3 december: Time to move!

Vanochtend om 4u werd ik gewekt door een zeer dronken persoon die keihard aan het zingen was. Niet echt lekker wakker worden, zeker niet aangezien ik pas 2u geslapen had. Aan de tekst van de liederen te horen. Moest het bijna wel grote vriend Julian zijn.... Zou hij echt al die nachten zo dronken als een tor geweest zijn sinds de dag dat ik hem voor het eerst zag? 

Hoe dan ook, uiteindelijk viel ik wel weer in slaap, maar echt lekker lag ik toch niet. Ik moest nog zoveel doen voordat ik om 10u uit moest checken!

En dus ben ik om 8u toch maar opgestaan, om de was te doen en ben ik, terwijl ik daarop wachtte papieren gaan uitzoeken. Hoewel ik toch echt het idee heb dat ik nu stapels heb weggegooid en nog niks nieuws heb aangeschaft, snap ik maar niet waarom mijn tas zo ontzettend vol en ontzettend zwaar is? 

Het positieve aan mijn hele tas opnieuw organiseren is misschien wel dat ik nogmaals al mijn spullen in handen heb gehad en echt 500% zeker ben dat ik mijn telefoon niet over het hoofd gezien heb!

Om 10u was ik dan ook min of meer klaar om uit te checken en ik besloot de man aan de receptie (een andere dan gisteren) nog maar eens te vragen naar mijn iPhone. Nee, geen idee, maar hoe kon hij gestolen zijn als ik de enige was met een sleutel! Ja, you tell me....

Ik besloot nog even te internetten, toen ik oneens de man van gisteren aan zag komen. En dus vroeg ik hem waarom hij me niet gebeld had, zoals hij beloofd had. Zijn antwoord was simpel: de manager had gezegd dat het onmogelijk was, er was niks op camera te zien (nee lul, omdat er daar geen camera hangt misschien?) en dat de enige manier waarop dit gebeurd kon zijn was, doordat ik mijn kamer niet afgesloten had. 

Ik werd zo ontzettend verdrietig toen ik dit hoorde! Ik geef op zich geen reet om die telefoon, die is namelijk vervangbaar, maar het feit dat ze me niet geloven en zelfs zeggen dat het mijn eigen schuld is? Dat maakt me kwaad en verdrietig.

En natuurlijk is het in zekere zin mijn eigen schuld, ik had die telefoon niet op mijn kamer moeten laten tijdens het weekend, maar ben ik dan echt zo naïef als ik denk dat wanneer ik een eenpersoonskamer heb en die afsluit, mijn spullen veilig zijn? Ben ik echt zo naïef als ik vertrouwen heb in het personeel? Blijkbaar wel....

Ik was nog niet helemaal uitgesnotterd (want he, dat ga ik niet doen in een ruimte vol mensen) toen er twee agenten binnen kwamen. Ik voelde de bui al hangen en het bleek te kloppen. Ze kwamen onderzoek doen naar mijn 'gestolen iPhone'. Ik wist overigens niet dat ze zouden komen, maar ik ben ergens wel blij dat ik er nog was. Een van de twee vroeg me hoe het ging en tja, de tranen sprongen in mijn ogen en hij vroeg me om mee te komen naar de gang zodat ik kon vertellen wat er was. 

Ik legde uit dat de mensen van het hostel me nog steeds niet geloofden en dat dat me erg veel pijn deed, want waarom zou ik hierover liegen? Als ik een verhaal had willen verzinnen, dan had ik ook kunnen zeggen dat hij uit mijn zak gestolen was, terwijl ik in de tram stond? 

De agenten vroegen me om mee baar boven te gaan. De een ging de kamer in om foto's te maken, de andere bleef met me praten. Ik gaf aan dat de branddeur altijd open was terwijl er met mega letters op staat dat hij gesloten moet blijven om mensen van buiten buiten te houden. Gelukkig stond hij op dat moment ook open. 

