29 december: de musical die geen musical was!

Vandaag gaat een rustig dagje worden. Eerst maar eens op m'n gemakje wakker geworden en wat tekeningen ingekleurd. 

Daarna ben ik naar de supermarkt gegaan om wat drinken te scoren. En natuurlijk om mijn verjaardagstaart uit te zoeken....

Ik kan hem wel niet eten, maar grappig is hij wel toch? 

Hoewel een verjaardagstaart uitzoeken toch een vrolijk iets zou moeten zijn, voelde ik me erg opgefokt en verdrietig. Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik merk dat de tijd om naar huis te gaan snel nadert. Té snel als je het mij vraagt. Er is nog zoveel dat ik zou willen doen, en zou willen zien, maar ik heb de tijd niet meer! 

Ik zeg wel eens voor de grap dat ik aan 'het laatste dag syndroom' lijdt. Dat betekent dat zodra iets eindigt, ik de dag voor het daadwerkelijke einde me rot voel. Het lijkt erop dat dit ook zoiets is, mara dan iets vroeger dan de dag voor vertrek!

Ik voel me zó nog niet klaar om naar huis te gaan! Echt niet! Ik wil nog wat blijven! En dat verbaast me op zich wel, want vorige keer was ik de laatste dagen echt toe aan naar huis gaan, ik kon mijn draai niet meer echt vinden in Sydney toen en had geen zin meer om dingen te ondernemen. 

Nu ben ik er veel langer en ik vermaak me nog prima, ik weet nog 100 dingen die ik zou willen doen en ik kom tijd te kort.

En op zich is dat een heel goed iets, want het laat me zien dat ik wel degelijk veranderd en gegroeid ben in die vijf jaar die tussen mijn trips naar Australië zit. Ik ben minder afhankelijk van 'thuis', onderneem meer, en ben veel meer in staat om de dingen te nemen zoals ze komen en te accepteren dat sommige dingen nou eenmaal anders gaan dan ik zou willen. En veel belangrijker, ik ben veel meer in staat om te genieten van alles.

Maar genoeg gefilosofeerd, ik moest naar het opera house om Wallace and Gromit de musical te gaan kijken.....althans dat dacht ik!

Ik was expres te vroeg in het opera house. Ik hoopte op die manier mijn opgefoktheid kwijt te kunnen raken, door er te zijn en op mijn gemakje te kunnen zien waar ik precies moest zijn enzo. Daarnaast wist ik dat er gratis internet zou zijn, dus ik had ook mijn iPad meegenomen zodat ik wat te doen zou hebben.

En voor ik het wist, kon ik naar binnen! 

De voorstelling was dus in de concerthal, waar ik gisteren met de tour wel mocht kijken, maar geen foto's mocht nemen. Vandaag had ik die kans dus wel. Ik vond het plafond razend interessant, al krijg ik dat natuurlijk niet zo goed op de foto. Maar het is een beetje in de vorm van een schelp. Die ronde kwallen die je ziet hangen (ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven, en ze lijken best een beetje op een kwal), die zijn om het geluid te weerkaatsen (of zoiets) en zorgen voor een betere acoustiek! 

Verder zijn de stoelen niet helemaal bekleed. Het bovenste stuk is gewoon van hout, maar ze zitten heerlijk! Ze zijn dan ook ontworpen door een 'backsurgeon' dus je kunt er rustig drie uur lang op zitten (zei de gids), maar daar dacht ik na een uur toch echt wel anders over (maar stil zitten is niet zo mijn ding). Het hout is overigens van bomen uit Tasmanië. Ik moest zo grinniken toen ze dat gisteren vertelde.... Gelukkig was het niet de Huon pine!mdan had ik in mijn broek gepist van het lachen denk ik... Waren die klote bomen toch nog ergens goed voor! (Oh, schreef ik dat hardop?)

Toen er een heel orkest opkwam voor de musical, was ik een beetje verbaasd. Maar ach, acda en de munnik spelen ook met een heel orkest soms, dus ik vermoedde nog niks en verwachtte nog steed een leuke musical, al was het podium niet echt te zien van waar ik zat...ik zag alleen het orkest...

Er had een belletje moeten gaan rinkelen!

En toen begon het.... 

Het was dus geen musical, maar een klassiek concert, dat werd voorzien van commentaar van Wallace en Gromit en met filmpjes van hen tussendoor. Sommige van hun filmpjes waren op muziek gezet, en dat werd dan live gespeeld. 

