaar te communiceren, zodat de gevangenen echt geen geluid hoorden. 

Als ze hun cel uit mochten of moesten, dan moesten ze een masker dragen met alleen 2 ooggaatjes. Zo kon niemand elkaar herkennen, behalve de bewakers dan, want iedereen had een nummer op zijn outfit staan! Er werden dus behoorlijk wat mensen gek van deze eenzame opsluiting en dus werd er al gauw een psychiatrische inrichting bij gebouwd...

Tijdens het rondwandelen was het weer, weer typisch tasmaniaans: regen, zon, motregen, droog, regen en zon enz. En ik moet zeggen dat de regen en de wolken wel een perfecte sfeer gaven voor deze intrieste (maar oh zo mooie) plek.

Toen ik stond te genieten van het uitzicht over het meer, kwam er spontaan een vrouwtjes superb blue wren voor mijn snufferd zitten, en al gauw zat het mannetje er ook! Maar zo gauw als ze gaan zitten, zo snel gaan ze er ook weer vandoor. Maar het mannetje besloot toch nog even voor me te poseren, en dat vind ik niet echt onaardig van hem. Mijn busgenoten doen al dagen hun best om dit beestje op hun camera te vangen, en ik was tot nu toe de enige die dit gelukt was, en nu had ik een nog betere foto! Haha, de reacties van de anderen waren dan ook onbetaalbaar!

Midden op het terrein staat ook een hele oude treurwilg. Dat vond ik toch ook wel erg indrukwekkend!

Dit is overigens ook het domein waar ik vanavond op spooktocht ga... En toen we aan de guided tour begonnen, zag ik in mijn ooghoek een meneer in een lange bordeauxrode regenjas lopen. Ik wist niet helemaalzekwr of hij wel echt was, want als je het mijn brein vroeg, dan had hij net zo goed voor een geest door kunnen gaan!

Pas bij de kerk kwam ik hem opnieuw tegen en aangezien Fatemeh op dat moment in mijn buurt liep en hem ook kon zien, wist ik dat het niet een hersenspinsel van mij was :-)

En alsof dit allemaal nog niet genoeg moois was, gingen we, voor we bij het hotel zouden stoppen, ook nog even langs de remarkable caves! Ik had de remarkable rocks al gezien op Kangaroo Island en nu was het de beurt aan de caves! Die zorgden voor een paar mooie plaatjes! 

Voor de athletisch fitte mensen die nog energie te veel hadden (waarom keek iedereen nu ineens naar mij?) was er een mogelijkheid om 75 trappen af te dalen en de grotten van dichtbij te bekijken. 

En wie ben ik om niet aan andermans verwachtingen te voldoen?

En dus liep ik de trappen af met de opdracht te vertellen welke staat ik kon zien als ik door het gat staarde... Nou, dat was niet zo moeilijk.... Het gat heeft de vorm van Tasmanië!

Beneden was iemand ook heel creatief met stenen geweest. Het leuke is dat ik altijd al een poster van dit soort stenen wilde hebben, en nu heb ik er een paar prachtige foto's van... Me=happy girl!

Maar aan al het mooie komt een eind zou je zo denken, en dus gingen we naar het hotel, waar ik bijna van mijn stokje viel van het uitzicht:

Ik besloot met mijn iPad op de steiger te gaan zitten, zodat ik mijn verslagen kon schrijven in de buitenlucht, maar van schrijven kwam er niet veel, ik had het te druk met genieten!

Uiteindelijk besloot ik naar binnen te gaan, want het begon te regenen en dat vind ik niet zo erg, maar mijn iPad stelt dat iets minder op prijs. En als ik straks ook nog een kapotte iPad aan de verzekering moet gaan opgeven, dan denken ze straks helemaal dat ik het zelf verzonnen heb, en dus maar naar binnen.

Toen ik weer naar buiten keek, sloeg mijn hart een slag of tien over....ik moest naar buiten, en wel NU!!!! 

En zo stormde ik mijn kamer uit zonder de sleutel mee te nemen, maar dat was het meer dan waard!!!

En weer ben ik de enige die dit moois gezien heeft! Wat is het leven toch saai als je het snel koud hebt en bang bent dat je nat wordt van regen!

Maar goed, diner en daarna naar de Ghost tour. En dat was een behoorlijke onderneming met een suzanne hoofd. De tieners in mijn kop hadden er zin in en vonden het spannend, maar Lesley (de 6 jarige) vond het heel eng en was bang dat de spoken aan mijn benen zouden kietelen of in mijn billen bijten. En hoewel ik haar zei dat dat niet zou gebeuren, bleef het toch wel heel eng. En dus besloot ik om Hippo in mijn zak te houden voor de morele (en fysieke) steun als het heel erg spannend zou worden en besloot de Polar Bear (een van de volwassen stemmen) de rol van oppas op zich te willen nemen, zodat de tieners ook een leuke avond zouden hebben. 

Het ging vooral om de verhalen die verteld werden en er zaten welgeteld 2 schrikeffectjes in, die ik. Iet eens zo heel eng vond. Er werd verteld dat mensen hier soms dingen horen of zien die anderen niet allemaal kunnen zien of horen. Ach.....welkom in mijn wereld, een Ghost tour verschilt dus niet zo veel van mijn normale leven!

Toen de tour afgelopen was, konden we, als we dat wilden, een dapperheidscertificaat krijgen. En er werd unaniem in mijn hoofd besloten dat er maar één naam op dat certificaat mocht staan:

Mijn mede tour genoten riepen toen ze dat zagen dat ik het verkeerde certificat had, maar ik zei dat dit het enige juiste certificaat was. Fatemeh wilde daar wel meer van weten en dus vroeg ze hoezo? Ik gaf haar aan dat ik niet zeker wist of ze het wel wilde weten, omdat ze het waarschijnlijk niet zou snappen en ik haar niet de stuipen op het lijf wilde jagen (al zei ik dat laatste er niet bij, succes verzekerd). Ik vertelde dat Lesley één van de stemmen in mijn hoofd was en dat zij het dapperst van allemaal gewees was, omdat ze het heel eng had gevonden. 

Goed, als er één moment is waarop je goed kunt zien dat mensen geen idee hebben wat ze met informatie moeten en zich ongemakkelijk voelen met wat je zegt, dan was dit het moment....

Mij kan het niet schelen, ik viel in een rustige slaap en heb geen moment gedacht aan de verhalen die er verteld zijn! (Integenstelling tot een paar andere mensen die er wakker van hebben gelegen!)