Ik zei nogmaals dat die telefoon me niet zoveel uitmaakte maar dat ik het gewoon kut vond dat ze me niet geloofden en simpelweg zeiden dat het mijn eigen schuld was. De agent zei me dat ik hier niks aan kon doen, dat het niet zichtbaar was op de camera's, dat iedereen hier binnen kon lopen en dat het niet zo'n goed slot was. 

En toch kon ik me er niet overheen zetten. Ze zeiden dat als er nog iets uit het onderzoek zou komen, ze het me zouden laten weten, of als mijn telefoon alsnog op zou komen dagen, maar ik verwacht er erg weinig van.

Als je een manier zoekt om aandacht te krijgen in een hostel, loop dan vooral met twee agenten in uniform door de gangen en de tussen hen in de trap af...succes verzekerd. 

Ik ben dan ook maar snel na hun vertrek op pad gegaan naar het vliegveld, waar ik nog één nacht ga doorbrengen in een simpel hotel, met een niet krakend/piepend bed en mijn eigen brandschone wc en douche!

Ik heb zelfs een tv hier, maar toen ik die aanzette zag ik meteen de kop van André Rieu, dus die heb ik maar weer gauw uitgezet! Brrrr, die man volgt me ook altijd! Toen ik hier vijf jaar geleden was, was hij er ook al, toen ik in Nieuw Zeeland liep, kenden mensen Nederland niet van Amsterdam maar van André Rieu, ze hadden al zijn dvd's. Het grapje van mijn kant 'ah, bent u dat die ze allemaal gekocht heeft', werd niet begrepen, maar ik vond het grappig...en nu is hij weer op tv!! AHHHHHH, het moest verboden worden!

Na een paar tekeningen ben ik maar teruggelopen naar het vliegveld om wat te eten te zoeken! en dat is best knap aangezien McDonald's gewoon tegenover het hotel zit. 

Na wat rondlopen besloot ik voor een tentje te gaan die zichzelf iets in de trant van 'healthy food' noemde. Daar bestelde ik een hot beef roll. Ik hou van vlees, vind brood niet vies, dus dat kon toch geen probleem opleveren... Maar ik vind gravy (hele vette saus) dus wel smerig en toen ik dat dus niet erop wilde, werd het een heel droog broodje. Ik gok dat McDonald's me beter had gesmaakt! 

Maar het goede was dat op het vliegveld er wel gratis WiFi is, dus daar heb ik ook dankbaar gebruik van gemaakt. Ik heb eens gekeken wat ik hierna wil gaan doen en vooral ook in welke stapjes en waar. 

Ik heb nu een aantal opties in mijn hoofd, maar het grove plan is uitgestippeld. Of het ook daadwerkelijk zo gaat verlopen weet ik niet, maar we zullen zien! 

Toen ik terugkwam heb ik nog even met Will geskyped en dat was wel fijn! 

Toen ik de tv terug aanzette, was er een programma op dat ik in Nederland ook volgde: 6 'verwende' jongeren, die dol zijn op luxe artikelen en luxe behandeling gaan (in dit geval) naar Madagascar om te ervaren hoe de door hen geliefde artikelen geproduceerd en verwerkt worden. In dit geval ging het om saffier. Na een enorm lange dag ontzettend hard werken, kregen ze een salaris met een equivalent van 1 pond en hadden ze misschien 6 miliscule stukjes saffier gevonden. 

Het mooie aan dit soort programma's vind ik, dat mensen zich ineens bewust worden van wat er zich achter de schermen afspeelt van hun luxe goederen, om het maar even zo te zeggen. Een eye opener! 

(Sprak ik terwijl ik onderuit gezakt in een zeer comfortabele bank hang in een vijf sterren hotel!)

Net toen ik wilde gaan slapen kwam er een erg luidruchtige groep binnen en dus werd het weer pas 1.30u voor ik in slaap viel...