Het verhaal was dat Wallace een begaafd pianist zou zijn en een muziekstuk had gecomponeerd dat hij samen met het orkest zou opvoeren. Maar de piano moest nog naar het podium gebracht worden en Wallace (de onhandige) laat de piano vallen en die gaat kapot. Probleempje dus dat Gromit (de handige, slimme hond) moet oplossen. 

Ondertussen vraagt Wallace of het orkest wat leuke deuntjes kan spelen en dat doen ze dus (klassieke stukken). Na elk stuk voorziet Wallace dat van commentaar en zie je de stand van zaken omtrent de piano op het scherm. 

Uiteindelijk is Wallace de bladmuziek kwijt en besluit Gromit dit snel te herschrijven. Het wordt naar het podium getransporteerd via een buizensysteem en dan blijkt dat Gromit een viool duet heeft geschreven dat hij (via het scherm) samen met de eerste violiste en het orkest gaat opvoeren. 

Hoewel het compleet iets anders was dan ik had verwacht, vond ik het helemaal te gek!!!

Ik had minstens evenveel plezier als de kleine kids om me heen en de verstandelijk gehandicapte jongen die naast me zat en en steeds als het spannend werd mijn hand vastgreep (en onder kwijlde)! 

Ik heb de meeste filmpjes met open mond (van spanning) zitten bekijken, tot ik in mijn ooghoek een paar ouderen naar mij zag wijzen en lachen... Toen betrapte ik mezelf op mijn open mond. Maar tja, ik kan het niet helemaal helpen dat ik helemaal op kan gaan in iets dat ik doe of zie... 

Ik mag dan wel 38 worden over een paar daagjes, maar het is meer 3 en 8 meestal!

Goed, ik was helemaal happy toen ik buiten kwam en wilde de botanische tuin in gaan. 

Terwijl ik daarheen liep, zag ik het onderstaande bord hangen voor de bouwplaats van het opera gebouw en ik vond het een mooi voorbeeld van werk etiquette. (En eigenlijk gewoon van collegialiteit en respect).

Het was druk in de tuinen en daar had ik geen zin in, dus besloot ik op zoek te gaan naar het wynyard station. Ik liep via de cahil walk brug naar observatory Hill, om van daaruit het station te zoeken, zodat ik morgen precies wist hoe ik zou moeten lopen. 

En toen ik eenmaal door had hoe de kaart werkte (hoogteverschillen!) had ik het station zo gevonden en eindigde ik uiteindelijk gewoon waar ik wilde. 

Ik haalde wat te eten bij Ribs and Burgers in het Star gebouw en wandelde naar mijn favoriete plekje aan het water, waar ik het onder luid protest van de meeuwen opat. Ze stelden zich zo ontzettend aan om ook een stukje te krijgen dat ik er gewoon om moest lachen. 

Ik bleef maar tegen ze praten en zeggen dat het mijn voedsel was, en dat het niet uitmaakte hoe hard ze tekeer zouden gaan, dat ze niks zouden krijgen! 

Het was al niet gezond voor mij, laat staan voor hen. 

En iemand die tegen meeuwen praat, is nogal hilarisch geloof ik. Nou en? Ik had lol, en ik genoot. Van mijn maaltijd en van de zonsondergang!

Ik heb na het eten nog een tijdje zitten lezen daar en zitten grinniken om twee homo's die heel stiekem zaten te zoenen en dachten dat niemand ze zag...kan mij het schelen jongens, als je maar gelukkig bent! En zo zagen ze er wel uit! :-)

Ik wandelde braaf terug naar het hostel, waar ik toch maar besloot het raam een stukje open te zetten, want het was nogal benauwd. De dag ervoor had ik een kakkerlak van de vensterbank aan de buitenkant naar beneden kunnen gooien voor hij naar binnen kroop. 

Maar vandaag zag ik hem te laat. Toen ik het raam opende, was hij er nog niet, maar ineens zag ik hem op de vensterbank aan de binnenkant zitten! Ieuw!!!

Nu ben ik op zich niet bang van kakkerlakken, maar ik vind ze gewoon vies! En hij was best groot!

Je kunt al die haartjes zien zitten op z'n poten enzo en hij heeft hele lange voelsprieten... Bah! 

Één ding was zeker, hij was niet welkom in mijn kamer. En dus besloot ik hem op een papiertje te laten kruipen en hem dan uit het raam te kiepen....

En dat ging best ok, tot hij op het papiertje mijn kant op kroop! Daar schrok ik zo van, dat ik het papier wel richting het raam zwiepte, maar niet zeker was of het beest nu binnen of buiten gestuiterd was...

Hopelijk buiten, want ik heb hem niet meer gevonden. Maar ik heb mijn raam daarna ook niet meer open gehad en ben gaan slapen....